Υπάρχουν πολλές θέσεις στο ποδόσφαιρο. Σε οποιοδήποτε τακτικό σύστημα, υπάρχουν οι αμυντικοί, αυτοί που παίζουν στο κέντρο, αυτοί που βρίσκονται συνεχώς στην άκρη του γηπέδου, οι κεντρικοί επιθετικοί. Κάθε θέση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τον δικό της ξεχωριστό και σημαντικό ρόλο μέσα στον αγώνα. Είναι όμως κοινά αποδεκτό πως κανένας τακτικός ρόλος δεν έχει την μαγεία, την ιδιαιτερότητα και την απήχηση που έχει το “ Δεκάρι “ μίας ομάδας.
Δεκάρι ή επιτελικός μέσος είναι αυτός που κατά βάση κινείται στον άξονα, μπροστά από τα αμυντικά χαφ και πίσω από τον επιθετικό. Δε τρέχει πολύ, δεν ασχολείται με τα αμυντικά του καθήκοντα και είναι το μυαλό όλης της ομάδας. Μοιράζει παιχνίδι, βγάζει τριαντάρες και σαραντάρες μπαλιές ακριβείας, δίνει ασίστ με κάθετες και στημένα, σκοράρει. Είναι οξυδερκής, τεχνίτης, κοντρολαρισμένος και δύσκολα τον μαρκάρει κάποιος με άνεση. Μπορεί να κινείται ελεύθερα σαν Trequarista, να παίζει σαν δεύτερος επιθετικός ή στα πλάγια ή και ακόμα να παίζει λίγο πιο πίσω στο κέντρο σαν πλέιμέικερ. Το δεκάρι είναι, για όλους όσους αγαπάμε το ποδόσφαιρο, η πιο λατρεμένη και αγαπημένη θέση. Και δυστυχώς, στο σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού όπου κυριαρχούν το τρέξιμο και η αμυντική προσέγγιση, αυτού του είδους οι παίκτες τείνουν να εξαφανιστούν και λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να τιμήσουν τον αρίθμο 10 στην πλάτη τους. Πάμε όμως να δούμε μία λίστα με τα καλύτερα δεκάρια που έχουν μαγέψει στα γήπεδα όλου του κόσμου, με την επισήμανση πως η λίστα περιλαμβάνει όσο πιο δυνατόν κλασικά δεκάρια ( άρα παίκτες όπως ο Πελέ ή ο Κρόιφ εξαιρούνται) και φυσικά αυτούς με την μεγαλύτερη απήχηση και τους περισσότερους ατομικούς η συλλογικούς τίτλους.
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο
Ένας σπουδαίος παίκτης, που βέβαια δεν ήταν το κλασικό δεκάρι αλλά περισσότερο αυτό που οι Ιταλοί –και οι λάτρεις του Football Manager- αποκαλούν “Trequarista”, δηλαδή αυτός που κινείται ελεύθερα σε όποιο χώρο θέλει, ενώ σκόραρε συνεχώς. Παίκτης με πολύ υψηλή τεχνική κατάρτιση, που έκανε όνομα απέναντι στις δύσκολες ιταλικές άμυνες και με σπουδαίους αντιπάλους. Με την αγαπημένη του Γιούβε, της οποίας είναι πρώτος σκόρερ και πρώτος σε συμμετοχές, κατέκτησε 7 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 4 Σούπερ Καπ Ιταλίας, 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 1 Champions League και Διηπειρωτικό, ενώ αξιοσημείωτη είναι και η κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006 με την Εθνική Ιταλίας. Highlight της καριέρας του, εκτός από τα πολλά όμορφα γκολ του και ατομικές προσπάθειες, αποτελεί αναμφίβολα η απόφασή του να ακολουθήσει την Γιουβέντους στην Serie B μετά τον υποβιβασμό της λόγων σκανδάλων, παρά την φυγή πολλών πρωτοκλασάτων παικτών. Ως αληθινός ηγέτης και πιστός στρατιώτης έμεινε εκεί και την οδήγησε ως πρώτος σκόρερ και πάλι στα σαλόνια της Serie A. (Στην ίδια κατηγορία με τον Ντελ Πιέρο μπορούμε να βάλουμε φυσικά τον σπουδαίο Ρομπέρτο Μπάτζιο και τον αγαπημένο μας Φραντσέσκο Τότι.)
Ροναλντίνιο
Τι να πει και τι να γράψει κανείς για τον Ροναλντίνιο. Ένας απίστευτος παίκτης, ένας μάγος και ζογκλέρ που στα καλά του χρόνια έκανε ό,τι ήθελε τους άτυχους που είχαν αναλάβει να τον μαρκάρουν. Τρομερή τεχνική, απίστευτη ντρίπλα, φονικό τελείωμα, υπέροχη πάσα, ο ορισμός του Joga Bonito. Το χαμόγελό του μετά από κάθε ζωγραφιά του ήταν ευεργετικό και τον έκανε αγαπητό στον κάθε φίλαθλο. Ξεκινούσε πάντα από πλάγια αριστερά, όμως ήταν η επιτομή του δεκαριού. Όχι τόσο με την έννοια του οργανωτή, αλλά τόσο με την ικανότητά του να κερδίσει ένα ματς μόνος του ή να ξεσηκώσει τους θεατές με μία μόνο ενέργεια. Με την Εθνική Βραζιλίας κατέκτησε το Μουντιάλ του 2002, ένα Κόπα Αμέρικα, ένα Παγκόσμιο κάτω των 17 και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών, ενώ στις ομάδες που αγωνίστηκε κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Σούπερ Καπ Ισπανίας και ένα Champions League με την Μπαρτσελόνα και ένα Πρωτάθλημα Ιταλίας με τη Μίλαν, ανάμεσα σε άλλα τρόπαια. Φυσικά, κατέκτησε και τη Χρυσή Μπάλα το 2005 και ανακηρύχτηκε κορυφαίος παίκτης της χρονιάς από την Φιφα το 2004 και το 2005. Πραγματικά, απίστευτος παίκτης.
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Ο ορισμός του Δεκαριού. Σαν τον Ντιέγκο, κανένας. Βιρτουόζος, τεχνίτης, βραχύσωμος, αλήτης, παικταράς. Έξω από το γήπεδο ήταν απαράδεκτος, αλλά μέσα σε αυτό ζωγράφιζε. Μία ομάδα μόνος του, κατάφερε με πολύ μέτριους συμπαίκτες να πάρει Μουντιάλ με Αργεντινή και τίτλους με Νάπολη, στις οποίες ήταν αναμφίβολα ο ποδοσφαιρικός τους Μεσσίας, ενώ φόρεσε και τη φανέλα της Μπαρσελόνα μεταξύ άλλων. Εξαιρετική αίσθηση του χώρου, τρομερή μπαλιά, απίστευτα τελειώματα και πάσα. Τα γκολ του άφησαν ιστορία, και αν
Χουάν Ρικέλμε
Δεκάρι παλαίας κοπής. Είχε την ατυχία να βρεθεί σε μία εποχή που το ποδόσφαιρο άλλαζε, οι προπονητές άρχισαν να δίνουν περισσότερη βάση στα τρεξίματα και στα αμυντικογενή συστήματα, όμως παρόλα αυτά έκανε μία εξαιρετική καριέρα. Στην Μπαρσελόνα δεν έπιασε ποτέ, στη Βιγιαρεάλ έγινε ο απόλυτος ηγέτης και την οδήγησε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λίγκ –χάνοντας και το κρίσιμο πέναλντι που θα έστελνε το Κίτρινο Υποβρύχιο στον μεγάλο τελικό-, και στην Μπόκα μάγευε σε κάθε του εμφάνιση. Πιστός στρατιώτης και στην Εθνική Αργεντινής, με την οποία έκανε μερικές σπουδαίες εμφανίσεις αλλά δε κέρδισε κάτι το αξιοσημείωτο. Σπουδαίος παίκτης, με μεγάλη ευφυία και ποδοσφαιρικό IQ, έπεσε θύμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου αλλά δίκαια βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία δεκάρια όλων των εποχών.
Ριβάλντο
Ίσως ο τελευταίος μεγάλος Βραζιλιάνος που ήταν κλασικό Δεκάρι. Πιο κλασικό δε γίνεται για την ακρίβεια. Αργός, χωρίς πολλά αμυντικά τρεξίματα, αλλά με ένα μαγικό αριστερό πόδι, με την ξεχωριστή ικανότητα να αλλάζει την ροή ενός αγώνα με ένα γκολ, μία ασίστ, μία ενέργεια και φυσικά με έντονο το στοιχείο του ηγέτη μέσα του. Ο Ρίμπο που τίμησε με την παρουσία του και τα ελληνικά γήπεδα φορώντας τις φανέλες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, έκανε μία πραγματικά σπουδαία καριέρα. Στην Ντεπορτίβο Λα Κορούνια έδωσε τα πρώτα διαπιστευτήριά του στην Ευρώπη, στη Μίλαν δεν έκανε αυτά που ομολογουμένως μπορούσε, αλλά στην Μπαρσελόνα έκανε κάποιες αξιομνημόνευτες εμφανίσεις που τον καθιέρωσαν στην συνείδηση του φίλαθλου κόσμου. Στην Εθνική Βραζιλίας ήταν μέλος μία ευλογημένης φουρνιάς, όπου μαζί με Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος, Λούσιο και αρκετούς άλλους κατέκτησαν το Μουντιάλ του 2002 με άνεση και θεωρούνται –όχι άδικα- μία από τις καλύτερες ομάδες που είχε ποτέ η Βραζιλία. Ιδιότροπος χαρακτήρας, θα μπορούσε να κάνει περισσότερα σε συλλογικό επίπεδο, αλλά σίγουρα ένας από τους καλύτερους που έχουμε δει με το 10 στην πλάτη.
Γκεόργκι Χάτζι
Ο κορυφαίος Ρουμάνος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, και ένα από τα αυθεντικότερα δεκάρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Σπουδαίο ταλέντο, εξαιρετικός πλέιμέικερ με απαράμιλλη τεχνική που μάγευε τον κάθε φίλαθλο και τον έκανε αυτόματα ηγέτη σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε. Έπαιξε σε Ρεάλ και Μπαρσελόνα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, έβαλε μάτια στις θητείες του σε Στεάουα και Γαλατασαράι, κερδίζοντας εκεί 7 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα, 1 Κύπελλο Ουέφα και δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης. Ήταν επίσης ο απόλυτος ηγέτης της Εθνικής Ρουμανίας που έκανε εξαιρετική πορεία στο Μουντιάλ του 1994, όταν και την οδήγησε μέχρι τα προημιτελικά, ενώ αντίστοιχη πορεία έκαναν οι Ρουμάνοι και το 2000 στο Ευρωπαικό Πρωτάθλημα, ανάμεσα σε άλλες επιτυχίες. Ένα από τα κορυφαία δεκάρια όλων των εποχών, χωρίς καμία αμφισβήτηση.
Ζινεντίν Ζιντάν
Μαγεία. Απλότητα. Ρυθμός. Κοντρόλ. Έλεγχος
Υγ1. Η λίστα περιέχει κάποιους από τους κορυφαίους παίκτες που αγωνίστηκαν στη θέση του δεκαριού και έκαναν σπουδαία καριέρα. Φυσικά, υπάρχουν πολλοί ακόμα σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Ζίκο, ο Βαλτεράμα, ο Φραντσέσκολι, ο Κακά, ο Πλατινί, οι Τότι και Μπάτζιο που φυσικά συγκαταλέγονται ανάμεσα στους κορυφαίους. Ειδική επισήμανση για Κροίφ και Πελέ που δεν ήταν κλασικά δεκάρια και φυσικά για τον Μέσι, που ναι μεν είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει σε δεκάρι – λόγω χαρακτηριστικών και επιτευγμάτων- στη σημερινή εποχή, αλλά πολύ φοβάμαι πως για τον συγκεκριμένο πρέπει να βρεθεί μια δικιά του ξεχωριστή θέση με αυτά που κάνει σε κάθε αγώνα…
Υγ2. Αυτό το άρθρο ήταν ό,τι πιο δύσκολο για εμένα. Είμαι και είμαστε ακόμα συγκλονισμένοι από τον απροσδόκητο χαμό του Χρήστου Τσιάμη, που έφυγε πριν λίγες μέρες σε δυστύχημα. Ο Χρήστος δεν ήταν ένας απλός συναθλητής, δεν ήταν ένας ακόμα συμπαίκτης. Ήταν ένας σπουδαίος φίλος με όλη την σημασία της λέξης, ένας υπέροχος άνθρωπος που όσοι τον ζήσαμε τον αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή. Τα λόγια μερικές φορές είναι πολύ λίγα ή ανίκανα για να περιγράψουν την θλίψη και την στεναχώρια. Έτσι, χωρίς να ειπωθεί κάτι παραπάνω, αυτό το άρθρο με τα καλύτερα δεκάρια, είναι αφιερωμένο στον Χρήστο. Σαν ένα αντίο που δεν ήθελα αλλά δυστυχώς πρέπει να πω. Γιατί ήταν το καλύτερο και το αυθεντικότερο δεκάρι που έπαιξα μαζί του, γιατί το 10 το τίμησε και με το παραπάνω όταν το φόρεσε, γιατί ήταν ένας σπουδαίος παίκτης και πάνω απ’όλα μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Καλό ταξίδι Χρηστάρα…