Ο Καναδάς ανέκαθεν έβγαζε πολύ αξιόλογες μπάντες, πολλές από τις οποίες, μάλιστα, δεν είδαν ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας. Η νέα μεγάλη αποκάλυψη προέρχεται από την πρωτεύουσα της επαρχίας Nova Scotia, Halifax, στα ανατολικά παράλια της χώρας.
Έχοντας στο βιογραφικό τους 4 EP, από το 2011 ως το 2013, οι Nap Eyes παρουσίασαν το πρώτο ολοκληρωμένο album τους, Whine of the Mystic, τον Μάρτιο του 2014. Σε πρώτη φάση, ωστόσο, κυκλοφόρησε περιορισμένα σε τοπικό επίπεδο από την You’ve Changed Records, και μονάχα όταν η Paradise of Bachelors ανέλαβε την πραγματοποίηση ενός reissue του album φέτος, κατάφερε αυτό να φτάσει στα αυτιά του υπόλοιπου κόσμου, πέραν των συνόρων του Καναδά, με αφετηρία την δέκατη ημέρα του περασμένου Ιουλίου.
Η ανέκφραστος μεθυστικός τόνος της φωνής του Nigel Chapman, που προσομοιάζει αρκετά στο στυλ των Lou Reed, David Berman (Silver Jews), Jonathan Richman (The Modern Lovers) και Gordon Gano (Violent Femmes), έρχεται σε μία ευφυή αντίθεση με τους έντονα συναισθηματικούς στίχους του, που με πλήθος αναφορών φαίνεται να καταφέρνουν να ενώσουν αρκετούς διαφορετικούς κόσμους, υπό τους υπνωτικούς ρυθμούς των Josh Salter και Seamus Dalton, και τις σχεδόν αποκρυφιστικές μελωδίες, βασισμένες πάνω σε απλά και λιγοστά ακόρντα, τόσο του Brad Laughhead, όσο και του ίδιου, βέβαια.
“When it starts, it’s already begun”, επαναλαμβάνει ο Chapman στο τραγούδι που ανοίγει το album, Dark Creedence, με την φωνή του ελαφρώς να τρεμοπαίζει μέσα σε μια επίμονη, αν και ίσως δυσνόητη σύγχυση, ενώ στην συνέχεια παραθέτει τους προβληματισμούς του σχετικά με την επιστήμη και την NASA, πιο συγκεκριμένα, τον κόσμο γύρω του, το ποτό, την θρησκεία (“For sure don’t understand your ritual, but I’m drinking your wine again”) για να καταλήξει εκεί από όπου ξεκίνησε, στον ίδιο του τον εαυτό (“Just get my drinking under control and I will live again”), καθώς σταθερά ο ήχος από τα toms ανεβαίνει για να κορυφώσει την ένταση.
Τα υπόλοιπα 8 τραγούδια του album κινούνται σε παρόμοιο σχετικά στιχουργικό και μουσικό ύφος και εν τέλει αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο, καθώς όλα έχουν την δική τους περίοπτη θέση στο ταξίδι αυτό των Nap Eyes και το καθένα συμπληρώνει με ιδιαίτερο τρόπο το μουσικό τους παζλ.
Το Make Something αποτελεί ίσως το πιο velvetικό κομμάτι του album με το χαρακτηριστικό ξέσπασμα και τα αισθαντικά γελάκια του Chapman, αν και παντού είναι διάχυτη η αίσθηση των Νεουορκέζων στο background. Το Tribal Thoughts μυρίζει έντονα California και σε μεταφέρει προσωρινά στις ηλιόλουστες ακτές της. Το Delirium Persecution Paranoia φαίνεται να έχει δανειστεί κάτι από το Gimme the Car των Violent Femmes. Το No Man Needs to Care ανεβάζει λίγο την ταχύτητα του ρυθμού, δίνοντας μια πιο punk νότα. Το Dreaming Solo σε βρίσκει σε ένα γλυκά μελαγχολικό πρωινό Κυριακής, να αναπολείς τα πάρτυ του Σαββάτου και να ονειρεύεσαι μόνος. Το The Night of our First Show να προσθέτει έναν ρομαντικά νοσταλγικό τόνο με τις αναμνήσεις να το πλημμυρίζουν και να σε καλούν προσωρινά στον δρόμο της επιστροφής. Το Oh My Friends να αποτελεί έναν κρυφό φόρο τιμής στην αμερικάνικη folk παράδοση και να οδηγεί μοιραία στο No fear of Hellfire, που σαν άλλο κύκνειο άσμα να περνάει στιγμιαία μέσα από όλα τα υπόλοιπα σημεία του album, να κάνει έναν σύντομο απολογισμό και να κλείνει με ιδανικό τρόπο αυτό το ταξίδι αναζήτησης, αφότου έχει συλλέξει όλα όσα βρέθηκαν κι όλα όσα χάθηκαν, σαν μικρές θυσίες, και έχει πάρει την πιο γενναία απόφαση.
Όντας εν ενεργεία βιοχημικός, ο Chapman, περνά τις ημέρες του ερευνώντας την ατελείωτη περιπλοκότητα θεμάτων, που ίσως εκ πρώτης όψεως μοιάζουν σχετικά απλά, και τα τραγούδια του μοιάζουν να λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ωστόσο εμφανίζονται με μία εμφανώς μεγαλύτερη ποιητικότητα, άλλοτε πιο σαρκαστική, άλλοτε αφοπλιστικά κυνική, και ενίοτε δίχως άλλο σοκαριστικά ενδόμυχα ειλικρινή και ελαφρά επικριτική.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η δισκογραφική Paradise of Bachelors, ανακοινώνοντας το reissue του Whine of the Mystic, “You need this band in your life. Highly recommended if you like The Only Ones/England’s Glory, The Modern Lovers, The Clean, The Verlaines, Nikki Sudden/Jacobites, The Go-Betweens, Bedhead, and all things Lou Reed.”
Οι Nap Eyes φτιάχνουν μικρά psych-rock διαμάντια, πιστοί στο ευαγγέλιο των Velvet Underground, χωρίς ωστόσο να καταφεύγουν σε φτηνές απομιμήσεις, ενώ καταπιάνονται στιχουργικά τόσο με επίκαιρα όσο και με διαχρονικά ζητήματα, αποτελώντας μία απ’τις καλύτερες προτάσεις, που καταφθάνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και κάνοντας μας να ανυπομονούμε για την συνέχεια, αποδεικνύοντας σε κάθε στιγμή τους ότι έχουν ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον και πως είναι εδώ για να μείνουν. Παρ’ όλα αυτά είναι σχετικά δύσκολο να τους εντοπίσεις οπουδήποτε κι ως εκ τούτου λιγοστοί θα τους έχουν ακούσει μακριά από την πατρίδα τους.
Αυτή είναι η καλύτερη σύγχρονη psych-rock μπάντα, που δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να ακούσεις και αυτή είναι μία απ’ τις καλύτερες ευκαιρίες που θα σου δοθούν!
