Είσαι μέσα στο σπίτι σου για μέρες. Το φως είναι θολό. Έχει ησυχία. Είσαι ήρεμος. Δεν έχεις αλλάξει ούτε πιτζάμες. Αποφασίζεις να βγεις έξω.
Έχεις ντυθεί, είσαι έτοιμος να ξανα-κατακτήσεις τον κόσμο, όπως έκανες παλιότερα. Αυτή τη φορά ξέρεις ότι θα είναι λίγο διαφορετικός, αλλά ελπίζεις ότι όλα θα είναι εύκολα όπως πριν.
Ανοίγεις την πόρτα. Φως. Εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα που «τυφλώνεσαι» και δεν ξέρεις αν ο κόσμος είναι ο ίδιος ή πώς είναι. Που δεν ξέρεις τι θ’ αντικρίσεις μπροστά σου, μέχρι να μπορέσεις να συνηθίσεις το φως.
Εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα…
Εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα ερωτεύεσαι. Και ξέρεις ότι όλα είναι έτσι όπως θα έπρεπε. Πώς γίνεται να μην ήταν;
Τυφλώνεσαι από το φως. Σε ζεσταίνει αυτό το φως. Μαθαίνεις να το αγαπάς και να το θες. Ξέρεις ότι δε θα σ’ εγκαταλείψει όσο είσαι έξω, ευάλωτος σε αυτό, αλλά και ατρόμητος.
Εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα, θα έπρεπε να είναι αιώνια. Να ξέρεις ότι τα πάντα θα παραμείνουν έτσι. Με ασφάλεια και με αυτό το ζεστό συναίσθημα που νιώθεις μέσα στην καρδιά σου.
Στα 5 δευτερόλεπτα περνούν τα πάντα απ’ το μυαλό σου. Εκείνος, εκείνος μαζί σου, εκείνος χωρίς εσένα, εκείνος να σου δίνει το πρώτο σου λουλούδι, εκείνος να τσακώνεται μαζί σου, εκείνος να σου στέλνει μήνυμα γιατί του έλειψες, εκείνος να κοιμάται… Και εσύ να είσαι με αυτόν και χωρίς αυτόν και να μη νιώθεις μόνο πεταλούδες, αλλά ολόκληρο τον ζωολογικό κήπο όταν είσαι μαζί του και να θυμάσαι πώς σε κοιτούσε τότε που σου είπε ότι είσαι όμορφη…
Πριν ζήσεις εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα, μπαίνεις πάλι μέσα. Δεν είσαι έτοιμη ν’ αντιμετωπίσεις κανέναν. Δεν είσαι έτοιμη να τα καταφέρεις. Ο κόσμος δε θα σου ανήκει σήμερα, γιατί κάτι σου λείπει. Πάντα κάτι θα σου λείπει.
Είσαι μέσα στο σπίτι σου για μέρες. Το φως είναι λίγο. Έχει ησυχία. Είσαι ήρεμος. Δεν έχεις αλλάξει ούτε πιτζάμες. Αποφασίζεις να βγεις έξω.
Ανοίγεις την πόρτα. Ήλιος.
Μέχρι τα μάτια σου να συνηθίσουν το φως, εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα, σκέφτεσαι ότι είσαι ανίκητος. Έχεις αποφασίσει ότι ποτέ κανείς δε θα πληροί τι προσδοκίες σου. Ποτέ κανείς δε θα νοιαστεί για εσένα περισσότερο από τον εαυτό σου. Γιατί είσαι εσύ κι ο άλλος ανήκει στους «άλλους». Γιατί ποτέ δε θέλησε να σε καταλάβει και ούτε θα το κάνει ποτέ, γιατί δε τον τυφλώνει το ίδιος φως.
Πώς το είχε πει εκείνη; «Σ’ αγαπώ, αλλά αγαπώ εμένα περισσότερο».
Δε θες παραπάνω από 5 δευτερόλεπτα για να σκεφτείς ότι αυτό που θες είναι διαφορετικό από αυτό που χρειάζεσαι, αλλά ότι πάντα αυτό που χρειάζεσαι είναι αυτό που θες.
Δε θες παραπάνω από 5 δευτερόλεπτα να καταλάβεις ότι τα πράγματα στη ζωή δεν είναι αμοιβαία. Μπορεί ν’ αγαπάς το θάνατο, αλλά αυτός δε σε αγαπάει. Μπορεί ν’ αγαπάς τον έρωτα, αλλά σίγουρα αυτός ποτέ δε σε αγαπάει.
Μπορεί να σου αρέσει το φως του φεγγαριού, αλλά αυτό ποτέ δε θα μπορούσε να συγκριθεί με το αυθεντικό φως που του δίνει ο ήλιος.
Θες μόνο 5 δευτερόλεπτα να καταλάβεις ότι αυτοί που δε σε κοιτάζουν στα μάτια μπορεί να κρύβουν ένα μεγάλο έρωτα. Μπορεί όμως να κρύβουν κι ένα μεγάλο ψέμα.