Διαρκώς μεταβαλλόμενα τα πρότυπα για το γυναικείο σώμα τις τελευταίες δεκαετίες…
Επιμέλεια: Μαρίνα Κυβελέα
Τα πρότυπα αλλάζουν ιδίως όταν αναφερόμαστε σε αυτά της ομορφιάς και αισθητικής. Έτσι και το πρότυπο του ιδανικού σώματος ακολουθεί μια πορεία εναλλαγών προτίμησης στις αναλογίες ανά καιρούς.
Αλλά κάποια πράγματα παρέμειναν τα ίδια..
Ασχέτως με το έτος ή την χρονολογία, πάντα υπήρχε η έννοια του ιδανικού σώματος της γυναίκας. Οι γυναίκες έχουν παραδεχτεί ότι εάν θέλουν να ταιριάζουν με το σύνολο, να βρουν έναν σύντροφο ή να θεωρούνται και να θεωρούν και οι ίδιες τον εαυτό τους ελκυστικό , πρέπει να βρουν τρόπους να κινητοποιήσουν τον εαυτό τους σε οτιδήποτε τους φέρνει πιο κοντά στα πρότυπα ομορφιάς της εποχής που διανύουν.
Και μέχρι πρόσφατα μάλιστα , οι έγχρωμες γυναίκες έμεναν έξω από την συζήτηση μας εντελώς.
Παρακάτω, ας ρίξουμε μια ματιά στο “ιδανικό σώμα” την τελευταία εκατονταετία.
1910 : Η Gibson Girl κυριαρχεί
Ονομάσθηκε αργότερα από τον εικονογράφο Charles Gibson: σε ένα μέρος από βικτωριανή συστολή, η εμφάνιση ήταν σχετική με την επικλινή πλάτη και μέση με κορσέ.
Δεν δείχνει επίπονο; ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΠΙΠΟΝΟ.
1920: Ο κώνος ξεπροβάλλει
Ίσως μετά από μια δεκαετία όπου όλα ήταν μετρημένα και σμιλευμένα στους κορσέδες ήταν κατανοητό οι γυναίκες να θελήσουν να ντύνονται λίγο πιο χαλαρά στη μέση και μεταξένια πανωφόρια, δεν ήταν;
Το ιδανικό σώμα εμπεριείχε επίπεδο στήθος και ανύπαρκτους γοφούς και γενικά ήταν πιο αγορίστικο παρά θηλυκό. Τα 20’s ήταν η δεκαετία κατά την οποία οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου και η ομοιόμορφη κόψη αντανακλούσε στις νέες ελευθερίες που οι γυναίκες είχαν πλέον.
1930 : Οι καμπύλες ξαναχτυπούν
Και επανερχόμαστε! Εν μέρει σε απάντηση στην Οικονομική κρίση, η δεκαετία του ’30 σχετίστηκε με “bodacious” μωρά όπως η Mae West (απεικονιζόμενη αριστερά και η Jean Harlow) .Σύμφωνα με το περιοδικό Photoplay, το επικρατές στυλ ήταν «θερμά καμπυλωτό» και γύρισε απερίφραστα. Μάλιστα η πιο παραδειγματική φιγούρα της δεκαετίας άνηκε σε μια Μεξικάνα στάρλετ ονόματι Dolores Del Rio (απεικονιζόμενη δεξιά) που είχε επαινεθεί για τις ιδανικές της καμπύλες.
1940 : Η δύναμη μετράει
Εν μέρει, επειδή οι γυναίκες άρχισαν να καταλαμβάνουν σπουδαίο ρόλο στο εργατικό δυναμικό κατά τα μέσα και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, το προτιμόμενο σώμα ήταν το «υγιές» και ουσιαστικά όχι πολύ κοκκαλιάρικο. Η αύξηση του σωματικού βάρους άνθισε στην αγορά, καθώς οι γυναίκες θα έπρεπε να δείχνουν δυνατές και ισχυρές και η σιλουέτα της ημέρας αντανακλούσε το εξής : Ρούχα ειδικά σχεδιασμένα, ριχτά , αντρικές βάτες και διαγραφόμενη μέση. Γυναίκες ηθοποιοί όπως η Betty Grable (στην εικόνα) που είναι γνωστή ως “το κορίτσι με τα πόδια αξία ενός εκατομμυρίου δολαρίων” , συνόψισε αυτή τη μόδα.
1950 : Αλλά περιμένετε… οι καμπύλες χτύπησαν πάλι!
Μήπως σας είπαμε να δείχνετε δυναμικές; Απλά αστειευόμασταν.
Η δεκαετία του 1950 πραγματευόταν μια στροφή σε ανέμελες, αέρινες και υπερ-θηλυκές φιγούρες. Οι γυναίκες αναμένονταν να γυρίσουν στο σπίτι πάλι και να έμοιαζαν με απρόσμενα “μωρά” όπως η Elizabeth Taylor, η Μarilyn Monroe και η Doroth Dandridge ως παραδείγματα. Για να αυξήσουν οτιδήποτε μπορεί να μη διέθεταν… φυσικά, τα καταστήματα πουλούσαν ενίσχυση σε στήθος και πισινό.
Βλέπετε, η λατρεία γύρω από την περιφέρεια πάντα υπήρχε.
1960: Εδώ έρχονται τα εγκαταλελειμμένα παιδιά (Α’ μέρος)
Η σεξουαλική επανάσταση των 60’s , προκάλεσε προηγούμενα ιδανικά και πρότυπα ελκυστικότητας όπως και σωματότυπου. Αντί της αεράτης , ηδονικής γυναίκας, τώρα η επικρατούσα εικόνα ήταν εκείνη μιας κούκλας –φατσικά- , και πιο απλού κοριτσιού. Γυναίκες σαν τη Twiggy, την Jean Seberh & την Jane Birkin δώρισαν και προέβαλλαν στην πασαρέλα τα μικροσκοπικά baby-doll φορέματα. Εάν δεν ήσουν απαραίτητα εκ φύσεως τόσο αδύνατη, υπήρχαν τρόποι για να φτάσεις εκεί, δηλαδή αμφεταμίνες και άλλα που οι γιατροί συνταγολογούσαν για την απώλεια βάρους. Ουπς!
1970 : Κοκκαλιάρικο και άπαχο.
Αφίσες τις Farrah Fawcett ουσιαστικά κυριαρχούσαν στα δωμάτια αρσενικών εφήβων την εποχή των ‘70’s. Και η Beverly Johnson έγινε η πρώτη Αφρικανο-Αμερικανίδα σούπερ-μοντέλο που κόσμησε το εξώφυλλο της Vogue. Το στυλ ήταν ψηλό και κοκκαλιάρικο σώμα και ακόμη λίγο αθλητικό. Δεδομένου ότι στα ρούχα της δεκαετίας κυριάρχησαν τα συνθετικά υφάσματα και η πολυεστέρα, οι γυναίκες έπρεπε να ήταν αρκετά αδύνατες ώστε να δείχνουν ωραίες σε αυτά.
1980: Ας γυμναστούμε
Τα 80’s σηματοδότησαν την κορύφωση του μόντελινγκ (δες Christie Brinkley, Kathy Ireland και Iman) και τη μάστιγα της τρελής γυμναστικής, όπως αεροβική και τζόκινγκ. Όπως οι πολιτιστικές αντιλήψεις προσανατολίζονταν προς την υγεία και την ευεξία (και γυμναστήρια και fitness κέντρα άρχισαν να ανθίζουν με ραγδαίους ρυθμούς), οι γυναίκες αναμένονταν να είναι απλές και αθλητικές και επίσης πολύ αδύνατες.
Και καλλίγραμμα πόδια.
Πολύ καλλίγραμμα πόδια!
1990 : Εδώ έρχονται τα εγκαταλελειμμένα παιδιά (Μέρος Β’)
Η Grunge μουσική και κουλτούρα βοήθησε ως κλητήρας στην εποχή του εξαιρετικά αδύνατου και ψιλόλιγνου σώματος “ηρωίνης”! Η Kate Moss κυριαρχεί σε πασαράλες και εξώφυλλα περιοδικών στα 90’s αλλά υπάρχει επίσης μια ισχυρή αντίδραση στο έρμαιο βλέμμα της.
2000: Αθλητικό!
Οι γυναίκες του 2000 έπρεπε να δείχνουν δυνατές και δυναμικές – να δείχνουν μεν ωραίες σ’ ένα μπικίνι αλλά να μπορούν να σε χτυπήσουν δυνατά στον ώμο. Σέξυ, ισχυρό και επίσης κομψό και λυγερό: το ιδανικό για το 2000 σώμα ήταν η σωστή απάντηση απέναντι στο λατρεμένο “έρμαιο” των 90’s. Κυριαρχούσε το αρκετά λεπτό σώμα ακόμη, ωστόσο.
2010: Καμπύλες, καμπύλες παντού!
Λοιπόν, καλωσήρθατε καμπύλες! Τα γυναικεία σώματα είναι φτιαγμένα για να είναι καμπύλες , καμπύλες, καμπύλες διατηρώντας παράλληλα ροκ σκληρό στυλ και επίπεδη κοιλιά με κοιλιακούς. Εάν δεν είναι στη φύση σας, τότε μπορείτε να το επιτύχετε μέσα από σκληρή διατροφή και δίαιτα.
Το δίδαγμα;
Το ιδανικά που αφορούν στο σώμα είναι ασυνεπή, διαρκώς μεταβαλλόμενα και γενικά μη ρεαλιστικά για την πλειοψηφία των γυναικών.
Το σώμα είναι αστάθμητος παράγοντας στην εμφάνιση μιας γυναίκας. Και η εξωτερική εμφάνιση καταλαμβάνει τη μία έκφανση της διττής μας υπόστασης. Ωστόσο, για να μπορέσει μια γυναίκα να δουλέψει και να συντηρήσει το τέλειο σώμα, οφείλει να προσανατολίσει τον στόχο της σ’ ένα σώμα που ανταποκρίνεται στα δικά της ιδανικά και προτιμήσεις και όχι σε τάσεις μόδας που τείνουν να εξασθενούν και να επαναφέρονται άνευ ειδοποίησης. Το σώμα συντελεί στην αύξηση της αυτοεκτίμησης μας και η αυτοεκτίμηση σε κάθε τομέα της ζωής μας.
Ποιο το νόημα όμως να κάνουμε κάτι απλά και μόνο για να αρέσει στους άλλους ή να θεωρείται κοινωνικά καλαίσθητο, εάν δεν αρεσκόμαστε τη διαδικασία ή έστω και μόνο τον στόχο που αυτό εμπερικλείει;