Το μυστικό έχει αποκαλυφθεί για τη Μύκονο, τη Σαντορίνη, ακόμα και την Πάτμο – αλλά υπάρχουν και κάποια όχι και τόσο γνωστά νησιά, με άσπιλες παραλίες, με χωριάτικες ταβέρνες και αργό τρόπο ζωής.
Αν ψάχνετε για διακοπές σε απομακρυσμένα, ήσυχα και άγρια νησιά, πρέπει να συνεχίσετε να διαβάζετε. Και όταν λέμε «άγρια», εννοούμε ότι δε θα σας κάνουν ποτέ να βαρεθείτε.
Πήγαμε στη Μύκονο, με τα πολυπληθή μπαράκια και τις παραλίες, πήγαμε στη Σαντορίνη, με θέα την Καλντέρα και τις απόκρημνες πλαγιές της, πήγαμε και στη Δήλο και είδαμε τα αρχαία ερείπια. Και τα τρία νησιά όμως είχαν κάτι κοινό: αποκάλυπταν τη γοητεία τους κατευθείαν και ίσως πολύ γενναιόδωρα.
Αντίθετα, νησιά όπως η Πάρος, η Αντίπαρος, η Νάξος και το Πάνω Κουφονήσι δεν υποκύπτουν τόσο εύκολα. Με ελάχιστα clubs, θορυβώδη εστιατόρια και πανάκριβα μαγαζιά, φαίνεται ότι τα άσπρα πλακόστρωτα δε σταματούν πουθενά και ότι παντού υπάρχουν σπηλιές όπου μπορείς να κολυμπήσεις και να εξερευνήσεις.
Κάθε νησί είναι ένας παράδεισος για κολύμπι.
Πάρος
Η Πάρος έχει 30 παραλίες με ατέλειωτες ποικιλίες: Οι Κολυμβήθρες βρίσκονται στο βορειότερο σημείο του νησιού και χαρακτηρίζονται για τους περίεργους σχηματισμούς των βράχων που η θάλασσα έχει τόσο πανέμορφα λειάνει δίπλα στην άμμο. Η Χρυσή Ακτή, η μέκκα των σέρφερ, είναι μια απέραντη παραλία που φιλοξενεί θαλάσσια sports για όλα τα γούστα. Πολλές παραλίες έχουν μικρά ταβερνάκια με γύρο και ομπρέλες από bamboo.
Η Πάρος δεν ήταν ποτέ τελείως ανεξάρτητη στον τουρισμό: Ενώ τα λιμάνια της γεμίζουν με κόσμο, το νησί είναι προτεκτοράτο πολλών οικογενειών από την Ευρώπη: στη Νάουσα, την Παροικιά, στις Λεύκες και στη Μάρπισσα. Γι’ αυτό το λόγο και τα ξενοδοχεία δεν είναι πολλά.
Αντίπαρος
Ούτε η Αντίπαρος έχει πολλά ξενοδοχεία. Μετά τις συνεχείς επισκέψεις του Τομ Χανκς και της Μαντόνα στο νησάκι, ο τουρισμός έχει αυξηθεί και οι πτήσεις προς την Πάρο σε συνδυασμό με τις βαρκάδες προς την Αντίπαρο έχουν γίνει πλέον ρουτίνα.
Μάλιστα, φαίνεται η Αντίπαρος να έχει γίνει η νέα Πάτμος: ένα μέρος για όσους αναζητούν ηρεμία και χαλάρωση μακριά από την κοινωνία. Ενώ οι παππούδες παίζουν τάβλι κάτω από μεγάλα πλατάνια, στο μπαρ «Οι Πόρτες». μπορεί να γνωρίσεις τον Bruce Springsteen , ο οποίος θα σου δώσει δωρεάν ούζο αν μπορείς να τραγουδήσεις όλους τους στίχους του «Hurricane» του Bob Dylan.
Αυτά τα νησιά έλκουν εδώ και αιώνες συγγραφείς και καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν ανάγκη να δραπετεύσουν από την πραγματικότητα. Από το 1800, ο Λόρδος Μπάιρον άφησε την υπογραφή του σε μια σπηλιά νότια στην Αντίπαρο, ένα μέρος όπου σταλακτίτες και σταλαγμίτες χιλιάδων ετών κρύβονται στο σκοτάδι. Ο Truman Capote, αφού τελείωσε το Breakfast at Tiffany’s, πέρασε το καλοκαίρι του 1958 στην Πάρο. Όσο έμενε στην Παροικιά, δούλεψε πάνω στο κείμενο του φωτογράφου Richard Avedon’s Observations, το πρώτο βιβλίο του με πορτραίτα και διάβασε Proust και Chandler. Επιπλέον, άρχισε να γράφει το βιβλίο Answered Prayers, το τελευταίο – και ως γνωστόν μη τελειωμένο – μυθιστόρημά του.
Ακόμα και σήμερα, είναι εύκολο να φανταστείς πώς ο Capote πρέπει να βρήκε το καταφύγιό του μακριά από όλα όσα τον προσδιόριζαν και τον πίεζαν: η κοινωνία της Ν.Υόρκης, ο κόσμος των γραμμάτων, ακόμα και η δική του περσόνα. Στην Πάρο δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά – υπήρχε μόνο ο ήλιος, η θάλασσα και η γαλήνη. «Δεν έχουμε δει ούτε μια εφημερίδα από τότε που φτάσαμε στο νησί», έγραψε ο φωτογράφος Cecil Beaton, όταν έμενε με τον Capote στο ξενοδοχείο Μελτέμι στην Παροικιά. «Έχουμε ζήσει σε μια αιώνια ασάφεια επανάληψης. Η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ύπνος, κολύμπι, φαγητό και διάβασμα. Η μία μέρα ενώνεται απαλά με την άλλη χωρίς γεγονότα. Κάθε μέρα είναι ένα μοτίβο».
Όποιος έχει πάει στην Πάρο, το νιώθει: τη νηνεμία, την ιδανική ρουτίνα, την τονωτική και καθαρκτική αλχημεία, το καθημερινό κολύμπι στη θάλασσα, την οδήγηση μέσα από κεχριμπαρένια βοσκοτόπια από άνυδρα βοσκοτόπια, το απλό ελληνικό φαγητό στις μικρές ταβέρνες. Ο χρόνος επιβραδύνεται.
Πάνω Κουφονήσι
Γαλάζια νερά σαν την Καραϊβική. Η χαμηλή ακτογραμμή είναι σχεδόν πορώδης –γεμάτη με φυσικές πισίνες και σπηλαιώδεις λόφους. Τα ηλιοβασιλέματα είναι μια άλλη πανέμορφη ιστορία για τον ήλιο της Μεσογείου. Οι εκκλησίες με τρούλους στο κέντρο του νησιού, τα κάστρα από την εποχή των Φράγκων και τα παλάτια από τους Βενετούς επιχρυσώνουν το φως που σβήνει.
