Είμαι Έλληνας. Δεν εχω ζήσει ποτέ στην Ελλάδα. Γεννήθηκα εδώ, ωστόσο. Μεγάλωσα μακριά απο την Ελλάδα. Όπως οι περισσότεροι απο εμάς τους Έλληνες, που μεγαλώνουμε μακριά απο την πατρίδα μαθαίνουμε απο μικρή ηλικία να αγαπάμε τη χώρα μας, την ιστορία μας, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας – ορισμένες φορές, πολύ συχνά μάλιστα, σε υπερβολικό βαθμό. Δημιουργείται για εμάς ένας μύθος που περικλείει την εικόνα και την ιδέα μας για την Ελλάδα. Ελλάς. Η πανέμορφη χώρα του πολιτισμού, αέναης ηλιοφάνειας, ξένοιαστων, φιλικών και φιλόξενων ανθρώπων. Η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Ηρώων του ΄21.
Και είναι μύθος. Ένας μύθος που διαλύεται εύκολα. Δεν υπάρχει ίχνος ηρώων στην Ελλάδα του 2015. Δεν υπάρχει ίχνος μιας αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής ή του Αλεξάνδρου. Όχι οτι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ποτέ αμιγώς ελληνική. Ούτε ήταν τόσο μεγαλειώδης όσο μας είπαν. Τα βιβλία της ιστορίας μας, επικεντρώνονται τόσο πολύ στο να δημιουργήσουν μια εικόνα ενός συνεχόμενου, αδιάλειπτου ελληνικού γένους. Έχει, όμως, πραγματικά υπάρξει;
Ωστόσο, ούτε το 2015, ούτε το 2008, ούτε το λαμπρό 2004 η Ελλάδα είναι μια αυτοκρατορία, αλλά ένα κράτος, ένα μέλος μιας Ευρωπαικής Ένωσης η οποία έχει φέρει σχετική ευημερία σε ολα τα μέλη της, αλλά κυρίως έχει δημιουργήσει μια νοοτροπία ένταξης και ανεκτικότητας, σεβασμού στη διαφορετικότητα και έχει εξασφαλίσει ειρήνη στην πιο διχασμένη από πολέμους, ήπειρο στην ιστορία.
Αυτή η μικρή εισαγωγή είναι πιστεύω απαραίτητη διοτι, οχι μόνο η Ελλάδα είναι μια χώρα και οι Έλληνες ενα έθνος ανθρώπων που φέρουν ενα τεράστιο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά αποτελεί επίσης μια χώρα η οποία δεν έχει – ας μου επιτραπεί η έκφραση – αποδώσει καλά στο πρόσφαλτο παρελθόν της. Και πιστεύω πως το να κατανοήσουμε αυτό, είναι το κλειδί για να λύσουμε την «ελληνική κρίση».
Δεν επιθυμώ να κουράσω κανέναν όσον αφορά το ποια ή ποιες ιδεολογίες προτιμώ, ωστόσο ιδού ενα σχέδιο δράσης με το οποίο θα μπορούσα να συμφωνήσω και απο το οποίο εκτιμώ οτι μπορείτε να εξάγετε συμπεράσματα όσον αφορά τις πεποιθήσεις μου.
Να καταλήξουμε σε μια συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας η οποία συμφωνία θα φέρει ενα τέλος στο τρέχον αδιέξοδο, θα σταματήσει να πληγώνει την εικόνα της χώρας και θα θέσει ένα τέλος στον τζόγο της κυβέρνησής που σιγά-σιγά σπρώχνει τη χώρα μακριά απο την εύνοια των εταίρων μας (θέλω να δώσω έμφαση στον όρο «εταίροι», είμαστε εταίροι σε ολο αυτό).
Τότε και μόνο, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που λειτουργεί θα μπορέσουμε επιτέλους να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε ό,τι έχει λείψει απο την χώρα απο την ίδρυσή της. Ένα όραμα. Για το έθνος, για την χώρα (μεμονωμένα) και για τη χώρα σαν ηγέτη μέσα στην Ευρωπαική Ένωση. Και πιστεύω οτι αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Η Ελλάδα…οχι. Οι Έλληνες έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν. Μόνο, όμως, ως ενωμένη και οργανωμένη χώρα θα έχουμε τη δυνατότητα να προσφέρουμε αρκετά στα παιδιά μας (παιδεία, φροντίδα υγείας, πολιτισμό, τέχνες) για να παράξουμε λαμπρά μυαλά τα οποία δεν θα είναι απλώς λαμπρά, αλλά θα έχουν μέλλον σε εναν κόσμο, εναν άκρως διεθνή κόσμο.
Ένα όραμα για τη νεαρή μας χώρα, που πρωτοιδρύθηκε το 1822 ως Δημοκρατία, ύστερα μετατράπηκε σε Βασίλειο, μετά μόλις το 1924 σε μια ταραγμένη Δημοκρατία, που έπειτα κατελήφθη απο τις Δυνάμεις του Άξονα και συνέχισε ανισόρροπα, για να μετατραπεί εκ νέου σε Βασίλειο και, τελικά, ύστερα απο την στρατιωτική χούντα του 1967, σε Ελληνική Δημοκρατία μόλις το 1974.
Επομένως, όταν μιλάμε για την Ελλάδα, σαν κράτος, υπό τη μορφή που βρίσκεται σήμερα, κάνουμε λόγο για μια χώρα η οποία έχει υπάρξει για μόνο μερικά χρόνια πριν την ένταξή της στην Ευρωπαική Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), η οποία Κοινότητα προηγουμένως λεγόταν Ευρωπαική Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα και σήμερα είναι η γνωστή σε όλους μας Ευρωπαική Ένωση.
Σας καλώ τώρα να αναλογιστείτε με παγκόσμιους όρους. Η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή γωνία αυτού του κόσμου και η τρέχουσα κυβέρνηση ενεργεί σαν η χώρα μας να βρίσκεται στο κέντρο του, κάτι το οποίο δεν ισχύει.
Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε οτι πριν την ορειβασία, η κορυφή ενός βουνού μοιάζει να είναι τόσο μακριά που το να την προσεγγίσεις φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο (δεν είναι κανένας απο τους δυο μας ορειβάτες, ήταν απλά μια αλληγορία για να με πείσει να μελετήσω για τις εξετάσεις μου). Παραφράζοντάς το, θέλω να σκεφτείτε το μέλλον, οχι αύριο, ούτε τον επόμενο χρόνο. Το μέλλον. Πού θέλετε να βρίσκεστε σε 10-20 χρόνια απο τώρα; Πού θέλετε η χώρα σας να βρίσκεται σε 20-50 χρόνια απο τώρα; Σε τί μοιάζει η κορυφή του βουνού σας; Πρόκειται για μια πολυτέλεια την οποία έχουν πιο ευημερούσες κοινωνίες και χώρες: μακροπρόθεσμη σκέψη, οράματα στηριζόμενα σε παρατραβηγμένες ιδέες. Αλλά είναι μια πολυτέλεια που μπορούμε κι εμείς να έχουμε αλλάζοντας τη νοοτροπία μας, σκεπτόμενοι διαφορετικά. Ας σταματήσουμε να ακούμε ό,τι μας λένε τα πολιτικά κόμματα, ας ξεχάσουμε την κομματικοποίηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μας. Σκεφτείτε για εσας. Πού (θα) είστε σε 20 χρόνια; Πού (θα) είναι η χώρα σας;
Ευελπιστώ οτι μοιράζεστε το όραμά μου για μια ευημερούσα, δημοκρατική, υποδειγματική Ελλάδα, μέσα σε μια ισχυρή Ένωση, που μπορεί να ανθίσει για τον λαό της, για την Ευρώπη και για τον κόσμο.
Του Χρήστου Φλώρου