Αρχικά, ας είμαστε ειλικρινείς. Σε πολλά ζητήματα, η Ελλάδα του σήμερα σε σχέση με την Ελλάδα του χθες, δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη εξέλιξη, και φαίνεται να παραμένει στάσιμη. Και η Lgbt κοινότητα, καθώς και η γνώση του Έλληνα γύρω απ’ αυτή, είναι απ’ τα ζητήματα με τα οποία δεν είναι εξοικειωμένος, και παραμένει φοβερά αδαής. Κατά πόσο όμως, είμαστε διατεθειμένοι να ξεφύγουμε απ’ το λήθαργο της άγνοιας και να σταματήσουμε να χωρίζουμε τους συνανθρώπους μας σε straight, gay, λεσβίες κλπ., και να αντιμετωπίζουμε τους πάντες ως απλούς ανθρώπους;
Ένας καλός τρόπος ενημέρωσης και προβληματισμού είναι, μα φυσικά, ένα ντοκιμαντέρ. Ένα ντοκιμαντέρ με προσωπικές ιστορίες των Lgbt ατόμων, στην σύγχρονη κοινωνία, πιάνοντας το θέμα από πολλές οπτικές και παραθέτοντας ποικίλες απόψεις. Ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ είναι το ‘ΑΜΦΙ-ΒΙΟΣ’ της Φωτεινής Δαραμήλα που παρακολουθήσαμε την τρίτη μέρα προβολής στο Outview Film Festival. Το ντοκιμαντέρ είναι χωρισμένο σε ενότητες, και βοηθάει τον θεατή να κατανοήσει και να γνωρίσει αυτούς τους παρεξηγημένους ανθρώπους. Δεν λειτουργεί ως προπαγάνδα, όπως κάποιος ανίδεος με το θέμα θα μπορούσε λανθασμένα να υποθέσει. Αντίθετα, θίγει το ζήτημα όσο πιο σφαιρικά μπορεί, ενώ παρατίθενται επιστημονικές αναλύσεις και διάφορες απόψεις ατόμων άλλοτε ομοφυλόφιλων και άλλοτε όχι.
Αποτελεί μια πραγματική καταγραφή γεγονότων, χωρίς κατευθυντήριες γραμμές, με μοναδικό στόχο να ενημερώσει για ένα ζήτημα τόσο φλέγον, που δυστυχώς ακόμα αντιμετωπίζεται από πολλούς με μεσαιωνικές θα λέγαμε αντιδράσεις. Οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών, το δικαίωμά τους στην τεκνοποίηση, τα Pride που γίνονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη είναι κάποια απ’ τα ζητήματα που θίγονται. Και αξίζει να το δει ο καθένας, είτε ανήκει στην Lgbt κοινότητα είτε όχι. Είτε έχει πρόβλημα με του ομοφυλόφιλους, είτε όχι. Αν και βέβαια, όταν ξεκινάς την πρότασή σου λέγοντας ‘Αρχικά, θέλω να πω, πως δεν έχω θέμα με τους ομοφυλόφιλους…’,τότε, δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά μάλλον έχεις. Γι’ αυτό κάτσε και δες το ‘ΑΜΦΙ-ΒΙΟΣ’. Ίσως, μετά, να μη χρειάζεται να γυρνάς από εδώ κι από κει, και να διατυμπανίζεις πως δεν έχεις θέμα. Γιατί, ίσως, όντως να μην έχεις θέμα. Οπότε κι όλο αυτό θα είναι περιττό.