Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.
Μανώλης Αναγνωστάκης ‘Θα `ρθει μια μέρα’
****************************************************************************************************************
Θα έρθει σου λένε. Θα έρθει. Κι εσύ περιμένεις. Περιμένεις. Περιμένεις. Θα έρθει εκείνη η μέρα. Είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Δεν γίνεται να μην έρθει. Το έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη που είναι αδύνατον να μην έρθει. Κι όταν έρθει εκείνη η μέρα δεν θα ξέρεις τι να κάνεις και δεν θα έχεις τι να πεις. Είχες συνηθίσει την προσμονή. Αυτό ήξερες, να περιμένεις. Και τώρα νιώθεις σαν όλα όσα περίμενες να είναι μές στα χέρια σου κι εσύ, ανήμπορος, να μην ξέρεις τι να τα κάνεις.
Κοιτάς και δεν έχεις τι να πεις. Τα μάτια όμως δεν σιωπούν ποτέ. Ίσως τελικά να μην έχει και τόση σημασία που έχασες τα λόγια σου. Άσε αυτά να μιλήσουν. Τα πάντα μπορείς να πεις μ’ αυτά. Πράγματα που ίσως δεν ήξερες πως μπορούσες να πεις. Πράγματα που ίσως δεν ήξερες πως ένιωθες ή πως ήσουν ικανός να νιώσεις. Με τη σιωπή ταξιδεύεις σε κόσμους ανεξερεύνητους, κι όταν αυτό το ταξίδι το κάνεις μαζί με κάποιον άλλο, τότε είναι μαγευτικό. Γιατί ο κόσμος ψάχνει σε όλη του τη ζωή να βρει τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα. Έχε στο νου σου λοιπόν αυτό, και συνέχισε να μιλάς με τα μάτια. Απ’ ότι φαίνεται εκείνη η μέρα ήρθε.
Όμως θα ‘ρθουν κι άλλες μέρες. Θα ‘ρθει μια μέρα που η απελπισία που κρύβεται βαθιά μέσα σου, θα βγει στο φως, κι εσύ θα είσαι λυπημένος και θα σκέφτεσαι πως όλα είναι μάταια και πως τίποτα δεν έχει σημασία. Θα φύγεις μακριά, θα ταξιδέψεις, θα ξεφύγεις, θα μάθεις, θα νοσταλγήσεις. Θα σκέφτεσαι εκείνα που άφησες πίσω, αλλά οι αναμνήσεις φθείρονται, κι εσύ θα θυμάσαι μόνο ευτυχισμένες, θολές, ξεθωριασμένες εικόνες.
Θα ‘ρθει μια μέρα που θα λες να φύγεις όσο πιο μακριά μπορείς. Όχι σε τόπους μακρινούς και χώρες εξωτικές, αλλά μακριά απ΄ τον άνθρωπο που μοιραζόσουν τη σιωπή σου και του μιλούσες με τα μάτια. Θα θες να φύγεις, μα δεν θα μπορείς. Γιατί όπου και να πας και ό,τι και να κάνεις, ό άνθρωπος αυτός, θα έρχεται να σε βρίσκει. Όταν τα μάτια έχουν μιλήσει, οι άνθρωποι δεν γίνεται να χαθούν. Κι έτσι δεν μπορεί, κανείς να φύγει μοναχός του.