Τι είναι ουσιαστικά η τέχνη;
Προσδιορίζοντάς την εννοιολογικά, τέχνη ονομάζεται η ανθρώπινη δραστηριότητα ή δημιουργία που είναι σημαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στις ανθρώπινες αισθήσεις καθώς και η δημιουργική έκφραση που αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση τα συναισθήματα, τις ιδέες, την αίσθηση, τον οραματισμό του καλλιτέχνη και και και….
Nαι οκ… για να λέμε του λόγου το αληθές αυτός είναι ένας ορισμός από το Wikipedia σαν 800 άλλους τους οποίους μπορούμε να βρούμε με ένα κλικ googlάροντας ή άλλους τόσους που μπορούμε να συνθέσουμε ανά πάσα στιγμή φέροντας το αγαπημένο μας έργο/ασχολία στο νοητικό πλαίσιο .Όμως για να ξεφύγουμε από τα τυπικά και να μην ανακυκλωνόμαστε σε κοσμητικά artistic επίθετα, (εξωραΐζει, αναδεικνύει, εκφράζει, εξωτερικεύει, συμπονεί, ταυτίζεται κλπ) ας μείνουμε στην ουσία.
Η τέχνη δεν είναι μια έννοια, γι’ αυτό και δεν ορίζεται ! Αυτό είναι το όμορφο.
Η τέχνη είναι ζωή… ή η ζωή είναι τέχνη.
Μια λέξη κλειδί: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Τέχνη ονομάζεις ό,τι δημιουργείς, ακόμη και να μην γνωρίζεις ότι είναι τέχνη.
Ακόμη και η σκέψη μπορεί να θεωρηθεί τέχνη αν παράγει έργο σε σένα σε μένα στον δίπλα.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, η ύπαρξη της τέχνης είναι η ακράδαντη απόδειξη ότι υπάρχει μαγεία στον κόσμο και δεν είναι όλα τόσο ταπεινά.
Ότι την μαγεία την δημιουργείς, σε όποια της μορφή… στη μορφή που της δίνεις εσύ.
Γι’ αυτές τις μορφές θα σας μιλήσουμε κι εμείς, όπως τις αισθανόμαστε καλύτερα…
Το θέατρο, αποτελεί την πρωταρχική μορφή έκφρασης των βαθύτερων συναισθημάτων, των ανθρώπων. Αποτελεί τον κλάδο της τέχνης, που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με την χρήση τόσο του λόγου όσο και της μουσικής και του χορού. Μορφές του θεάτρου, είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η κωμωδία, το δράμα, το μιούζικαλ, η επιθεώρηση, κ.ά. Οι ρίζες του θεάτρου φτάνουν πολύ βαθιά , πίσω στο παρελθόν, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πρώτων κοινωνιών.
Οι τρεις μεγάλοι θεατρικοί συγγραφείς των αρχών του 20ου αιώνα που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του νεοελληνικού θεάτρου, ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Σπύρος Μελάς και ο Παντελής Χορν. Ο Κάρολος Κουν με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Διονύσιο Δεβάρη, ίδρυσαν τη Λαϊκή Σκηνή. Το 1942 ιδρύεται το Θέατρο Τέχνης από τον ίδιο τον Κάρολο Κουν, όπου ανέβασε σημαντικές παραστάσεις για την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Αντιπροσωπευτικές παραστάσεις είναι οι : Γυάλινος Κόσμος, Λεωφορείον ο Πόθος, Ματωμένος Γάμος. Η αγάπη για το θέατρο είναι εμφανής στις μέρες μας, αν σκεφτεί κανείς τον αριθμό των θεατρικών παραστάσεων που ανεβαίνουν κάθε σεζόν. Η οργάνωση του Θεατρικού Δικτύου, συγκεντρώνει όλες τις μορφές θεατρικής δημιουργίας, προωθώντας τη συμμετοχή των ελληνικών σχημάτων αλλά και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε κάθε θεατρικό είδος. Όλοι χρειαζόμαστε το θέατρο για να εκφράσουμε εκείνα που αλλιώς θα έμεναν ανέκφραστα. Το χρειαζόμαστε επίσης για να ονειρευτούμε, να θρέψουμε την ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο, για να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Ανάπτυξη φαντασίας, έκφραση δημιουργίας, ευαισθητοποίηση, γνωριμία με τον πολιτισμό και την παράδοση. Αυτό σημαίνει θέατρο.
Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. ~ Kάρολος Κουν ~
…γράφει ο Θανάσης Ξάνθος
Παρίσι 28 Δεκεμβρίου 1895.
Οι αδερφοί Λυμιέρ κάνουν την πρώτη δημόσια προβολή κινηματογραφικών ταινιών μικρού μήκους. Εκατόν είκοσι χρόνια μετά ο κινηματογράφος είναι πια πεδίο ύψιστης καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα πλαίσιο δημιουργίας και συνεργασίας.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Ο κινηματογράφος είναι μια σειρά από συνεχόμενες εικόνες. Eιδικότερα, είναι μια οπτικοακουστική αφήγηση. Κι ότ,ι περιλαμβάνει αφήγηση, προσφέρεται από κάποιου είδους παραμυθά. Μπορεί να ειπωθούν όλες οι ιστορίες του κόσμου κι ακόμη, ένας άνθρωπος να βρει την παραμικρή “χαραμάδα” για να προσδώσει κάτι διαφορετικά, έστω και στο ελάχιστο. Υπό αυτή την προοπτική ο κινηματογράφος έχει το “πρόσημο” της αιωνιότητας. Κι αυτό τον καθιστά την έβδομη τέχνη, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του.
Ο κινηματογράφος πάλι είναι η τέχνη της χρυσής στιγμής της ομάδας. Εξηγούμαι. Όλες οι τέχνες απαιτούν τις ιδιαίτερες στιγμές τους για να δώσουν το “αριστούργημα”. Όμως όταν έρθει το χρονικό σημείο εκείνο, κατά το οποίο ο ηθοποιός – αυτό το υπέροχα περίεργο πλάσμα – εκθέσει την ψυχή του ως βιτρίνα στην ιστορία που θέλουν να αφηγηθούν ο σκηνοθέτης ή ο σεναριογράφος και όλα τα παραπάνω συλληφθούν απ’ την κάμερα, ο χρόνος παγώνει κι η ζωή παίρνει άλλη αξία.
Κι αυτό γιατί είναι η μόνη τέχνη που συμφιλιώνει τόσες τέχνες μαζί και εναρμονίζει τόσους διαφορετικούς ανθρώπους για ένα κοινό σκοπό. Δεν θα μιλήσω άλλο λοιπόν. Δεν θα κάνω λόγο για “ταξίδια” και άλλα τέτοια, γνωστά σε όλους μας.
Αν έχεις μπει κάποτε σ’ ένα σινεμά με σκοπό να δεις την ταινία και όχι απλά να περάσεις το βράδυ σου, μπορείς μόνος να αναλογιστείς το δέος που σου προκάλεσε το σβήσιμο των φώτων και οι πρώτοι εισαγωγικοί τίτλοι.
…γράφει ο Μάνος Αγγελάκης
Αυτό μου αρέσει στις φωτογραφίες. Είναι απόδειξη ότι κάποτε, ακόμα για ένα μόνο παλμό της καρδιάς, όλα ήταν τέλεια. ~Jodi Picoult
Για να συνεχίσουμε τους ορισμούς, με τον όρο φωτογραφία αναφερόμαστε στην τέχνη και επιστήμη της δημιουργίας οπτικών εικόνων μέσω της καταγραφής και αποτύπωσης του φωτός, με χρήση κατάλληλων συσκευών. Ετυμολογικά, η λέξη φωτογραφία είναι σύνθετη και προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις -φως και -γραφή.
Η φωτογραφία, πέρα από την τεχνολογική της διάσταση, αναγνωρίζεται ως ένα από τα ευρύτερα διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας του 20ου αιώνα καθώς και ως μία μορφή τέχνης συγγενική με τη ζωγραφική.
Με τον καιρό εξελίχθηκε η φωτοειδησεογραφία, η διαφημιστική φωτογραφία (στούντιο), η αρχιτεκτονική φωτογραφία (εσωτερικών χώρων) και η φωτογραφία τέχνης.
Όμως, το θέμα είναι ότι όλοι μπορούν να βγάλουν μια φωτογραφία. Ειδικά τώρα με τις front cameras των κινητών, όλοι έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν μια καλή φωτογραφία.
Το μυστικό, όμως – αυτό που θα σε κάνει να βγάλεις μια εξαιρετική φωτογραφία – δεν είναι ο φακός, η εστίαση ή η ανάλυση. Το μυστικό σου εργαλείο είναι τα μάτια σου. Αυτά έχουν τα δυνατότητα να ορίσουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή και να την απαθανατίσουν∙ να την κρατήσουν ακλόνητη και μοναδική στο χρόνο ∙ ένα εισιτήριο επιστροφής σε μια στιγμή που έχει ήδη φύγει.
Μια φωτογραφία είναι μια ιστορία. Συνήθως μας αφήνει άφωνους και μετά μας κάνει εξαιρετικούς αφηγητές.
Η φωτογραφία απαιτεί τελειότητα. Απαιτεί να βλέπεις πράγματα που οι άλλοι δε βλέπουν. Να αποθηκεύεις όσα οι άλλοι δεν ζουν. Είναι σαν τη ζωή. Εστιάζεις σε ό,τι είναι σημαντικό για εσένα, κρατάς τις καλές στιγμές, αναπτύσσεσαι μέσα από τις αρνητικές και όταν κάτι δεν πάει καλά, βγάζεις νέες φωτογραφίες.
Γιατί μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες;
Για να κρατήσω όσα φοβάμαι ότι θα χάσω ή θα ξεχάσω. Γιατί μου αρέσει να βλέπω κάτι παραπάνω πίσω από το χαμόγελο ή ένα απλό τοπίο. Δεν έχω μεγάλο ταλέντο, αλλά είμαι περίεργη να δω, να μάθω, να κρατήσω στο μυαλό μου καινούριες εικόνες. Όμορφες, ήρεμες ∙ σαν θεραπεία και αποτοξίνωση από αυτό που βλέπουν όλοι.
Και είναι κάτι δικό μου, που δε μοιράζομαι πάντα, γιατί δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τι νιώθεις πίσω από κάθε φωτογραφία…
…γράφει η Κατερίνα Χλιάρα
Η μουσική είναι ένα θαύμα το οποίο δρομολογεί την ύπαρξη του χιλιετίες αφού αναπτύχθηκε παράλληλα με την Γλώσσα. Καθώς ο έναρθρος λόγος ως ηχητικό μέσο δεν δύναται να αποδώσει το φάσμα των αποχρώσεων των κειμενικών, προσωπικών ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα νέο ηχητικό μέσο έκφρασης: τον Μουσικό Λόγο. Η αρχή του σηματοδοτούσε την παραγωγή μελωδίας με όργανα ιδιόφωνα, μεμβρανόφωνα, χορδόφωνα, αερόφωνα, ηλεκτρόφωνα που χρησίμευαν σ αυτό το έργο και ιδού που έχουμε φτάσει! Η συμβολή της στην ζωή αναγνωρίσθηκε ήδη από τότε, ενώ σήμερα επηρεάζει θετικά όλους τους τομείς (εκπαίδευση, κοινωνικούς, ψυχολογία-υγεία, κλπ)…
Όσον αφορά σ’ εμένα…
Την μουσική την αναφέρω λες και μιλάω για μια φιλενάδα μου!
Όντως είναι φίλη η μουσική… Είναι φάρμακο… Είναι παρηγοριά!
Πόσες φορές στο άκουσμα της η διάθεση σου χαμογελάει και πόσες άλλες κλαίει;
Τόσο έντονα και ανείπωτα είναι τα συναισθήματα που σου προξενεί.
Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι καλλιτέχνες κάνουν μνεία σε αυτήν σε συνεντεύξεις, ποιήματα ή ακόμα και στίχους τους.
Από το απόφθεγμα του μεγάλου φιλόσοφου Νίτσε:
«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος»…
μέχρι το απόφθεγμα του μεγάλου κιθαρίστα και τραγουδιστή Jimi Hendrix:
«Η μουσική είναι ένας ακίνδυνος τρόπος για να φτιάχνεσαι»
όπου γίνεται κατανοητό ότι η μουσική δεν είναι μόνο ένα μέσο ευχαρίστησης και επικοινωνίας.
Η μουσική στο άκουσμα της προκαλεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων… από τέρψη και ηρεμία, μέχρι πάθος, πόνο, θλίψη και ανατριχίλα!
Η μουσική για εμένα είναι ένας μικρόκοσμος στον κόσμο μας!!
Αν την λάμβαναν όλοι τους στα σοβαρά τότε ίσως η ζωή μας να ήταν καλύτερη…
Αλλά το πρόβλημα με τη ζωή είναι ότι δεν έχει μουσική υπόκρουση…
…γράφει η Εύη Υψηλάντου-Ξου
Η ζωγραφική είναι ένα είδος καλών τεχνών. Τα πρώτα γνωστά έργα της χρονολογούνται γύρω στα 35.000 πριν, ζωγραφισμένα με μαύρη και κόκκινη ώχρα.
Ξεκινώντας από την Αναγέννηση, το λάδι γίνεται γνωστό για την ιδιότητα του, μετά απο σύνθεση του με χρώμα, να δημιουργεί ομοιόμορφες σκιάσεις. (Michaelangelo, El Greco, Leonardo DaVinci).
Ακολουθεί η Μπαρόκ ζωγραφική με την τεχνική “κιαροσκούρο” να κάνει ευκολότερη τη δημιουργία ανάγλυφων -στο μάτι- έργων. (Rubens, Caravaggio).
Στην εποχή Ροκοκό, κύριο θέμα είναι η καθημερινότητα, αλλά περιέχονται και μυθολογικά στοιχεία, με έντονες καμπύλες και χρώματα. (Bousher, Watteau).
Στο Νεοκλασσικισμό υπερτερούν η αισθητική και η ηθική, με επιρροές από έργα της κλασικής αρχαιότητας, αντανακλώντας την αρμονία της φύσης, τη λογική και την κάθαρση. (David, Ingres). Κατά το Ρομαντισμό, η κίνηση και ζωή επαναστατούν απέναντι στη λογική, θυμίζοντας σε ένα βαθμό την μπαρόκ εποχή ( Delacroix, Gericault).
Στη συνέχεια, ο Ρεαλισμός επαναφέρει τη ζωγραφική σε συγκεκριμένα ρεαλιστικά πλαίσια. (Courbet, Millet).
Ο Ιμπρεσιονισμός δίνει με τη σειρά του μια πιο φωτεινή πλευρά, καθώς η αντανάκλαση του φωτός σε αντικείμενα είναι έντονη, με το μαύρο χρώμα εμφανίζεται ελάχιστα (Monet), ενώ ο Μέτα-ιμπρεσιονισμός είναι ένας πιο συναισθηματικός ιμπρεσιονισμός (Vincent Van Gogh, Paul Gauguin).
Έπειτα εμφανίζεται ο Φωβισμός – fauve: άγριο θηρίο (γαλλικά) – που εξέφραζε τη σιγουριά, την επιθυμία για ζωή, την νεότητα και το πάθος για τον κόσμο (Matisse, Derrain) και με τη σειρά του ο Κυβισμός συσχετίζει κυρίως το αντικείμενο με το περιβάλλον, καθώς εμφανίζεται και ένας γεωμετρικός χαρακτήρας, όπως και στα κυβιστικά κολάζ του Ζωρζ Μπρακ (Picasso, Gris).
Ο Εξπρεσιονισμός έδωσε την ευκαιρία στους ζωγράφους να διαμορφώνουν μια παραμορφωμένη πραγματικότητα που αντιτίθεται στην ορθή αναπαράσταση των πραγμάτων (Munch, Schiele) και η Αφηρημένη Τέχνη μια μη αντικειμενική και μη πιστή πραγματικότητα, αφήνοντας ελεύθερη την έκφραση του ζωγράφου (Kandinsky, Klee).
Τέλος, ο Υπερρεαλιστικός αυτοματισμός / Σουρεαλισμός επέτρεψε στους ζωγράφους να αφήσουν ελεύθερο το ασυνείδητο τους, χωρίς ηθικούς κι αισθητικούς φραγμούς (Dali, Chagall).
(Λίγο πιο χαλαρά όμως…)
Στη ζωγραφική ο καμβάς σου γίνεται μια θάλασσα φουρτουνιασμένη και ‘συ μέσα της ναυαγός σε παλιόξυλα που μπορεί μόνο να σωθεί αν ζωγραφίσει όλη την πλάση. Παντού σε περιτριγυρίζουν κύματα ψηλά και λυσσασμένα και τότε.. – τότε είναι που αφήνεσαι. Αυτή είναι η αρχή της δημιουργίας σου, όταν στο απόλυτο χάος του μυαλού σου σταματάς να είσαι ένας αβοήθητος ναυαγός και γίνεσαι απλά ένα με τη θάλασσα. Τότε είσαι ένας χείμαρρος που κανείς δε μπορεί να σταματήσει. Το σώμα σου έχει γεμίσει χρώματα και μέσα στο χαμό, όλα βγάζουν νόημα – κι εσύ, κι ο κόσμος κι η ζωή. Όλα μια συνεχόμενη πλημμύρα που ξεχειλίζει από μέσα σου. Όλα. Γιατί η ζωγραφική είναι αστάθεια και πόθος, αγανάκτηση και ανάγκη. Η ζωγραφική δεν είναι η τέχνη σου. Εσύ είσαι η ζωγραφική κι εσύ είσαι η τέχνη. Ζωγράφος έγινες τη στιγμή που πίστεψες πως η ζωγραφική είναι η εξιλέωση σου.
…γράφει η Γιωργία Κουτεντάκη
Είναι η μουσική που γεμίζει το χώρο και σε μεθάει με τα αρώματα που δημιουργεί στο πέρασμά της. Είναι ο κόσμος που υπάρχει γύρω. Δεξιά αριστερά, όλοι σε κύκλο. Κάποιοι να κοιτάνε, άλλοι να μαγεύονται και άλλοι να καπνίζουν. Είναι το παρκέ που δημιουργεί αυτή τη ζεστή ατμόσφαιρα και που έχει κλείσει μέσα του -θεέ μου- τις πιο απίστευτες ιστορίες. Είναι και εκείνοι που δίνουν τη ψυχή τους, μιλάνε με το σώμα τους, φωνάζουν με τα χέρια τους και ονειρεύονται με ρυθμό. Έτσι είναι ο χορός. Ο χορός είναι η ατμόσφαιρα. Είναι η συγκίνηση , η χαρά , η μουσική , η ενέργεια , το πάθος , το πείσμα , ο σεβασμός , η πειθαρχία, ο θυμός. Ο χορός είναι συναίσθημα και για μένα όποιος αισθάνεται έτσι, αξίζει να λέγεται χορευτής. Χορευτής δεν είναι αυτός που θα σε εντυπωσιάσει με μία φιγούρα, ένα σόλο, μία χορογραφία ή ένα battle. Χορευτής είναι αυτός που θα σε κάνει να θαυμάσεις μέσα από τα μάτια του αυτόν τον τρόπο έκφρασης που δομείται από τη μουσική και απογειώνεται από το σώμα. Τα streets styles χορού όπως είναι το hip hop ,το b-boying, το popping και το locking έχουν την ατμόσφαιρα της παρέας του Party και της διασκέδασης που υπηρετείται μέσα από τα cyphers, τους κύκλους δηλαδή που κάνουν μεταξύ τους οι χορευτές. Όταν αυτοί οι κύκλοι παύουν να είναι χορευτικοί και μετατρέπονται στο καλύτερο τρόπο για να αποδείξεις και να επιδείξεις τις δεξιότητες σου, τότε είναι που ο χορός αρχίζει να χάνει την ενέργεια του. Και τότε είναι που πρέπει να σκεφτείς το εξής:
«Mε το χορό λες μία ιστορία, είτε αυτή είναι μικρή είτε μεγάλη. Το σίγουρο είναι ότι εφόσον βγαίνει από τη δική σου ψυχή και το δικό σου σώμα είναι και προσωπική. Αυτή είναι που έχει τη δύναμη για να μαγέψει τον άλλον γιατί είναι μια εσωτερική ενέργεια που εκπορεύεται απαλά προς τα έξω. Και συνήθως οι εσωτερικές δυνάμεις είναι αυτές που φέρνουν τα πιο αργά αλλά και πιο θεαματικά αποτελέσματα» .
Γι αυτό αγαπώ τον χορό. Γιατί είναι σαν να παίζεις στο θέατρο με τη διαφορά ότι κάθε πράξη έχει στο background μουσική. Και εσύ δεν μιλάς , αφηγείσαι. Όχι με το στόμα. Με το κορμί και την καρδιά σου. Αυτό είναι χορός.
…γράφει η Στέφη Δαβούτη
Κι όμως…
Δεν υπάρχει ομοφωνία για το ποια είναι η δέκατη (10η) καλή Τέχνη.
Μέσα όμως στην θέση αυτή κατατάσσεται και η Τέχνη του χιούμορ.
Με βάση την ορολογία, αποτελεί μια μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας που έχει ως σκοπό να προκαλέσει γέλιο ενώ, εννοιολογικά, η πλησιέστερη ελληνική της λέξη είναι το πνεύμα. Η τέχνη του χιούμορ διακρίνεται σε είδη, κάποια γνωστά κάποια ανήκουστα στις ημέρες μας όπως : Το ξερό χιούμορ, το καυστικό/βιτριολικό χιούμορ,
το black χιούμορ , η σάτιρα, ο αυτοσαρκασμός, το πηγαίο χιούμορ, το σουρεαλιστικό χιούμορ, το χιούμορ μέσω της μορφής του λόγου.
Κι αν εξακολουθεί να μας φαίνεται παράξενο πώς η τεχνική αυτή κατατάσσεται στις τέχνες (μάλλον επειδή την έχουμε ως δεδομένη στην καθημερινότητα μας),
τότε ας σκεφτούμε ότι την εντοπίζουμε σε ήδη αδιαμφισβήτητους κλάδους τέχνης
(κωμικογραφία, κωμωδία, ανέκδοτα) και σε μικρότερο βαθμό τακτικά… σχεδόν παντού!
Εκτιμώ τους ανθρώπους με καλό χιούμορ, αλλά επειδή μιλάμε υποκειμενικά, εκτιμώ τους ανθρώπους που με κάνουν να γελώ. Εάν το αναλογιστούμε, ένα άτομο που αστειεύεται με τρόπο καλοπροαίρετο και όχι επιδεικτικό, σου «ανοίγεται» λίγο παραπάνω από πριν ή αν όχι, σου αφήνει την πόρτα να κάνεις την αρχή.
Το χιούμορ χρειάζεται για να σπάει τη ρουτίνα της καθημερινότητας, για να αποφορτίζει μια αμήχανη στιγμή, για να διασκεδάζει, να δημιουργεί suspense, να τροφοδοτεί μια εύθυμη αντιλογία, να σε βοηθήσει να ξεχαστείς από μια δύσκολη κατάσταση και να ευχαριστήσεις την φίλη σου γι’ αυτό. Η σοβαρότητα ως αντίθετος όρος είναι σπάνιο και εκτιμητέο προσόν στις μέρες μας όμως
«το να είσαι διαρκώς σοβαρός, μόνο σοβαρό άτομο δεν σε κάνει».
Σε μια κοινωνία όμως που μεγαλώνουμε φορτισμένοι από κλιμακούμενες ευθύνες , αδιέξοδες καταστάσεις και συστήματα που τείνουν να ευτελίζουν καθετί που χτίζουμε, το χιούμορ παίζει το σημαντικότερο ρόλο, όπως τον εξέφρασε ο Langston Hughes:
«Humor is laughing at what you haven’t got when you ought to have it»
Κι άλλες ξεχωριστές προσωπικότητες δημοσιοποίησαν ρητά περί ευεργετικών επιδράσεων του χιούμορ (Gandhi, Andrey, Hepburn, W.James, M.Twain κλπ)
και μαζί και η γιαγιά μου η οποία έλεγε: «Όλα είναι θέμα οπτικής. Όταν έχεις ένα πρόβλημα προσπάθησε να το δεις με χιούμορ».
So mates, αφού εμείς είμαστε οι τεχνίτες της διάθεσης μας, ας αυτοσχεδιάσουμε!
…γράφει η Μαρίνα Κυβελέα