Σ’ αυτούς που μου το χάρισαν…
Η διαδρομή γινόταν ολοένα και πιο ανηφορική. Έμοιαζε με ένα τρισδιάστατογενετικό προσομοίωμα του οποίου οι έλικες στρεβλώθηκαν από τη ζέστη αποκαλύπτοντας σε κάθε στροφή του δρόμου ένα νέο χρωμοσωμικό απολίθωμα. Αυτός, οδηγούσε κάπως νευρικά σε μια προσπάθεια να δαμάσει το μουγκρητό του κινητήρα που σε κάθε ελιγμό επιστράτευε όλα του τα άλογα. Ανάμεσα στα δάχτυλα του αριστερού του χεριού, ένα ζαλισμένο στριφτό τσιγάρο είχε βγάλει το κεφάλι έξω από το παράθυρο και πάλευε μες στη ναυτία του να διατηρήσει την καύτρα του φλογισμένη. Η ιδρωμένη παλάμη του δεξιού του χεριού συνέχιζε να ελέγχει σταθερά το τιμόνι στραγγίζοντας αραιά και που τα σταγονίδιά της πάνω στο αποξηραμένο μαγιό του. Και όσο αύξανε το υψόμετρο, ο καθρέφτης του αυτοκινήτου εξακολουθούσε να σκορπάει αεροφωτογραφίες στο χρώμα του αφρού και της αλμύρας που χάνονταν μες στο πυκνό και δροσερό πράσινο του βουνού που τις ρουφούσε. Με μοναδική πυξίδα τ’ απομεινάρια του γαλάζιου στον καθρέφτη και την αυταρχικά αδιάσπαστη πορεία του δρόμου, έπειτα από λίγη ώρα την αντίκρισε.
Στεκόταν υπομονετικά στο πεζούλι ενός εγκαταλειμμένου κτίσματος που είχε φυτρώσει εκεί, από κάποιον απροσάρμοστο τσιμεντένιο σπόρο και πλέον παραδινόταν αμαχητί στους νόμους του περιβάλλοντός του. Μερικά συνθήματα με σπρέι που είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν και μια ζωγραφιά που πρόδιδε ότι η αντίστροφη πορεία του δρόμου ήταν μακροβούτι σε μια κρυμμένη θάλασσα, είχαν εξαφανίσει την γκρίζα παραφωνία. Αυτός, έκανε μια βιαστική αναστροφή και σταμάτησε μπροστά της γνέφοντάς της να μπει γρήγορα προτού εμφανιστεί κανένας φουριόζος από την προηγούμενη στροφή. Εκείνη, πέταξε βιαστικά τη βαλίτσα της στο πίσω κάθισμα και με κεκτημένη φόρα μπήκε κι η ίδια κλείνοντας την πόρτα.
Οι κλίσεις αντιστράφηκαν και το μουγκρητό του κινητήρα άρχισε πλέον να κοπάζει κάνοντας τη σιωπή ακόμα πιο αμήχανη. Την παρατήρησε φευγαλέα μέσα από τον κεντρικό καθρέφτη να τσακίζει τις άκρες των ματιών της και να τρίβει με τα ακροδάχτυλα τους κροτάφους της. Χωρίς να στρέψει το κεφάλι, της έδωσε ένα μπουκαλάκι νερό που ακόμα ήταν αρκετά χλιαρό ώστε να την ανακουφίσει κάπως. Άνοιξε το ραδιόφωνο για να σπάσει επιτηδευμένα τη σιωπή χωρίς αποτέλεσμα. Το κοντέρ έτρεξε αλαφιασμένο όλες τις συχνότητες κι αδυνατώντας να εντοπίσει κάποιο σήμα, σταμάτησε αυθαίρετα στα παράσιτα της αφετηρίας. Το έκλεισε τσαντισμένος κι έκοψε απότομα το αντίθετο ρεύμα του δρόμου για να σταματήσει σε μια τοπική χωμάτινη προεξοχή του δρόμου, που μάλλον κατά λάθος και λιγότερο προληπτικά, είχε σχηματιστεί εκεί.
Πέταξε το κυρτωμένο του τσιγάρο μέσα στο τασάκι και έπιασε τη θήκη του καπνού του. Έβγαλε ένα χαρτάκι, άπλωσε λίγο καπνό και με την πένα της γλώσσας του τράβηξε σχολαστικά μια νωπή ευθεία ανάμεσα στις άκρες του. Το τύλιξε με γεωμετρική ακρίβεια και το άφησε σε αναμονή δίπλα στο σβησμένο. Με απότομες κινήσεις, κατέβηκε από το αυτοκίνητο χτυπώντας με δύναμη την πόρτα πίσω του, προχώρησε με απλανή βήματα προς μια ακαθόριστη κατεύθυνση και κάνοντας μεταβολή κινήθηκε ξανά προς το αυτοκίνητο. Άνοιξε την πίσω πόρτα, έσκυψε ίσα-ίσα το κεφάλι για να προσελκύσει το βλέμμα της κι όταν, σχεδόν ακαριαία, το πέτυχε, την έπιασε από το λαιμό στο ύψος των ιδρωμένων λοβών της και τη φίλησε. Εκείνη, αντιστάθηκε μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν πλέξει ενστικτωδώς τα δάχτυλά της με τα δικά του. Κι όταν το «παυσίπονο» άρχισε να επιδρά, αυτός της χαμογέλασε, την τράβηξε απαλά από το χέρι με ένα κλείσιμο του ματιού της έκανε ένα νεύμα σημαδεύοντας το μπροστινό κάθισμα. Άναψε το τσιγάρο, της το πρόσφερε, έβαλε ένα cd που είχε κρυμμένο στην πλαϊνή θήκη της πόρτας και ξεκίνησε…
*Ένα κομμάτι για το δρόμο: https://www.youtube.com/watch?v=7HvBVE7rfjM