Χωρίς καμιά αφορμή, χωρίς κανένα λόγο ένα ποίημα για τους ανθρώπους που τόσο απάνθρωποι έχουν γίνει, για τις απρόσωπες κοινωνίες του σήμερα. Ένα ποίημα που όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο επίκαιρο γίνεται..
“Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία -μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
“Δώστε τη χούντα στο λαό”.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και “απόψεις”.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο”
Το ποίημα “Φοβάμαι” δημοσιεύτηκε στη Αυγή το 1983 με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου από τον Μανόλη Αναγνωστάκη (10 Μαρτίου 1925- 23 Ιουνίου 2005) θέλοντας να καθρεφτίσει έτσι την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.