Εσύ.

Βαδίζω σε άδειες λεωφόρους για να σε φτάσω.
Η ηρεμία με ξαφνιάζει, δεν έμαθα να ζω με αυτή.
Με τρομάζει πιο πολύ από το θόρυβο στον οποίο δε θα μπορούσα να υπάρχω.
Τα αφήνω όμως όλα πίσω γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.
Ήταν αυτό που ήθελα μα κανείς δεν το πίστευε.
Ήταν η μοίρα μου. Εσύ είσαι αυτή και πάντα θα υπάρχεις.
Θα γεννιέσαι και θα ζεις, δε μπορείς να σβήσεις.
Εγώ πάντα θα παλεύω να σώσω το πλάσμα που μου έδειξε την αλήθεια και με βύθισε στη μεγαλύτερη πλάνη.
Μία μάχη ενάντια σε όλους, ακόμα κι ενάντια σε εσένα που τόσο πολύ φοβάσαι τη ζωή.
Κι αν ο ερωτάς μου για εσένα ήταν φως δε θα βράδιαζε ποτέ.
Κι αν η αγάπη μου ήταν σκοτάδι καμιά νύχτα δε θα γινόταν πρωινό.
Θα ξημέρωνε μόνο στα αιώνια όνειρά μου.
Σε εκείνα τα όνειρα που δε χρειάζεται να έχω τα μάτια κλειστά για να τα δω.
Εκεί όπου η αυγή θα έχει μορφή καινούριας ζωής.
Μια αυγή λουσμένη από φως τόσο δυνατό, σαν εκείνο καλοκαιρινού μεσημεριού.
Μια αυγή κι ένας ήλιος, εσύ, ο μόνος ικανός να πάψει την απέραντη νύχτα της καρδίας μου.