Έτσι απλά
Έτσι απλά φεύγουν μια μέρα
εκείνοι που αγαπήσουμε
στρίβουνε στη γωνιά του δρόμου
χωρίς ούτε ένα νεύμα αποχαιρετισμού.
Τώρα το σπίτι έχει περισσότερο χώρο
μετακινούμε κάποια έπιπλα
συγυρίζουμε
έχουν μείνει κάτι παλιά χαρτιά στο τραπέζι
αποδείξεις και λογαριασμοί
εμείς διακριτικά τα μαζεύουμε
αλλά όταν πάμε να τα κάψουμε αυτά δεν καίγονται
τσουρουφλίζονται στα δάχτυλά μας
τα σκίζουμε σε μικρά κομμάτια
τα θάβουμε στον κήπο
με το βράδυ να τα πάλι στο τραπέζι
κιτρινισμένα
καψαλισμένα στις άκρες
κι εμείς μπαινοβγαίνουμε αφηρημένα στο σπίτι
που έχει τώρα περισσότερο χώρο
γιατί ένας ένας φύγαν εκείνοι που αγαπήσαμε
έτσι απλά κι αθόρυβα μια μέρα
έστριψαν στη γωνιά του δρόμου.
Αμαλία Τσακνιά
Από τη συλλογή ‘Πριν από την όχθη’1984
***************************************************************************
‘Σηκώθηκα μονάχος το πρωί, χωρίς καφέ, τσιγάρο και ψυχή. Θεέ μου το ξέρω, τώρα είμαι μοναχός’. Ακούγοντας μουσικές, κοιτάς απ’ το παράθυρο. Οι σκέψεις σου σε τρώνε, σε σκοτώνουν. Και δεν μπορείς να εμποδίσεις το μυαλό απ’ το να σκέφτεται ένα και μόνο πράγμα…
Γιατί έφυγε. Δεν έχει σημασία με ποιο τρόπο, αλλά έφυγε. Και συνεχίζεις να λες ξανά και ξανά και ξανά… ‘ο άνθρωπος όλα τα μπορεί και όλα τα αντέχει.’ Μα εσύ συνεχίζεις (μην έχοντας κι άλλη επιλογή), απορώντας για το κενό που νιώθεις. Το κενό που βρίσκεται εκεί ασάλευτο, εκεί που πάντα ήξερες πως βρισκόταν η καρδιά σου. Ένα κενό που σε βασανίζει, σου τρώει τα σωθικά, κάθε λεπτό και κάθε στιγμή που περνάει. Παράξενο δεν είναι λοιπόν να νιώθεις το κενό;
Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ή τι ήταν για σένα. Δεν έχει σημασία καν πως έφυγε. Ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσες. Και δεν είναι πια εδώ. Αυτό αρκεί. Μικροπράγματα που σου ξυπνούν αναμνήσεις, είναι πλέον πολύτιμα για σένα. Η απουσία είναι αισθητή στα πάντα γύρω σου. Σε αγκαλιάζει, σε πνίγει, σε πονάει. Παράξενο δεν είναι λοιπόν να νιώθεις την απουσία;
Οι καλές και οι κακές στιγμές. Ποιες ‘πρέπει’ να θυμάσαι λοιπόν; Οι καλές για τη γλυκιά ανάμνηση που θες να έχεις. Εφόδια για το μέλλον. Χωρίς πικρία, δάκρυα και αναπάντητα ερωτήματα. Και οι κακές… Οι κακές για να σου υπενθυμίζουν ότι ίσως τελικά ο άνθρωπος αυτός που αγαπούσες έπρεπε να φύγει. Για το καλό το δικό σου, για το καλό το δικό του. Και η απώλεια που νιώθει η ψυχή σου, τα σημάδια του πόνου που σου στέλνει το κορμί σου, είναι απαραίτητα. Απαραίτητα για να κατανοήσεις αυτό που έζησες, για να το ξεπεράσεις και να το αφήσεις πίσω σου. Για να γνωρίσεις νέους ανθρώπους που αυτοί με τη σειρά τους θα αφήσουν το στίγμα τους όσα κι αυτοί που πέρασαν και χάθηκαν. Κι όμως, κοιτώντας ξανά έξω απ’ το παράθυρο ξυπνώντας απ’ το λήθαργο των σκέψεων, συνειδητοποιείς ότι δεν χάθηκαν. Γιατί, οι άνθρωποι που αγαπούσες, οι άνθρωποι που αγαπάς, γίνονται φαντάσματα μέσα σου, και κάπως έτσι τους κρατάς ζωντανούς στην καρδιά σου, όσοι χειμώνες κι όσα καλοκαίρια κι αν περάσουν…