Γεια και χαρά σε όλους σας. Είναι το πρώτο άρθρο που γράφω με κυβέρνηση Αριστεράς στην Ελλάδα. Ή πιο σωστά, και όπως μου αρέσει να λέω κιόλας, 90 % Αριστεράς. Οπότε αν και για οποιοδήποτε λόγο το άρθρο μου δεν πάει καλά θα ζητήσω εξηγήσεις από την Κουμουνδούρου και από τον Πρωθυπουργό πλέον (ούτε ο ίδιος δεν θα έχει συνηθίσει αυτή την προσφώνηση ακόμα) Αλέξη Τσίπρα. Αλλά σίγουρα θα χρειαστεί να το ξανασκεφτώ γιατί μόλις μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να με στείλουν στην Ζωή Κωνσταντοπούλου απευθείας, η οποία πλέον ασκεί και τα καθήκοντα της Προέδρου της Βουλής. Σεισμός 10 Ρίχτερ δηλαδή σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Μετά από αυτή την θλιβερή προσπάθεια να γίνω αστείος ας μπω καλύτερα κατευθείαν στο θέμα. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσω για την νοοτροπία του Έλληνα να βρίσκει σε κάθετι, κάτι κακό και να μην αναφέρεται ή και να μην βλέπει καν ούτε το ελάχιστο καλό. Μια νοοτροπία δηλαδή που είναι εναντίον όλων ή αλλιώς erga omnes. Οπότε όπως όλοι ήδη θα καταλάβατε θα αναφερθώ κυρίως στην νεοσύστατη κυβέρνηση καθώς και σε διάφορα ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια που σπρώχνουν τους ανθρώπους σε τέτοιες αντιλήψεις. Έχοντας ήδη ελάχιστο καιρό στη διακυβέρνηση της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του έχουν δείξει σημάδια ότι φέρνουν το κάτι διαφορετικό, το κάτι άλλο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Η μείωση των Υπουργείων (πράγμα για το οποίο είχε δεσμευτεί και προεκλογικά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας), η πώληση ακριβών Ι.Χ. που χρησιμοποιούσαν τα προηγούμενα μέλη της κυβέρνησης, η προτροπή προς όλους, Υπουργούς και απλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για λιτό βίο και αποφυγή περιττών εξόδων (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εδώ πιστεύω ότι αποτελεί το γεγονός πως ο Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, πέταξε στην οικονομική θέση σε ένα πρόσφατο ταξίδι του στο Παρίσι) είναι μόνο μερικά από αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην χώρα μας.
Αλλά όλα αυτά για κάποιους έχουν και την αρνητική τους πλευρά. Θα μου πείτε βέβαια πως πάντα ότι και να κάνει κάποιος, θα υπάρξει κάποιος άλλος που θα ψάξει μέσα σε όλα αυτά, θα βρει το μοναδικό αδύνατο σημείο, θα το υπερδιογκώσει και θα το αναδείξει ως το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας έχει συμβεί μέχρι τώρα. Σίγουρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει λάθη. Ακόμα πιο σίγουρα δεν πρόκειται επ’ ουδενί να τηρήσει όλα όσα δεσμεύτηκε να πράξει προεκλογικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθήσει. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να έχει απέναντι του ήδη φανατισμένο κόσμο που εύχεται να στραβοπατήσει άσχημα ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει και να πει σας τα λέγαμε εμείς αλλά δεν τα βλέπατε. Αυτό που σίγουρα αξίζει στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. είναι μια ευκαιρία και μια περίοδος ανοχής. Το πόσο μεγάλη ή μικρή θα είναι αυτή βέβαια κρίνεται υποκειμενικά από τον καθένα σας. Η ιδεολογία «εναντίον όλων» έχει ήδη αποκτήσει ισχυρά ερείσματα και στους οπαδούς υπέρ της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί είναι αυτοί που στηριζόμενοι σε επιχειρήματα του τύπου «Γιατί δεν ορκίστηκε με θρησκευτικό όρκο ο Πρωθυπουργός και έσπασε έτσι ένα έθιμο πολλών χρόνων;» ή «Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα όπως όλοι οι σωστοί πολιτικοί αρχηγοί και οι αρχηγοί κρατών σε όλη την Ευρώπη;» ή ακόμα και «Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι παντρεμένος με θρησκευτικό γάμο και έχει σύμφωνο συμβίωσης με την σύντροφό του και δεν έχει βαφτίσει τα παιδιά του στην Εκκλησία;» προσπαθούν να υποβαθμίσουν μια προσπάθεια εν τη γενέσει της και μάλιστα με επιχειρήματα που δεν άπτονται καν της πολιτικής αλλά της προσωπικής κυρίως ζωής του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί ως γνωστόν όλοι όσοι ορκίστηκαν και με θρησκευτικό όρκο τον τήρησαν κατά γράμμα χωρίς να παρεκκλίνουν στο ελάχιστο. Το ίδιο και όσοι φορούσαν γραβάτα και όσοι είχαν παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο και είχαν βαφτίσει κανονικά τα παιδιά τους.
Όλα αυτά βέβαια έχουν έναν και μόνο κοινό στόχο: την υποβάθμιση της οποιασδήποτε ενέργειας της νέας κυβέρνησης πριν καν γίνει! Πάντα οι άνθρωποι είχαν μια ροπή να κρίνουν αρνητικά τις ενέργειες που προέρχονταν από οπουδήποτε, παραμερίζοντας το καλό που αυτές ενδεχομένως θα έκαναν. Γίνονται δηλαδή επικριτές πρακτικών που μπορεί να μην έχουν εφαρμοστεί καν απλά και μόνο επειδή τους φαντάζουν ανέφικτες και απραγματοποίητες. Ίσως αυτό πηγάζει από πολύ παλιά. Ανέκαθεν υπήρχαν στην ιστορία άτομα που δεν πίστεψαν σε ιδέες που τους φάνηκαν ριζοσπαστικές και επαναστατικές στην αρχή και τις πολέμησαν με ζήλο μέχρι βέβαια να αποδειχτεί πως είχαν άδικο και να αποδεχτούν περίτρανα την ήττα τους. Αλλά η ιστορία γι’αυτό υπάρχει. Για να μαθαίνουμε από αυτή και για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Τώρα, όσοι αρνούνται να μάθουν από αυτήν, απλά γίνονται έρμαια των επιλογών τους. Έτσι λοιπόν και εδώ, το να κρίνει κάποιος αρνητικά ενέργειες που θα έπρεπε να θεωρούνται και αυτονόητες στην σημερινή εποχή περισσότερο κακό κάνει για το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό παρά καλό. Όταν λοιπόν βγαίνουν στελέχη κομμάτων και λένε δημόσια πως αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν θα έχουμε ούτε χαρτί να σκουπιστούμε ή κάποιοι άλλοι απειλούν ότι θα σηκώσουν όλα τα λεφτά τους από τις τράπεζες και θα φύγουν από την χώρα ή σε ακόμα χειρότερο και τραγικότερο σημείο απειλούν με αυτοκτονία, το μόνο που καταφέρνουν είναι να γελοιοποιούνται στα μάτια του ελληνικού λαού αλλά και να δημιουργούν ένα κλίμα διχόνοιας και διαταραχής στο εσωτερικό της χώρας.
Ε λοιπόν μαντέψτε. Τον λίγο καιρό που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τα σουπερ μάρκετ είναι ακόμα γεμάτα χαρτιά υγείας, εσείς ακόμα παραμένετε στην χώρα και οι ζωές σας συνεχίζονται όπως και πριν. Γεμάτες δηλαδή έντονη κινδυνολογία, αβάσιμα επιχειρήματα και σχολιασμούς αλλά και μομφές erga omnes.