«Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε»
Ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Ένα ποίημα πλημμυρισμένο από την πιο τρανταχτή αντίθεση του κόσμου. Και μήπως αυτός ο κόσμος δεν είναι γεμάτος αντιθέσεις; Όπου κι αν κοιτάξεις αυτός ο κόσμος είναι διχασμένος . Οι άνθρωποι διαχώρισαν το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος, τον έρωτα από τον πόλεμο. Κι ακόμα παλεύουν γιατί μαζί με όλα τα άλλα χώρισαν κι εκείνους από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κι όλη η πλάση καταδικάστηκε να είναι ένα τεράστιο δίπολο, χωρίς αρχή και τέλος. Μα αν κοιτάξεις πιο προσεχτικά θα καταλάβεις πως μέσα στο καλό θα βρεις και το κακό, πως χωρίς το λάθος δε θα υπήρχε σωστό και πως κανένας πόλεμος δεν κατάφερε ποτέ να εξαφανίσει τον έρωτα.
Ισόβια το ξημέρωμα ακολουθεί το σκοτάδι, όπως ο έρωτας βρίσκει τρόπο να επιβιώνει στη νύχτα του πολέμου. Και μήπως δεν είναι πόλεμος αυτό που ζούμε; Εμπόδια παντού, πόνος, θυμός και απογοήτευση. Μία μάχη καθημερινή, μία μάχη που τη βιώνεις γύρω σου και ξέρεις πως υπάρχει και μέσα σου. Είναι πολύπλοκη η ζωή κι οι λαβύρινθοι είναι για τους Μινώταυρους. Εμείς οι άνθρωποι με τον έρωτα επιβιώνουμε. Σε κάθε απέραντο και σκοτεινό βυθό, που η ιστορία φέρνει στο δρόμο μας, η ευτυχία βρίσκεται σε ότι απλό, σε ένα όνειρο, σε ένα τραγούδι.
Κουράστηκα πια με τους χειμώνες κι ευτυχώς σε αυτή τη χώρα ο χειμώνας πάντα σε ανταμείβει με ένα ηλιόλουστο καλοκαίρι. Να το διαβάσεις αυτό το ποίημα. Εμένα μου έμαθε, πως εκεί που πιστεύεις ότι έχεις χαθεί, ο έρωτας βρίσκει τον τρόπο να σου θυμίσει την ύπαρξή του και γιατί αξίζει να συνεχίσεις να πολεμάς.