Το «Τσάι στη Σαχάρα» παρουσιάζει για 3η χρονιά τον μονόλογο του Γιώργη Κοντοπόδη
«Ά.Ρ.Ν.Υ.»
σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου
Από την Παρασκευή 2 Ιανουαρίου
Λόγω της μεγάλης προσέλευσης, το έργο παρουσιάζεται για Τρίτη χρονιά, λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας Α.Ρ.Ν.Υ. , που προβλέπεται να βγει στις αίθουσες στα τέλη του 2015.
Τόσο το κείμενο όσο και η παράσταση στο σύνολό της γνώρισε τη μεγάλη αποδοχή του κοινού και της κριτικής και υποδέχεται και πάλι το κοινό, ανανεωμένη και πιο δυνατή, στον 3ο χρόνο της παρουσίασής της.
Για το έργο
Μια τραβεστί στο καμαρίνι της, μας διηγείται την ιστορία της λίγο πριν βγει για το show της, ξεκινώντας απο τη παιδική ηλικία, τους γονείς, τους έρωτες, τη πορνεία και τη γνωριμία της με τη Κάρλα, που θα αλλάξει όλη τη ζωή της.
Η φετινή παράσταση σκηνοθετήθηκε εκ νέου, μιας και βλέπουμε για πρώτη φορά παράλληλα τον ήρωα στη παιδική του ηλικία, με το πρώτο χάδι της μάνας και το πρώτο χαστούκι του πατέρα… να ανακαλύπτει το σώμα του, την ψυχή του και την ερωτική του φύση. Την παράσταση συνοδεύουν μουσικά ακούσματα της Marlain Didrih.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία- εικαστική επιμέλεια: Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Χορογραφίες: Αντιγόνη Σαρρή
Μουσικές επιλογές: Άγγελος Ανδρεόπουλος
Tραγούδι: Φιλίτσα Καλογεράκου
Πιάνο : Δήμητρα Αθηναίδου
Στο ρόλο του Άρνυ ο Γιώργης Κοντοπόδης
INFO
A.R.N.Y
Τσάι στη Σαχάρα, Λαοδικείας 18 – Ιλίσια
Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 2 Ιανουαρίου και για 11 μόνο παραστάσεις έως τη Κυριακή 25 Ιανουαρίου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 21:45, Παρασκευή και Κυριακή στις 19:45
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2110120936
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ , 7 ευρώ ( φοιτητικό, ανέργων )
Μέσα μεταφόρας για πρόσβαση στο Τσάι στη Σαχάρα: Στάση Μετρό ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και λεωφορεία 608, 622, 235, 140
Οι εντυπώσεις μας
Δανάη Νάντια Λοΐζου-Μάνσκε
Το Α.Ρ.Ν.Υ. το είχα βρει σε ένα πρόσφατο άρθρο του Frapress, το οποίο σύστηνε τις καλύτερες παραστάσεις του μήνα· Μου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον η πλοκή του, και επίσης θυμόμουν τον χώρο από παλαιότερη παράσταση στο «Τσάι στη Σαχάρα».
Βούτηξα λοιπόν αγκαζέ την Πετρινούλα, και Κυριακή πήγαμε θεατράκι.
Όπως πάντα, είχα δίκιο.
Ο Άρνολντ, ή αλλιώς Άρνυ, ή αλλιώς Virginia, είναι μία τραβεστί που μέσα από έναν μονόλογο μας διηγείται την ιστορία της ζωής της, λίγο πριν βγει για το show της.
Μαθαίνουμε για τους εραστές της, την παιδική της ηλικία, τη σχέση με τους γονείς της, καθώς και το πως η γνωριμία της με την θρυλική Κάρλα της άλλαξε τη ζωή και την έφερε ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει ο άνθρωπος που πάντα ονειρευόταν, ενώ ανακαλύπτει σταδιακά το σώμα και τη ψυχή της.
Αναπολώντας και θυμούμενος όλα αυτά, ο Άρνολντ τραγουδά άσματα της γερμανίδας Marlene Dietrich, την οποία λάτρευε από παιδί, ενώ τον συνοδεύει ζωντανά πιάνο κατά τη διάρκεια της παράστασης, ή παίκτρια του οποίου θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί και αυτή κατά κάποιο τρόπο κομμάτι του έργου, καθώς και μεταδίδει σιωπηλά τα συναισθήματά της ως «ακροάτρια», ανταλλάσοντας οικεία βλέμματα κατανόησης με τον πρωταγωνιστή.
Η πλοκή εξελίσσεται με ρυθμό γρήγορο, «κρατάει» τον θεατή μέχρι το τέλος, χωρίς αυτός να προλάβει στιγμή να βαρεθεί. Την ερμηνεία του Γιώργου Κοντοπόδη την βρήκα πραγματικά εκπληκτική, καθώς και χειριζόταν με ευλάβεια τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων του Άρνολντ και τις απόδωσε με ανάλογο πάθος, με τρόπο όλο και πιο περίτεχνο καθώς κυλούσε η ώρα. Ειδικά από τη στιγμή που ο ρόλος του του επέβαλε να γελάει, να κλαιει, να φωνάζει, και ενίοτε και να τραγουδάει (με προφορά αξιοπρεπέστατη έχω να προσθέσω, ως ελληνογερμανίδα), ενώ περιφερόταν φορώντας γόβες πάνω σε έναν σχετικά περιορισμένο χώρο μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο μόχθο και θέληση και απαιτεί αυτό.
Όσο για τον χώρο, αν και είχα ξαναέρθει, είχα ξεχάσει πόσο ζεστός και φιλόξενος ήταν, και οφείλω να πω πως οι υπεύθυνοι πραγματικά τον διαχειρίζονται με πολύ έξυπνο και λειτουργικό τρόπο, καθώς και πως ήταν ευγενέστατοι.
Το τελευταίο που έχω να πω, που θεωρώ και το πιο χαρακτηριστικό, είναι ότι το έργο μετέδιδε στον θεατή μια τέτοια πληθώρα συναισθημάτων ταυτόχρονα, που σε κάποια στιγμή ενώ η ίδια γελούσα νευρικά, η Πετρινούλα δίπλα μου είχε δακρύσει.
(Ορκίζομαι, εγώ δεν της έκανα τίποτα).
Στο τέλος συμφωνήσαμε ότι αυτό καταδεικνύει καλύτερα απο οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσαμε να πούμε το πόσο έντονες και γρήγορες συναισθηματικές εναλλαγές είχε η παράσταση.
Πετρινούλα Διονυσίου
Μια παράσταση που προκαλεί στο θεατή έντονη συγκίνηση και ταύτιση. Ένας μόνο χαρακτήρας, ο Άρνυ (ή Βιρτζίνια, τραβεστί γαρ), μέσα από το μονόλογό του δίνει μάχη με όλη του τη ζωή και ό,τι τον έχει περιτριγυρίσει, από την οικογένεια μέχρι και τους εραστές του.
«Κανείς δεν αγάπησε τον Άρνολντ» μας εξομολογείται. Από το μικρό του δωμάτιο ανοίγει στο κοινό όλη του την ψυχή· άλλες στιγμές σπαράζει, άλλες τραγουδάει, άλλες γελάει. Η αίσθηση που σου δίνει είναι αυτή που θα σου έδινε ένα κτήνος που παλεύει με το κλουβί του για να βγει έξω και να ελευθερωθεί, ενώ μετά το τέλος χρειάζεσαι δυο λεπτά για να αφήσεις αυτό που μόλις είδες να βρει τη θέση του στο μυαλό σου· τόσα πολλά είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί.
Στη διάρκεια του μονολόγου ο Άρνολντ μας μιλάει για τις σχέσεις του, ερωτικές και μη. Για την οικογένειά του που τον πλήγωσε, για τους άντρες που αγάπησε (ή κόντεψε να αγαπήσει) χωρίς ποτέ να νιώσει μαζί τους πληρότητα και ευτυχία, και φυσικά για την Κάρλα.
Το τέλος επιφυλάσσει ένα απρόσμενο γύρισμα της πλοκής. Το τι αφορά, μαντέψτε το από τον τίτλο της παράστασης!
Θα μείνω σε αυτά για να προλάβω τον εαυτό μου από το να αποκαλύψει κομμάτια της ιστορίας, που είναι στ’ αλήθεια συγκλονιστική μέσα στην απλότητα που την περιβάλλει. Μια σκηνή, ένας ηθοποιός και ένα πιάνο μπορούν να «μιλήσουν» στην ψυχή μας με απρόσμενα μεγάλη δύναμη.
Η ερμηνεία του Γιώργη Κοντοπόδη είναι απολαυστική, όπως και η συνοδεία του πιάνου. Ο χώρος ζεστός, φιλικός και η εξυπηρέτηση το ίδιο. Την προτείνω ανεπιφύλακτα.