Είναι μερικές φορές που τα μάτια χάνονται κοιτάζοντας το δρόμο. Ακόμα και μέσα από σφραγισμένες πόρτες το βλέμμα θα βρει τον τρόπο να αναζητήσει το δρόμο εκείνο, ελπίζοντας να δει το τέλος της μοναξιάς να πλησιάζει. Άλλα άκου τον ποιητή που ήρεμα, σχεδόν ανακουφιστικά σου λέει…
«Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ
καὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ,
καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.»
Όταν η αγάπη δεν έχει δώσει στην καρδιά μορφή, είναι στα όνειρα που προσπαθεί η αγάπη μορφή να πάρει. Και ξέρω πόσο πολύ το άγνωστο φοβίζει, μα είναι η δύναμη πολύ πιο μεγάλη.
«Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό,
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε,
κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.»
Εκείνη πάντα, μπορεί και με τρόπο μαγικό, έρχεται. Σαν μυρωδιά από ζεστό καφέ σου διεγείρει τις αισθήσεις και σαν ηρωίδα από ταινία βρίσκει τη λύση να σωθεί και τα σωστά λόγια για να σε πείσει…
«Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς… Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.
Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖ
κι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει.»
Μπορεί να ψάχνεις για σημάδια, μεταλλικές επιγραφές σε εκείνη πιο γρήγορα να φτάσεις. Να σιγουρευτείς πως θα είσαι έτοιμος, πως θα καταλάβεις, θα έχεις αφήσει την πόρτα ανοιχτή μη τύχει και τη χάσεις. Μα να θυμάσαι…
«Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς,
καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς,
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, – ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.»
- Κώστας Ουράνης- Ποιήματα, Η Αγάπη.