«Το χρώμα από μόνο του είναι μια διαβάθμιση του σκότους».
Ενώ τα χρώματα για εμάς μπορεί να είναι ένας βασικός παράγοντας του πώς αισθανόμαστε τον κόσμο, βιολογικά και πολιτισμικά, για άλλους μπορεί να είναι ένας τρόπος εξερεύνησης της επιστήμης.
Αυτό προέκυψε από τον Johann Wolfgang von Goethe και τη θεωρία των Χρωμάτων. Ο Γερμανός ποιητής, καλλιτέχνης και πολιτικός αναφέρθηκε στη φύση, τη λειτουργία και την ψυχολογία των χρωμάτων, με αποτέλεσμα να ερεθίσει το ενδιαφέρον πολλών φιλοσόφων και φυσικών.
Αυτό που ριζικά απέρριψε ο Γκαίτε ήταν η ιδέα του Νιούτον για το φάσμα χρωμάτων. Αντιπρότεινε ότι το σκοτάδι είναι ένα ενεργό στοιχείο και όχι απλά παθητική απουσία του φωτός. Το φως και η απουσία του είναι απαραίτητα για την παραγωγή χρωμάτων.
Ο τροχός χρωμάτων. Σχεδιάστηκε από τον Γκαίτε το 1809.
Από ψυχολογικής πλευράς …
Tι σημαίνουν τα χρώματα
TO KITPINO:
Είναι το τυπικά γήινο χρώμα, που σχετίζεται με την πνευματικότητα. Όταν το παρομοιάζουμε με το θυμικό του ανθρώπου, θα μπορούσε να είναι μια έγχρωμη παράσταση της παράνοιας, όχι όμως της μελαγχολίας ή της υποχονδρίας, αλλά μιας μανιακής προσβολής, της τυφλής τρέλας, της φρενίτιδας.
TO MΠΛE:
Είναι το τυπικά ουράνιο χρώμα, αυτό που αναπτύσσει σε βάθος το στοιχείο της ηρεμίας.
TO ΠPAΣINO:
Φέρνει τη δυναμική ισορροπία ανάμεσα στο κίτρινο και το μπλε. Aυτή η ισορροπία επιδρά στο μάτι και τελικά, μέσω του ματιού, στην ψυχή. Tο απόλυτο πράσινο είναι το πιο κατευναστικό χρώμα που υπάρχει, δεν κινείται σε καμία κατεύθυνση και δεν έχει καμία παρήχηση χαράς, θλίψης, πάθους… Eίναι το βασικό χρώμα του καλοκαιριού, όταν η φύση έχει ξεπεράσει τη θυελλώδη και ορμητική περίοδο της περασμένης χρονιάς και έχει βυθιστεί στην ηρεμία. Παρ’ όλα αυτά, το πράσινο μπορεί εύκολα να γίνει πληκτικό.
TO AΣΠPO:
Θεωρείται συχνά «μη χρώμα» (κυρίως εξαιτίας των ιμπρεσιονιστών, που δεν διακρίνουν κανένα άσπρο στη φύση). Hχεί εσωτερικά σαν ένας μη ήχος, σαν παύση στη μουσική, γι’ αυτό και επενεργεί στον ψυχισμό μας σαν μια μεγάλη σιωπή, μια σιωπή όμως που δεν είναι νεκρή, αλλά γεμάτη δυνατότητες.
TO MAYPO:
Συμβολίζει κάτι που έχει εκλείψει, μια σβησμένη πυρά, κάτι ακίνητο. Eίναι το χρώμα που στερείται κάθε ήχο και γι’ αυτό επάνω του ηχεί εντονότερα κάθε άλλο χρώμα, ακόμα και τα αδύναμα.
TO ΓKPI:
Προκύπτει από την ανάμειξη του άσπρου και του μαύρου. Όσο πιο σκούρο είναι το γκρι, τόσο πιο πολύ κυριαρχεί το απαρηγόρητο και το αποπνικτικό. Όταν ξανοίγει, όμως, δίνει ένα σημείο κρυφής ελπίδας.
TO KOKKINO:
Επενεργεί εσωτερικά ως ένα πολύ ζωντανό, ζωηρό και ανήσυχο χρώμα, που όμως δεν περιέχει τον επιπόλαιο χαρακτήρα του κίτρινου. Mαρτυρά μια έντονη νότα σχεδόν ενσυνείδητης τεράστιας δύναμης, μιας ανδρικής ωριμότητας.
TO ΠOPTOKAΛI:
Μοιάζει με έναν άνθρωπο σίγουρο για τις δυνάμεις του και προκαλεί γι’ αυτόν το λόγο μια ιδιαίτερα υγιή αίσθηση.
TO MΩB:
Είναι ένα κόκκινο που έχει αποσυρθεί και ψυχραθεί, γι’ αυτό και έχει κάτι θλιμμένο. Στην Kίνα είναι το χρώμα του πένθους.
Πηγές: brainpickings // vita