Μπορεί καμιά φορά να σου έχει τύχει κι εσένα, αγαπητέ αναγνώστη!
Να μην έχεις διάθεση να βγεις με φίλους σου.
Είναι αυτές οι νύχτες που απλά νιώθεις ότι σου ανήκουν.
Και είναι μόνο δικές σου!
Βγαίνεις, περπατάς, δεν ξέρεις πού πας.
Απλά κοιτάς. Χαμογελάς. Παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου και τους ακούς.
Όλοι έχουν κάτι να σου πουν. Να σε διδάξουν.
Είναι όλοι φίλοι σου, είναι όλοι άνθρωποι.
Μοιράζεστε τα ίδια προβλήματα και φιλοξενείτε τους ίδιους φόβους.
Και είναι το ίδιο με τα μικρά σπιτάκια και τις πολυκατοικίες που σου φαίνονται σαν μυρμήγκια,
όταν τα παρατηρείς από τον βράχο της Ακρόπολης.
Μοιάζουν με εκείνους τους μεγάλους δρόμους, τις περιοχές ολόκληρες, ακόμα και τις πόλεις που σου φαίνονται σαν μικροί χάρτες ή φωτογραφίες, όταν είσαι στο αεροπλάνο και τα βλέπεις όλα από ψηλά.
Όλα τότε φαντάζουν τόσο απλά.
Και είναι.
Είμαστε όλοι κουκιδίτσες και φωτάκια που τρεμοσβήνουν…
Θέα από ψηλά
