Στο 2046 του Wong Kar Wai, η αγάπη πονάει, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο γνωρίζει κανείς ότι είναι ζωντανός.
Ο λόγος βέβαια για την ταινία 2046 του Wong Kar Wai, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2003, και κέρδισε τις εντυπώσεις κριτικών και κοινού. Είναι το τρίτο μέρος μιας άτυπης τριλογίας, που περιλαμβάνει το Days of Being Wild και το In the Mood for Love, αν και η σύνδεση μεταξύ τους είναι πολύ χαλαρή.
Έχοντας χάσει τον έρωτα της ζωής του και προσπαθώντας να ξεπεράσει την θλίψη του, ο πρωταγωνιστής εγκαταλείπει τη Σιγκαπούρη για επιστρέψει στο Χονγκ Κονγκ, όπου αρχίζει να γράφει φτηνά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας με ελαφρώς πορνογραφικό χαρακτήρα, και κρύβει τον πόνο του αντιμεπίζωντας τις σχέσεις του με τις γυναίκες με κυνισμό και χωρίς συναίσθημα.
Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε τον δυστοπικό κόσμο του 2046, του μυθιστορήματος που προσπαθεί να γράψει, όπου στο μακρινό μέλλον, ο κόσμος ενώνεται από τεράστιους σιδηροδρόμους, και μοναχικές ψυχές παίρνουν το τρένο για το 2046, ένα μέρος όπου δεν υπάρχει θλίψη ή απώλεια, για να ξαναβρουν τις χαμένες αγάπες τους. Κανείς δεν έχει γυρίσει ποτέ από κει, εκτός από τον αφηγητή.
“Kαθένας που πηγαίνει στο 2046 θέλει το ίδιο πράγμα, να ξαναζήσει χαμένες αναμνήσεις. Επειδή στο 2046 τα πάντα μένουν απαράλλαχτα. Όμως, κανείς δεν ξέρει αν αυτό ισχύει ή όχι, γιατί κανείς δεν έχει γυρίσει ποτέ.”
Κατά τη διάρκεια της ταινίας βλέπουμε τη σχέση του πρωταγωνιστή με τρεις διαφορετικές γυναίκες, αλλά και την σχέση του αφηγητή του βιβλίου του με ένα ανδροϊδές ρομπότ με χρονοκαθυστερημένες αντιδράσεις. Τέσσερις ξεχωριστές ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους και ο χρόνος γίνεταί κάτι εύπλαστο.
Όπως συνηθίζει στα έργα του ο Wong Kar Wai, δεν περιορίζεται από συμβατικές τεχνικές και ακολουθίες στην αφήγησή του, κι έτσι η ιστορία δεν εκτυλίσσεται γραμμικά, αλλά υπάρχει μια έντονη εναλλαγή ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, την πραγματική ζωή και την εξέλιξη της ιστορίας του 2046.
H ατμόσφαιρα του φιλμ, σκοτεινή και άκρως αισθησιακή, κυριαρχούν τα σκούρα χρώματα και το κόκκινο, πολύς καπνός από τσιγάρα, και συμπληρώνεται μοναδικά από την υπέροχη μουσική επένδυση του Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι. Δε είναι τυχαίο που μοιάζει τα έργα του Wai να επανδρώνουν πάντα οι ίδιοι ηθοποιοί. Ακόμα κι αυτό συμβάλλει στη δημιουργία μιας συνέχειας και μιας αποδόμησης ταυτόχρονα – θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε, δεν έχει σημασία το άτομο, ενισχύοντας το κυρίαρχο συναίσθημα της μοναξιάς, και διευκολύνοντας την ταύτιση με την ψυχολογία των ηρώων.
Τα κύρια μοτίβα στο έργο του Wai είναι παρόντα και σ’ αυτή την ταινία του. Η απογοήτευση, η μοναξιά και το υπαρξιακό άγχος, οι ανησυχίες, οι σιωπές, ο έρωτας και η απώλειά του. Εδώ εμβαθύνει κυρίως σε μια εμμονή με τη μνήμη, το χρόνο και τη λαχτάρα, σ’ αυτά τα πάντα που ρέεουν, το εφήμερο, κι ο κόσμος του αντικατοπτρίζει το δικό μας περισσότερο ίσως απ’ όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε. Όπως αναφέρει μια κριτική του έργου από την Boston Globe “Στο 2046 η αγάπη πονάει, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο γνωρίζει κανείς ότι είναι ζωντανός.”
Αν καθίσετε να το δείτε, ανοίξτε το μυαλό σας και απελευθερώστε τις αισθήσεις σας, και δε θα μείνετε απογοητευμένοι. Αξίζει επίσης να το δείτε μαζί, αν όχι και με τα άλλα δύο της σειράς, σίγουρα με το In the Mood For Love, ένα ακόμα αριστούργημα από μόνο του.