IKEA αγάπη μου

Frapress

10 έτη ago

Warning: Το άρθρο αυτό στάζει και ζέχνει βιωματικότητα. Παρασύρθηκα.

Ok λοιπόν, confession time guys. Ναι ναι, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ, γιααα πλησιάστε. Νομίζω όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι, και δεν μπορούμε πλέον να υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα.
Ενήλικες άνθρωποι είμαστε, είναι εύκολο να καταλάβουμε τι παίζει εδώ, και ήρθε η ώρα να του απευθυνθούμε δημόσια.
Στην τελική, όταν είσαι εθισμένος σε κάτι, η ώριμη κίνηση δεν είναι να το παραδεχτείς στον εαυτό σου και στους δικούς σου;
Άντε, πείτε το δυνατά: «Λατρεύω να πηγαίνω στα IKEA χωρίς κάποιο προφανή λόγο».

Τόσο δύσκολο ήταν;

Στην αρχή νόμιζα ότι είναι μια από τις παραξενιές μου, της συνομοταξίας του «Αγαπώ τα αεροδρόμια». Άλλο ένα δείγμα της σκανδιναβοφιλίας μου.
Παλιμπαιδισμός που σε κάνει να θες να ζεις σε ένα real life κουκλόσπιτο.
Η ελπίδα μου να γνωρίσω άτομα που κάποια σχέση θα έχουν με τις βόρειες χώρες.
Το να ξαναδώ τον σουρρεάλ παιδότοπο στον οποίο με είχαν «δανείσει» κάποτε η μάνα μου και η θεία μου και έστυβα το μυαλό μου να θυμηθώ γιατί και που ήμασταν εκεί.
Νορμάλ πράγματα.

Κι όμως, δεν ήμουν μόνο εγώ. Η πλειοψηφία των ατόμων με το οποίο έχω συζητήσει το εν λόγω φετίχ, όχι μόνο ξέρουν ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω, αλλά έχουν παρόμοιο κόλλημα και ωραίες αναμνήσεις από ταξίδια τους εκεί.
Λέω πριν λίγους μήνες όταν πήγα για πρώτη φορά συνειδητά: «’Ντάξει, με τη Βέλια πας, το ίδιο διαταραγμένη είναι, θα δεις πως θα σου φανεί, θα είναι κάτι προσωπικό μεταξύ σας, δεν χρειάζεται να το μάθει ποτέ κανείς, και θα είναι πιθανότατα και η τελευταία φορά».
Από τότε δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω ξαναπάει. Έχει απλά γίνει τελετουργία.
Οποίου την κρίση εμπιστεύομαι και τις απόψεις σέβομαι λίγο παραπάνω απ’όσο των
υπολοίπων μελών του πληθυσμού… Απλά ξέρω ότι θα θεωρεί και αυτό τα IKEA ως αξιοπρεπέστατο τρόπο να περάσεις μια δημιουργική μέρα.

Τι είναι όμως το τόσο γαμάτο του να πηγαίνεις στο άντρο του καπιταλισμού αυτό;
Πράγματι, πολλοί το έχουν περιορίσει σε έναν ξενόφερτο φτηνιάρικο λαβύρινθο που εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, και από τον οποίο παίρνοντας κάτι όχι μόνο θα αναγκαστείς να το συναρμολογήσεις μόνος σου για να μην χρεωθείς παραπάνω, αλλά συχνά θα λείπουν και κομμάτια ή θα περισσεύουν μυστήριες βίδες και ξύλα, τα οποία θα σου δημιουργήσουν αισθήματα καχυποψίας για το έπιπλο στο οποίο εμπιστεύεσαι το βάρος των αντικειμένων σου. Ή του σώματός σου.

Εγώ αναφέρομαι στην ευφορία που σου προκαλεί το να βαδίζεις σε ένα μεγαθήριο γεμάτο με αμέτρητους συνδυασμούς αντικειμένων και επίπλων σε δωμάτια, να ξαπλώνεις στις θεσπέσιες πολυθρόνες, να προσποιείσαι με τους φίλους σου ότι ζεις σε αυτά, να τους λες τα ψυχολογικά σου στην κουζίνα-μπαρ ενώ αυτοί κάθονται πίσω από τον πάγκο και σου βάζουν αόρατη βότκα από ένα κενό μπουκάλι, να αράζετε στους καναπέδες στα σαλόνια μπροστά από την τηλεόραση που παίζει το ίδιο τραίλερ ξανά και ξανά λες και έχετε κανονίσει movie night, να τους παίρνεις τηλέφωνο από το ασύρματο στο απέναντι γραφείο ενώ προσποιείστε ότι είστε συνάδελφοι στην ίδια εταιρία, να κάνετε σαν ερωτευμένο ζευγαράκι που μένει μαζί (ή σαν κοινόβιος της σκοτεινής αιρέσεως των άχρηστων οικιακών ειδών) ενώ κυκλώνετε πράγματα που δεν θα πάρετε ποτέ στο χαρτάκι με το κλεμμένο μολύβι, να διαβάζετε τα αινιγματικά post-its που αφήνουν δεξιά-αριστερά οι υπάλληλοι ο ένας στον άλλον ενδοεπικοινωνόντας,να παίζετε κρυφτό, να κυνηγιέστε, να παίζετε μαξιλαροπόλεμο, να μπαίνουν στο καροτσάκι και να τους σπρώχνεις βόλτα σε όλο το κατάστημα,να ανακαλύπτετε τα γούστα και τα κολλήματα του άλλου ενώ χαζεύετε καθημερινά αντικείμενα (μια γνωστή μου δεν νιώθει άνετα κοντά σε μαχαίρια),να χαϊδεύετε τα μαλακά λούτρινα στα παιδικά είδη και να τα κρύβετε σε αστείες θέσεις, να προσπαθείτε να προφέρετε τα αντικείμενα με τα λίγα Σουηδικά που ξέρετε (και να ζηλεύετε το πόσα βιβλία υπάρχουν διακοσμώντας τα ράφια),να προλαβαίνετε μερικές φορές το σπέσιαλ λεωφορείο του που σας πηγαινοφέρνει κατευθείαν… Και τέλος φυσικά να διαλέξετε πράγματα που πραγματικά χρειάζεστε και να επιστρέφετε σπίτι σας με κειμήλιο ένα αντικείμενο που πήρατε, το οποίο πλέον όποτε πιάνετε στα χέρια σας θα σας θυμίσει εκείνη τη γαμάτη μέρα που περάσατε στο άντρο του καπιταλισμού αυτό.
(Αφού φυσικά τα πακετάρετε για να μη φθαρούν με το υπεράνω υφάκι του ανεξάρτητου νέου που ψώνισε για το πίτι. Όχι, δεν με νοιάζει και μαξιλάρια μόνο να είναι, αν εμένα μου τη βαρέσει θα κάτσω να τα τυλίξω με θρησκευτική ευλάβεια).

Για την καντίνα δε αξίζει μια σπέσιαλ αναφορά, καθώς και βρίσκεις μια πάμφθηνη ποικιλία φαγητών και προϊόντων τόσο αλμυρών όσο και γλυκών, από τα πασίγνωστα κεφτεδάκια (μην ακούσω άλλα σχόλια για κρέας αλόγου διότι θα φέρω το λάστιχο) μέχρι τα κουλουράκια και το παγωτό των 60 λεπτών. Και τα χριστουγεννιάτικα Gingerbread Houses-DIY. Δεν μιλάω για το απεριόριστο σε γέμισμα αναψυκτικού, σαλτσών κτλ που απλά είναι απόδειξη ότι υπάρχει ο παράδεισος και βρίσκεσαι εκεί. Το ‘χω πει, αν δεν ήταν τόσο μακριά το Αιγάλεω και το Αεροδρόμιο, καταστήματα όπως τα Goody’s θα είχαν σοβαρό ανταγωνισμό.

Θέλω να πω πως για εμένα και για πολλούς άλλους πλέον αποτελεί ένας αγαπημένος προορισμός, για τον οποίο σε προετοιμάζει κάθε χρόνο ο κατάλογος, που μαζί με τους παλιούς κλασσικούς φίλους (μαξιλάρι-καρδιά με χέρια, τραπέζι απόλυτα τετράγωνο, βιβλιοθήκη Βασίλειος/William a.k.a. BILLY) το καθιστά μαγική εξόρμηση. Με οδηγεί μεταξύ άλλων σε βαθύτατα φιλοσοφικές αναζητήσεις, από το πως τα καταστήματα Tiger αποτελούν την ομοεθνή μινιατούρα του, μέχρι το γιατί επέλεξα να ξαπλώσω σε έναν συγκεκριμένο καναπέ όταν νύσταζα φρικτά, διότι τον ίδιο είχε σπίτι της μια ομορφιά που γνώρισα στη Πάτρα (φίλη και νεοσύλλεκτη στο #Frapress, που μου γνώρισε μια κολλητή μου, η οποία μετακόμισε εκεί να σπουδάσει και μπουχουχου Δάφνη μου λείπεις).
Απλά μου θύμισε την οικεία αίσθηση που είχα ένα βράδυ μήνες πριν στον ίδιο καναπέ στη Πάτρα, κάνοντάς με να νιώσω τόσο άνετα που κόντεψα να κοιμηθώ κυριολεκτικά μες στο κατάστημα. Τελείωσε, αυτό το μέρος σε δένει με τον κόσμο με τον οποίο θες να δεθείς. Όπως είχα ακούσει κάποτε: «Το ΙΚΕΑ μοιάζει πολύ με την αγάπη. Οι οδηγίες δεν είναι σαφείς, και συχνά νομίζεις ότι τα κάνεις όλα λάθος. Στο τέλος όμως, συναρμολογείτε μαζί ένα γραφείο».

Εδώ βέβαια νιώθω ότι το προδίδω λίγο όλο αυτό. Όπως βλέπετε, θεωρώ ότι το μέρος αυτό αξίζει παρουσίαση το ίδιο τιμητική όσο μια (το λιγότερο) καλή καφετέρια, για αυτό και του το προσφέρω με το άρθρο αυτό, το οποίο και καταχωρώ στην κατηγορία «Βγες Έξω» (και στην οποία καλά θα κάνουν να το αφήσουν οι αρχισυντάκτριες).

Επίσης, φυσικά και δεν είμαι καμία ανισόρροπη, είμαι σχετικά ανεκτική στο να μοιράζομαι, και θεωρώ ότι το μέρος είναι αρκετά μεγάλο για να μας χωρέσει όλους…
…Όλους; όχι.
Το νου σας ρεμάλια, μη μου πλακώσετε τώρα όλοι σινάμενοι κουνάμενοι και μου χαλάσετε το ωραίο μου, το ήσυχό μου, το ΙΚΕΑ, ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΟΛΟΥΣ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ. Μα το θεό, κανονίστε να κάνετε mainstream και αυτή μου την αγάπη εφαρμόζοντας ένα-ένα όσα ανέφερα παραπάνω, σφετεριζόμενοι την καλή μου πρόθεση για κοινωνική αφύπνιση με δικαιολογία την ανικανότητα σας να βρείτε δικά σας χόμπυ εντός και εκτός του μαγαζιού, και θα σας βρουν εσάς στα κεφτεδάκια.
Σας προειδοποίησα.

Και επειδή σας φώναξα και λυπάμαι λίγο αλλά η περηφάνειά μου δεν μου επιτρέπει να ζητήσω συγγνώμη όπως κάνει όλος ο κόσμος, πάρτε την επίσημη ιστοσελίδα των οπαδών, αυτά τα fun facts, το store related παιχνίδι, store related τραγούδι (+μετάφραση) και για φινάλε τη διαφήμιση με τα γατιά (+behind the scenes) κερασμένα από εμένα.