Το βιβλίο “Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει” του Paulo Coelho πραγματεύεται με απλό τρόπο το θάνατο ως το απόλυτο και διαχρονικό ταμπού της ανθρωπότητας…
Δε θεωρώ ότι ο Paulo Coelho είναι εξαιρετικός συγγραφέας. Πιστεύω ότι η επιτυχία του βασίζεται στο ότι επεξεργάζεται τα θέματά του με τρόπο απλό, ώστε να γίνεται κατανοητός από το ευρύ αναγνωστικό κοινό. Ωστόσο, δεν αρνούμαι ότι κάποια βιβλία του με άγγιξαν, κι ας είμαι λάτρης των πιο απαιτητικών αναγνωσμάτων. Το “Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει” είναι ένα από αυτά.
Μιλά για μια κοπέλα η οποία έχει το σπίτι της, τη δουλειά της, τους εραστές της. Φαινομενικά, δεν της λείπει κάτι. Μια μέρα, όμως, αποφασίζει να δώσει ένα τέλος στη ζωή της. Ο λόγος; Δεν άντεχε πλέον την καθημερινότητα, δεν ήταν ευτυχισμένη.
Ο θάνατος είναι πολύ μεγάλο ταμπού στη σημερινή εποχή. Δεν μιλούν πολλοί για αυτόν γιατί τον φοβούνται. Φοβούνται το άγνωστο, την απώλεια, το (πιθανό;) τέλος. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που βιώνουν απλά και καθημερινά πράγματα, την ρουτίνα δηλαδή, με διαφορετικό τρόπο: γι’αυτούς είναι μαρτύριο και οδύνη. Ορισμένοι από αυτούς επιλέγουν το θάνατο ως διαφυγή. Ίσως να είναι πολύ αδύναμοι ή πολλύ ευαίσθητοι για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής.
Κεκλεισμένων των θηρών, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο συνάνθρωπό του. Πίσω από την ευγένεια, την καλοσύνη και το χαμόγελο μπορεί να κρύβεται φρικτός πόνος. Γι’αυτό πρέπει να είμαστε καλοί με όλους. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να περνάει ο άλλος και να είναι όπως είναι. Το χαμόγελο δεν παύει να είναι το πιο αφοπλιστικό και το πιο όμορφο μέσο αντιμετώπισης για κάθε περίπτωση.
Είμαστε πολύ σκληροί με τους άλλους τις περισσότερες φορές και δεν αφήνουμε περιθώρια λάθους. Το θέμα όμως είναι το εξής: όταν κάνουμε εμείς το λάθος, δεν θέλουμε κατανόηση από τον άλλον; Δεν θέλουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Στο σημείο εκείνο γιατί δεν είμαστε σκληροί με τον εαυτό μας όπως και με τους άλλους;
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι οτι δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν από αυτό που βλέπουμε γιατί στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα και κανέναν για δεδομένο γιατί αυτό που για εμάς μπορεί να είναι σίγουρο, απλό ή αδιάφορο, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι μια ζωντανή κόλαση.
- Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει – Paulo Coelho, εκδ. Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ