Θυμάμαι… “Razastarr – Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα (1999)”

Καλοκαίρι 2001. Πιτσιρίκι 13 χρονών, μόλις είχα τελειώσει την Α’ γυμνασίου και είχα αρχίσει γενικά να ακούω μουσική πιο ενεργά αγοράζοντας μερικά CD (CD recorder ακόμα είδος πολυτελείας!) και γράφοντας κασσέτες. Κάπου εκεί είχα αρχίσει να δείχνω ένα ενδιαφέρον και  προς το χιπ χοπ και τη δυναμική που τότε έβγαζε στα αυτιά μου, ερχόμενος σε επαφή από ένα μεγαλύτερο παιδί που έκανα τότε παρέα. Εκείνο το καλοκάιρι λοιπόν είχα αγοράσει 3-4 CD και ένα από αυτά ήταν το “Τα πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα” των Razastarr. Ο πρόλογος αυτός έγινε για να δείξει καταρχάς πως το συγκεκριμένο δισκάκι έχει και ιδιαίτερη συναισθηματική αξία εκτός των άλλων αφού σχετίζεται με προεφηβική ηλικία, πρώτα μουσικά ακούσματα και με όμορφα ξέγνοιαστα χρόνια.

 
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1999 από την FM Records και είναι το δεύτερο (και τελευταίο έως και σήμερα) άλμπουμ του ντουέτου των Αντρέα (Οδυσσέα) Τσιαμπόκαλου και Νίκου Καρίμαλη. Οι στίχοι με άγγιξαν αμέσως, ήταν εσωτερικοί, ταξιδιάρικοι και ποιητικοί, σε ένα στυλ στιχουργικής πολύ ιδιαίτερο που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο τότε. 16 tracks που δένουν πολύ καλά (2 εκ των οποίων ορχηστρικά) και οι παραγωγές ατμοσφαιρικές και πολύ δουλεμένες για την εποχή ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως ήταν μια εποχή που η πρόσβαση στις πηγές sampling γινόταν με φυσικά μέσα αποκλειστικά (ούτε Διαδίκτυο ούτε ακρόαση χιλιάδων mp3 το 1999 γι αυτούς τους σκοπούς) και χρειαζόταν εξοπλισμός (MPC κτλ).

Πολλές οι επιρροές, όχι μόνο από τις κλασσικές χιπ χοπ “μαύρες” φόρμες αλλά και από άλλα είδη όπως ambient, drum n bass (όμώνυμο κομμάτι πχ), reggae (“Βύρωνας”), λαϊκά (“Το πρωί”), κιθαριστική μπαλάντα (“Κανένας πόνος δεν είναι αρκετός”) και άλλα. Το τελευταίο κομμάτι αποτελεί και την καλύτερη ίσως χιπ χοπ μπαλάντα που έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά. Οι ερμηνείες επιβλητικές και σε 3 κομμάτια συμμετέχουν φίλοι του γκρουπ, από FF.C, Παρεμβολές και Deadlock με πιο γνωστό το “Βύρωνας” αφιερωμένο στη γειτονιά τους.

15 χρόνια μετά συνειδητοποιώ τους λόγους για τους οποίους αγάπησα τόσο αυτό το δίσκο. Υποκειμενικοί και συναισθηματικοί; Μάλλον όχι μόνο τέτοιοι, σίγουρα και αρκετά αντικειμενικοί στο βαθμό που μπορεί να υφίσταται αντικειμενικότητα στη μουσική. Γι’ αυτό κιόλας φέτος, χάρηκα ιδιαίτερα που βγήκε κομμάτι από το γκρουπ μετά από 15 χρόνια και μάλλον θα κυκλοφορήσει και ολοκληρωμένη δουλειά (αυτά τα  ενδιάμεσα χρόνια έχουν κυκλοφορήσει μόνο κάποιες σόλο δουλειές παρόλο που το γκρουπ ποτέ δε διαλύθηκε). Αναμένουμε κι εύχομαι το γκρουπ εκτός της αγάπης του σκληροπυρηνικού κοινού να αποκτήσει κάποτε και πιο ευρεία εμπορική επιτυχία μια και τους θεωρώ τους πιο αδικημένους της χρυσής πεντάδας γκρουπ των 90s (active member, terror x crew, ff.c, ημισκούμπρια και razastarr) κάτι στο οποίο έπαιξε και σίγουρα ρόλο και οι χαμηλοί τόνοι που κρατάγανε πάντα καθώς και η πλήρης αποχή απο κόντρες και διενέξεις.
Απολαύστε υπεύθυνα, όσοι δεν το έχετε ακούσει !

του Χρήστου Φαληρέα