«Η έλλειψη βίας οδηγεί στην υπέρτατη ηθική που είναι και ο σκοπός όλης της εξέλιξης.
Μέχρι να σταματήσουμε να κάνουμε κακό στα ζώα, είμαστε ακόμα απολίτιστοι».
Thomas A. Edison
Χρήση βίας, αυστηρών τιμωριών, πνιγμοί, βασανισμοί, παραμέληση και εγκατάλειψη ακόμα και δηλητηρίαση με φόλες αποτελούν ορισμένες μορφές αποτρόπαιων εγκλημάτων κατά των ζώων και συγκεκριμένα κατοικιδίων που σημειώνονται στη χώρα μας καθώς και στο εξωτερικό, οι οποίες, δυστυχώς, αυξάνονται καθημερινά.
Η κακοποίηση των ζώων δεν είναι κάτι που αγγίζει μόνο τους φιλόζωους και όσους αγαπάνε τα ζώα. Προκαλεί το κοινό αίσθημα κάθε πράξη βίας και θα πρέπει να λαμβάνεται ως σήμα κινδύνου από τους αρμόδιους για πιθανούς μελλοντικούς εγκληματίες.
Σύμφωνα με διάφορες έρευνες, η κακοποίηση ζώων συνδέεται σχεδόν πάντα με άτομα που πράττουν μία σειρά άλλων εγκλημάτων όπως κατοχή ή εμπορία ναρκωτικών, οπλοφορία, κακοποίηση ανηλίκων, βιασμοί, δολοφονίες κ.α.
Η σύνδεση της κακοποίησης ζώων και άλλων εγκληματικών συμπεριφορών έχει αναγνωριστεί πολύ πριν την εξέλιξη των κοινωνικών επιστημών. Το 1871, ο W. Hogarth στο έργο του ”Τα 4 στάδια της κακοποίησης” εμφάνιζε στο πρώτο στάδιο ένα παιδί που βασανίζει ένα σκύλο ενώ στο τέταρτο στάδιο το παιδί πλέον έχει μεγαλώσει και εμφανίζεται απαγχονισμένο ως τιμωρία για κάποια δολοφονία που διέπραξε.
Επιπλέον, εδώ και πολλά χρόνια η κακοποίηση ζώων αναγνωριζόταν ως σημάδι παθολογίας των πιο βίαιων παραβατών. Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες και δολοφόνοι στην ιστορία έχουν παρελθόν κακοποίησης ζώων.
Για παράδειγμα, ο Jeffrey Dahmer όταν ήταν μικρός κάρφωνε κεφάλια σκύλων και γατιών σε πασάλλους ενώ ο Theodore Bundy που σκότωσε περίπου 30 ανθρώπους, όταν ήταν παιδί έβλεπε τον παππού του να βασανίζει κάποια ζώα.
Οι βίαιες πράξεις κατά των ζώων αναγνωρίζονται ως δείκτες κάποιας ψυχικής νόσου που δεν περιορίζεται στα ζώα.
“Όποιος έχει θεωρήσει στη ζωή του κάποιο ζωντανό ον ως ανάξιο ζωής, υπάρχει ο κίνδυνος να έρθειμια μέρα που να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη ζωή είναι άχρηστη,” είχε επισημάνει ο ανθρωπιστής Albert Schweitzer.
Η μακρά ιστορία του συγκεκριμένου φαινομένου μας επιβεβαιώνει ότι δεν αποτελεί απλά αποτέλεσμα κάποιας μικρής διάσπασης της προσωπικότητας αλλά ένα σύμπτωμα βαθυάς διαταραχής καθώς έρευνες στον τομέα της ψυχολογίας και της εγκληματολογίας έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι που διαπράττουν πράξεις βίας εναντίον των ζώων, δεν σταματούν εκεί. 
Το ψυχολογικό προφίλ όσων ασκούν βία σε ζώα, δεν διαφέρει από εκείνο αυτών που ασκούν βία σε ανθρώπους. Συνήθως είναι υπερβολικά ανασφαλείς, νευρικοί και ευέξαπτοι, με υπέρμετρο εγωισμό και χαμηλή αυτοεκτίμηση, με βίαια ξεσπάσματα ανεξέλεγκτου θυμού.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι πιθανό να υπήρξαν κακοποιημένα παιδιά. Μεγάλωσαν χωρίς να μάθουν την έννοια του σεβασμού της ζωής κάθε όντος, στα πλαίσια οικογενειών όπου κυριαρχούσαν η βία και ο παραλογισμός.
Συνήθως, ο γονιός που κακοποιεί ζώο αποτελεί (λανθασμένο) πρότυπο για τα παιδιά, χρησιμοποιώντας τη βία ως μέσο ελέγχου και επιβολής στους άλλους ανθρώπους μέσα στο σπίτι. Η κακοποίηση παιδιών και ζώων είναι δείγμα προσπάθειας επιβολής,εξουσίας και ελέγχου.
Η κακοποίηση ζώων είναι βασικά ένα έγκλημα εξουσίας-ελέγχου. Το πρώην «θύμα» όταν ενηλικιώνεται έχει τρεις βασικές επιλογές, είτε παραμένει θύμα και θεωρεί φυσιολογικό να γίνεται αποδέκτης οποιασδήποτε μορφής βίας, είτε ταυτίζεται με τον θύτη και εφαρμόζει τις ίδιες μεθόδους σε κάθε επαφή και σχέση του, ή γίνεται θεραπευτής, επιδιώκοντας τη λύτρωση μέσα από την αλλαγή των δεδομένων που έχει βιώσει.
Παράλληλα, οι άνθρωποι που κακοποιούν ζώα, τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν την αγάπη και να την εκφράσουν σε οποιονδήποτε, στον ίδιο τους τον εαυτό, στον συνάνθρωπό τους, στα ζώα. Η βίαιη συμπεριφορά τους γενικεύεται και εκφράζεται σε όλους και σε όλα όσα τους περιβάλλουν είτε έμψυχα είτε άψυχα.
Πολύ συχνά παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά, είναι οι «νταήδες», οι «σκληροί», που εμπλέκονται εύκολα σε καβγάδες. Ενώ μέσα τους κρύβονται κακοφορμισμένες πληγές, το εξωτερικό τους προσωπείο είναι αυτό του οργισμένου τιμωρού.
Αν οι ίδιοι δεν το θελήσουν, δεν είναι εύκολο να τους βοηθήσουμε να αλλάξουν τη βίαιη συμπεριφορά τους. Το μόνο που θέλουν είναι να εκφράσουν με οποιονδήποτε τρόπο την εσωτερική οργή και θυμό που έχει συσσωρευτεί μέσα τους και τους εμποδίζει να ζήσουν, να χαρούν.
Το μόνο που επιδιώκουν είναι να μεταδώσουν στο θύμα τους ένα αίσθημα φόβου θεωρώντας ότι έτσι κατοχυρώνουν τον σεβασμό προς τον εαυτό τους.
Αυτό όχι μόνο θα προστατεύσει τα ζώα που θα βρεθούν μπροστά τους στο μέλλον, αλλά και τους ανθρώπους ή ακόμη και τους ίδιους τους τους εαυτούς!
Δεν αρκεί να “πέφτουμε από τα σύννεφα” όταν κάποιος γνωστός για τον οξύθυμο χαρακτήρα του κακοποιήσει ή σκοτώσει ένα αθώο πλάσμα και σίγουρα δεν πρέπει να διαχωρίζουμε τα πλάσματα-θύματα σε σημαντικά και ασήμαντα ανάλογα με το αν ανήκουν στο ανθρώπινο είδος ή όχι.
Θα πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε τις πρώιμες ενδείξεις στην συμπεριφορά του και να τον καταγγέλλουμε όσο είναι καιρός.