O νόμος πλαίσιο 4009/201, ο οποίος προβλέπει τις διαγραφές των φοιτητών και το ανώτατο όριο φοίτησης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δίνει τη δυνατότητα στα πανεπιστήμια, ως αυτοδιοικούμενα, να προβλέπουν εξαιρέσεις για τη διαγραφή των αιωνίων.
Πιο συγκεκριμένα προβλέπεται, για τους φοιτητές που εισήχθησαν στα ΑΕΙ -ΤΕΙ μετά την ψήφισή του, ότι, μετά το τέλος της κανονικής τους φοίτησης, που ισοδυναμεί με τον αριθμό των υποχρεωτικών εξαμήνων προσαυξημένα κατά τέσσερα επιπλέον, οι φοιτητές δεν θα διαγράφονται, υπό την προϋπόθεση ότι πληρούν τους όρους φοίτησης που θέτει το κάθε ίδρυμα. Συνεπώς, αρκετά Πανεπιστήμια αναμένεται να δώσουν επιπλέον χρόνο, εφόσον όμως ο “αιώνιος” φοιτητής ήταν επιμελής προηγουμένως. Για παράδειγμα, μερικά ιδρύματα θέτουν ως όρο για τη μη διαγραφή το ότι ο φοιτητής πρέπει να έχει ολοκληρώσει επιτυχώς τα 2/3 των μαθημάτων του.
Ωστόσο, το Υπουργείο Παιδείας έρχεται εδώ να λύσει το εμφανές πρόβλημα που ανακύπτει: Δεδομένου πως το κάθε ίδρυμα επιχειρεί να θεσπίσει τους δικούς του κανόνες, ενώ άλλα ιδρύματα δεν εισάγουν καν εξαιρέσεις στο θέμα της διαγραφής των αιωνίων, ελλοχεύει ο κίνδυνος της άδικης και άνισης μεταχείρισης των φοιτητών, λόγω του ότι φοιτούν σε διαφορετικά εκπαιδευτικά ιδρύματα που προέβλεψαν διαφορετικές εξαιρέσεις. Ως εκ τούτου, το υπουργείο τείνει τώρα να θεσπίσει ένα σύνολο κοινών εξαιρέσεων διαγραφής, προκειμένου να αποφευχθεί η παραπάνω τυχόν άδικη μεταχείριση φοιτητών. Ως γενική εξαίρεση, για παράδειγμα,ισχύει το γεγονός πως εξαιρούνται από την αυτοδίκαιη απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας όσοι φοιτητές είχαν συμμετάσχει σε εξετάσεις σε τουλάχιστον μια εξεταστική περίοδο κατά τα δυο προηγούμενα ακαδημαϊκά έτη ή υπέβαλλαν την σχετική δήλωση μαθημάτων για συμμετοχή στις εξετάσεις.
Η πιο επιεικής αυτή αντιμετώπιση κρίνεται δίκαιη, στην περίπτωση που ο εκάστοτε φοιτητής δεν έχει εγκαταλείψει την φοίτηση του, και ταυτόχρονα η πορεία του στο πανεπιστήμιο αποδεικνύει πως μπορεί και αξίζει να αποτελέσει την εξαίρεση!