Κι άλλο αγαπημένο βιβλίο. Έχει τον τρόπο του ο Tom Robbins να σε καθηλώνει με τον εκκεντρικό τρόπο γραφής του, τον πρωτότυπο τρόπο προσέγγισης των θεμάτων του και το ζωντανό του λόγο. Η Αμάντα ανήκει σε ένα από αυτά τα έργα. Πραγματεύεται πολλά, το κυρίαρχο όμως θέμα είναι η ελευθερία. Η ελευθερία του να ζεις πέραν απ’τους κοινωνικούς φραγμούς, να μην σε σταματάει τίποτα από το να κάνεις αυτό που θες, να ζεις όπως θες.
Πόσοι καταφέρνουν να το κάνουν αυτό; Είτε στον έρωτα, είτε στη φιλία, είτε στη ζωή γενικότερα. Βλέπω ζευγάρια στο δρόμο και είναι κάπως σφιγμένα μεταξύ τους. Δεν αφήνονται να ζήσουν αυτό που τόσο απλόχερα τους έχει δοθεί: ο έρωτας. Βλέπω ανθρώπους που περπατούν σκυθρωποί και δεν ζουν. Όλοι περιμένουν κάτι μεγάλο. Είναι σκλάβοι των ίδιων των προσδοκιών και των επιθυμιών τους. Αναζητούν συνεχώς αυτό το ένα πράγμα που τους λείπει και δεν παρατηρούν, δεν εκτιμούν τα τόσα πολλά που έχουν. Γιατί η πραγματική ελευθερία και -συνεπώς- η αληθινή ευτυχία έγκεινται σε αυτό ακριβώς το πράγμα: στο να είσαι ευγνώμων για αυτά που ήδη έχεις.
Ελευθερία δεν είναι να μην θες πράγματα. Ελευθερία είναι να μην είσαι δέσμιος αυτών που θες. Ελευθερία είναι να γνωρίζεις ποιος είσαι πραγματικά -και το μαγικό πλάσμα και το τέρας- και να μην υπηρετείς “εικόνες” και ταμπέλες. Να είσαι αληθινός και περήφανος γι’αυτό που είσαι. Η ζωή δεν χαρίζεται σε κανέναν. Η κατάλληλη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ. Τα πάντα θα προχωρούν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς κι εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε: ή να μάθουμε να κολυμπάμε ή να μας παρασύρει το ρεύμα.
Αυτοί που ξέρουν να κολυμπούν είναι αυτοί που επιβιώνουν. Αυτοί είναι πραγματικά ελεύθεροι. Τα βγάζουν πέρα με τις αντιξοότητες, οποτεδήποτε κι αν αυτές παρουσιαστούν, και μετά σηκώνονται και χαμογελούν. Γιατί ζουν στο τώρα, όχι στο μετά. Γιατί έχουν πιάσει το νόημα της ελευθερίας.
Αφιερωμένο στον Καραμούζα.
- Αμάντα το κορίτσι της Γης – Tom Robbins, εκδ. ΑΙΟΛΟΣ