Από μικρή είχα στο μυαλό μου κάποιες λέξεις που τις έβρισκα σαγηνευτικές …Άλλες επειδή μου άρεσαν ηχητικά και άλλες γιατί δηλώνουν συμβολικά μία ιδέα ή κάτι το πραγματικά όμορφο.Εκείνες,όμως, που έβρισκα -και βρίσκω- λίγο πιο γοητευτικές είναι αυτές που γύρω τους συγκεντρώνουν ένα μυστήριο χωρίς όμως ,με ένα μαγικό τρόπο ,να είναι οι ίδιες μυστηριώδεις…
Η αγαπημένη μου, λοιπόν, από αυτές είναι ο χρόνος.
Μία έννοια άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη ζωή την οποία και καθορίζει με έναν όχι πάντα καθησυχαστικό τρόπο…
Επινόηση του ανθρώπου εφόσον δεν υπήρχε εξ ορισμού.
Πιστός συνοδοιπόρος της αλλάγης με προέκτασή του -για τον καθένα μας- το τέλος, που δίνει αξία στην ύπαρξη.
Ανυπόμονος …Κυρίως Ανυπόμονος.
Με αφορμή αυτό θα σας πω μια μικρή ιστορία:
Άλλαξαν τα πράγματα είπε….και έσβησε το φως δίπλα από τον υπολογιστή…
Ο χρόνος μας αλλάζει… Ή μήπως η αλλαγή απλά απαιτεί χρόνο; Δεν απαντούσε.. Δεν μπορούσε να απαντήσει …Το φως το χε σβήσει.
” Το σκοτάδι πάντα μας κάνει να νιώθουμε και όχι να σκεφτόμαστε “ και ξανάναψε τη λάμπα…
Τι φοβόταν ; Αφού πριν το είπε: Τα πράγματα άλλαξαν. Η ζωή μου άλλαξε. Εγώ άλλαξα.
Άλλαξα;
Ήταν ήδη 2 και κάτι το πρωί… και φοβόταν να κλείσει το φως…“Το σκοτάδι πάντα μας κάνει να νιώθουμε όχι να σκεφτόμαστε”,μουρμούρησε.
Κι όμως ήταν αυτό που είχε κάνει ήδη το θαύμα του και τη βοήθησε να καταλάβει…“Ο χρόνος τα αλλάζει όλα εκτός από κάτι μέσα μας που μένει έκπληκτο από την αλλαγή’‘ θυμήθηκε.
Αυτό ήταν. Η μνήμη.Ο χρόνος δεν τη σβήνει, απλά κάνει πιο απαλά τα συναισθήματα που τη συνοδεύουν…
Ένιωσε πιο ήρεμα...”Τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι. Όχι αυτά που ήταν , όχι αυτά που θα είναι ,ούτε αυτά που θα ήθελα να είναι.Είναι έτσι όπως είναι...”και έσβησε το φως γιατί κατάλαβε.