Μια από τις πιο χρήσιμες μεθόδους στα μαθηματικά είναι η απλοποίηση.
Η απλοποίηση χρησιμοποιείται κυρίως στα κλάσματα και αφορά στη διαδικασία που ακολουθούμε, ώστε να καταφέρουμε να βρούμε ένα νέο κλάσμα που να είναι ίσο με το αρχικό, αλλά να έχει μικρότερους όρους. Αυτό δε γίνεται πάντα. Υπάρχουν περιπτώσεις που το κλάσμα είναι ανάγωγο, δηλαδή δεν μπορεί ν’ απλοποιηθεί και έτσι οι προσπάθειές μας καταλήγουν άκαρπες.
Τα μαθηματικά έχουν πρακτική εφαρμογή στη ζωή μέσω της φυσικής, της χημείας, της ιατρικής, της μηχανικής, αλλά και πολλών άλλων θετικών επιστημών. Θα έλεγε κανείς ότι εκεί ταιριάζουν απόλυτα: στο να μας δίνουν έμμεσα ό,τι χρειαζόμαστε.
Άμεσα όμως;
Η ζωή είναι απλή. Οι άνθρωποι τείνουμε να τη δυσκολεύουμε και να την κάνουμε περίπλοκη και μπερδεμένη, πολλές φορές χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Στις σχέσεις μας, θέλουμε δύο εγκεφάλους για να είμαστε πλήρεις: το μυαλό και την καρδιά μας. Αυτό δυσκολεύει τα πράγματα.
Στην εργασία μας, η ανάγκη για το χρήμα ή τη φήμη, ξεπερνά την ανάγκη του να περνάμε καλά, να δημιουργούμε, να μαθαίνουμε.
Στην κοινωνία, βάζουμε τα «θέλω» μας πάνω από κάθε «ξέρω», «μπορώ», «έχω την ικανότητα», με αποτέλεσμα να δυσκολεύουμε τη ζωή άλλων ανθρώπων.
Ανθρώπων που είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Ανθρώπων που θέλουν αυτά που θέλουμε κι εμείς. Ανθρώπων που γελούν και κλαίνε το ίδιο. Ανθρώπων που αγαπούν, όπως κι εμείς.
Τι «θέλει», όμως, ένας άνθρωπος περισσότερο; Τι είναι αυτό που μετράει;
Μετράει, αλήθεια, πολύ να κρίνουμε τη διπλανή μας γιατί φοράει μια πολύ κοντή φούστα, ενώ δεν της πάει; Μετράει πολύ να επιβάλλουμε σε άλλους δικές μας απόψεις, ενώ στην πραγματικότητα δε θ’ αλλάξει τίποτα; Μετράει πολύ που η δική μου ηλικία αυτή τη στιγμή είναι 20 κι εσένα που διαβάζεις αυτό το άρθρο 30;
Στην πραγματικότητα δεν αλλάζει κάτι. Θα ήταν ιδανικός ένας κόσμος που θα είχε πολλούς «εγώ», αλλά αυτός ο κόσμος πόσο θα διαρκούσε;
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένας κόσμος με πολλούς «εγώ». Ο δικός μου κόσμος που περιλαμβάνει όλες τις αποχρώσεις μου: τα ταλέντα μου, τα ελαττώματά μου,τις αντιδράσεις μου, τους προβληματισμούς μου. Λεπτές γραμμές, αλλά χιλιάδες «εγώ». Δε μου φτάνει αυτό;
Πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή αν όλοι ντυνόμασταν το ίδιο; Αν όλοι μιλούσαμε ή σκεφτόμασταν το ίδιο; Αν αγαπούσαμε το ίδιο;
Δε θα υπήρχε επιστήμη. Δε θα υπήρχε τεχνολογία. Δε θα υπήρχε δημιουργία. Δε θα ήταν τίποτα το ίδιο. Δε θα υπήρχε ούτε αυτό το άρθρο να σε προβληματίσει.
Αυτό που μετράει περισσότερο είναι απλό.
Αυτό που μετράει περισσότερο είναι αυτό που δεν μπορείς να δεις ή να πεις, αλλά να νιώσεις.
Αυτό που μετράει περισσότερο είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό και να μην κρίνεις.
Να δίνεις δύο, όταν ο άλλος σου δίνει ένα.
Αυτό που μετράει περισσότερο είναι το χαμόγελο σου.
Είναι αυτό για το οποίο θα έδινες και τη ζωή σου.
Αυτό που μετράει περισσότερο είναι αυτό που σκέφτεσαι και θέλεις.
Είναι το ταξίδι.
Γιατί αυτό που μετράει πραγματικά, είναι απλό. Απλοποιημένο.
Αυτό που μετράει είσαι εσύ.