Ύστερα λοιπόν από μια ακόμη μέρα στους δρόμους, που τρέχεις να προλάβεις αυτές τις βαρετές υποχρεώσεις , που μέσα στον πανικό και το άγχος κοιτάς δεξιά-αριστερά για το απροσδόκητο, που ξοδεύεις την ενέργειά σου σε τυπικές κουβέντες και χαζολογήματα σε βιτρίνες, που μιλάς συνεχώς στο κινητό για τις επόμενες υποχρεώσεις και σκοτούρες, που περπατάς μέσα στην ζέστη φορτωμένος και βλέπεις την σκιά σου μόνη της, δίχως συντροφιά…, ύστερα λοιπόν από όλα αυτά και άλλα τόσα που γυροφέρνουν στο κεφάλι σου , περιμένεις πώς και πώς την ώρα που θα συναντήσεις τα αγαπημένα πρόσωπα και ύστερα επιστρέφεις σπίτι γεμάτος από όλα αυτά τα πολλά που είχε η μέρα, που έμαθες , που συνάντησες, που ένιωσες… αλλά όχι πλήρης.
Και λίγο πριν κοιμηθείς, ονειρεύεσαι για άλλη μια φορά την πληρότητα…
και περιμένεις…. και ξανά ονειρεύεσαι….. και ξενερώνεις, γιατί όσες φορές και αν ονειρευτείς, οι προσδοκίες σου δεν πραγματοποιούνται. Και καταλήγεις να λες ότι οι προσδοκίες σου είναι μάλλον πολύ υψηλές.
Πολύ συχνό φαινόμενο λοιπόν η δημιουργία υψηλών προσδοκιών και σου προκαλεί άγχος και απογοήτευση γιατί είναι αρκετά δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα. Αλλά είναι απαραίτητα κάτι άσχημο αυτό; Εξαρτάται θα έλεγα από τι είδους ποιότητα θέλεις στην ζωή σου και πώς το διαχειρίζεσαι φυσικά το θέμα. Αν οι προσδοκίες σου είναι χαμηλές και εύκολο να επιτευχθούν, εκ του ασφαλούς συνήθως, τότε κατά πάσα πιθανότητα δεν θα φτάσεις ποτέ παραπέρα από την βολή σου. Άρα συνεπάγεται ότι δεν θα γευτείς την ζωή σε όλο της το μεγαλείο… Όταν όμως οι προσδοκίες σου είναι υψηλές, είναι μεν σαφώς πολύ δύσκολο να επιτευχθούν , αλλά αν υπάρξει η περίπτωση να πραγματοποιηθούν , τότε θα πας πολύ πιο πέρα από εκεί που είσαι, θα πετύχεις το ακατόρθωτο.
Θεωρώ πως η ζωή είναι πολύ μικρή και έχουμε μια παρτίδα να παίξουμε, οπότε γιατί τουλάχιστον να μην θέλουμε όσο καλύτερη ποιότητα, για να την απολαύσουμε καλύτερα; Οι υψηλές προσδοκίες λοιπόν σε βάζουν στο τριπάκι να θες να φτάσεις την ζωή που ονειρεύεσαι! Θέλει ρίσκο βέβαια, και κότσια και υπομονή και δύναμη εκείνες τις βραδιές που γυρίζεις σπίτι και αντί για πληρότητα νιώθεις απελπισία και απογοήτευση, γιατί είναι δύσκολο, αλλά αξίζει…!
Αλλά υπάρχει και ένα μυστικό τελικά που ίσως κάνει τα πράγματα πιο διασκεδαστικά: βάλε υψηλούς στόχους αλλά μην έχεις προσδοκίες. Ακούγεται τρελό. Κι όμως, θέτεις τους υψηλούς στόχους, δουλεύεις για αυτούς , αλλά δεν περιμένεις ντε και καλά να γίνουν. Δεν γκρινιάζεις δηλαδή για το πότε θα γίνουν… Aποδέχεσαι την πραγματικότητά σου, όπως είναι και είσαι ευγνώμων για αυτήν και ψάχνεις τρόπους να την προχωρήσεις εκεί που ονειρεύεσαι και αν γίνει….. Αφού το θέλεις πολύ και κάνεις και τις κατάλληλες κινήσεις ή έστω απλά κάποιες κινήσεις, τότε ο σπόρος των υψηλών προσδοκιών που φύτεψες, όταν ευνοήσουν οι συνθήκες, θα φυτρώσει. Απλά υπομονή…
Δεν έχει τόσο σημασία λοιπόν , αν οι προσδοκίες σου είναι υψηλές ή όχι (όπου βέβαια είμαστε υπέρ των υψηλών…), όσο το αν τις αφήνεις να σου κλέβουν την χαρά της παρούσας στιγμής σου και πραγματικότητας.
Οπότε υψηλοί στόχοι και όνειρα χωρίς όμως προσδοκίες . Και πάντα με αποδοχή της πραγματικότητας, αλλά και των εκπλήξεων που ίσως εκείνη φέρει…! Nα ελπίζεις δηλαδή, χωρίς να περιμένεις…
Aντωνιάδου Άννα