Διαβάζουμε συχνά ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή, να αφήνουμε τον εαυτό μας να αποκτήσει εμπειρίες και να νικήσει τους φόβους του. Άρθρα και βιβλία, ειδικοί ψυχολόγοι και φίλοι, ακόμα και διαφημίσεις, αυτό τονίζουν. Ε και; Τι σημασία έχει λοιπόν;
Κι εγώ το έχω γράψει μερικές φορές. Είναι πολύ σημαντικό να δοκιμάζουμε κάθε φορά κάτι για πρώτη φορά, αλλά κατά πόσο αυτό είναι εφικτό όταν εμείς δε διαθέτουμε τα χρήματα ή όταν οι αναποδιές της ζωής μάς δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο ή όταν οι ίδιοι απλά χάνουμε την όρεξή μας εξαιτίας αυτών και άλλων εμποδίων;
Υποσχέθηκα σε αυτό το άρθρο να μη γράψω τίποτα κλισέ και αυτό θα κάνω.
Η απάντηση δεν είναι να μην το βάζουμε κάτω. Είναι να μην ωριμάσουμε! Ναι, σωστά διαβάσατε! Σκεφτείτε το. Μήπως τελικά η ωριμότητα είναι η προσαρμογή της συμπεριφοράς μας σε αυτό που η κοινωνία θεωρεί φυσιολογικό; Το να αποκτάς ευθύνες κι εμπειρίες δε σε κάνει ταυτόχρονα ώριμο, αλλά απλά υπεύθυνο και σοφότερο.
Τι σημαίνει να είσαι ώριμος; Αν το ψάξουμε πολύ, στη μόνη έννοια που θα καταλήξουμε είναι να μην είσαι παιδί • να μη συμπεριφέρεσαι, να μην πεισμώνεις, να μην σκέφτεσαι σαν παιδί. Πόσο πανέμορφα θα ήταν όλα όμως, αν όντως, σκεφτόμασταν σαν παιδιά; Πόσα πιο ξεκάθαρα θα φαίνονταν όλα;
1. Είμαστε περισσότερα απ’ αυτά που δείχνουμε.
Είμαστε περισσότερα απ’ το σώμα μας. Το χρώμα του δέρματός μας, το φύλο μας, το χρώμα των μαλλιών μας, τα κιλά μας, το ύψος μας ή οι ασθένειές μας δεν έχουν καμία σημασία όταν μέσα μας κρύβουμε έναν δημιουργικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που νοιάζεται για τους άλλους, έναν άνθρωπο που λατρεύει τα ζώα ή έχει πολλά ταλέντα.
Η «ώριμη» κοινωνία προτιμά να αναπαράγει σεξιστικά και ρατσιστικά μοντέλα, να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ενώ αυτό που μετράει είναι το θαύμα που κρύβεται μέσα στο σώμα μας: αυτό που μας κάνει «εμείς»!
2. Η αξιοπρέπεια είναι το παν
Περισσότερο μετράει η τελευταία εντύπωση. Η εντύπωση που αφήνουμε όταν φεύγουμε. Τα λόγια μας και οι πράξεις μας δείχνουν πόσο σεβόμαστε τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα. Πόσο τον εκτιμούμε και τον εμπιστευόμαστε. Αυτό καταλαβαίνουν και οι συνομιλητές μας και μας συμπεριφέρονται αντίστοιχα. Πώς θέλουμε να φαινόμαστε όταν πούμε «αντίο» ή «εις το επανιδείν»; Και τι σημασία έχει; Ε, λοιπόν, έχει, αν θέλουμε να μείνουμε θετικά ανεξίτηλοι στη μνήμη των ανθρώπων.
3. Κανείς δε νοιάζεται περισσότερο για τον άλλον
Δε χρειάζεται να ωριμάσουμε για να το συνειδητοποιήσουμε. Τα παιδιά το γνωρίζουν ήδη. Κάνουμε το λάθος να εμπιστευόμαστε την τύχη μας στα χέρια άλλων. Να περιμένουμε τη σωτηρία από «μεσσίες» που αναγνωρίζουμε εμείς. Στο τέλος πληγωνόμαστε γιατί δεν αποδείχθηκαν να είναι αυτό που τους θεωρούσαμε. Γιατί τελικά, δε νοιάζονταν για εμάς ποτέ, αλλά για τον εαυτό τους. Και γιατί όχι; Στο κάτω-κάτω, η ευτυχία μας είναι στο δικό μας χέρι. Ευτυχώς! (είδατε λογοπαίγνιο;)
4. «Κάντε λάθη! Κάνει καλό!»
Τι πιο τέλειο απ’ το να μαθαίνουμε οι ίδιοι απ’ τα λάθη μας; Να αναγνωρίζουμε τις δυνάμεις μας και τις αντοχές μας; Να χαλάμε και να ξαναφτιάχνουμε; Να πληγωνόμαστε και να επουλώνουμε τις πληγές μας θριαμβευτικά; Τα λάθη μας είναι δικά μας και έχουμε δικαίωμα σε αυτά μέχρι το τέλος. Επειδή «ωριμάσαμε» δε σημαίνει ότι είμαστε αλάνθαστοι, ευφυΐες ή σούπερ-άνθρωποι. Μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε. Επομένως, δε χρειαζόμαστε κάποιον να μας υποδεικνύει τα λάθη μας. Θέλουμε να κάνουμε λάθη και γι’ αυτό τα κάνουμε! Αυτά διαμορφώνουν αυτό που είμαστε και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
5. Ο κόσμος δεν περιμένει τίποτα από εμάς
Μάλιστα, περιμένει ακόμα χειρότερα. Γι’ αυτό είναι ανταγωνιστικός και καχύποπτος. Γι’ αυτό μας αντιμετωπίζει σαν μικρούς, σαν γυναίκες, σαν αμόρφωτους, σαν φτωχούς, σαν ομοφυλόφιλους. Ουσιαστικά, όμως τι σημασία έχει; Η δημιουργικότητα δεν έχει όρια. Ούτε η ομαδικότητα. Ούτε η μόρφωση. Ούτε η εμπειρία. Ούτε η αγάπη. Ούτε η ανοχή. Είμαστε διαφορετικοί: μπορούμε να δώσουμε διαφορετικά πράγματα ο καθένας στον κόσμο, έτσι όπως εμείς μπορούμε και όχι έτσι όπως (δε) μας ορίζουν να τα δώσουμε. Ας κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο για εμάς. Αυτό δεν έχει σημασία;
Και τι σημασία έχει αυτό που λέω εγώ;
Στο τέλος θα ακούτε πάντα αυτό που λέει το δικό σας μυαλό και η δική σας καρδιά. Κατά πόσο αυτό είναι σωστό ή λάθος, θα το αποδείξει η ιστορία. Αλλά εσείς θα γίνεστε σοφότεροι!
Ή «ωριμότεροι»;