Αυτός είναι ο Μ. Καραγάτσης…
Το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτριος Ροδόπουλος και γεννήθηκε σαν σήμερα, 23 Ιουνίου, το 1908. Ήταν Έλληνας πεζογράφος και μάλιστα από τους σημαντικότερους.
Το ψευδώνυμο
Είναι πολύ ενδιαφέρον πώς επέλεξε το ψευδώνυμό του. Το επώνυμο Καραγάτσης είναι πολύ πιθανό να προέρχεται από το δέντρο πτελέα, ή διαφορετικά καραγάτσι, που βρισκόταν έξω από το σπίτι του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, κοντά στον περίβολο της εκκλησίας, όπου περνούσε τα περισσότερα καλοκαίρια του. Εκεί συνήθιζε να διαβάζει.
Το «Μ.» που ποτέ δεν εκτίθεται ανοιχτό, λέγεται ότι προέρχεται από το Μίτια, τη ρωσική εκδοχή του Δημήτρης, με το οποίο τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, επειδή αγαπούσε πολύ το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Αδερφοί Καραμαζόφ». Πολλοί φιλόλογοι βρίσκονταν σε σύγχυση αναρωτώμενοι αν το «Μ.» σήμαινε Μιχάλης, όνομα που χρησιμοποιούσε αρκετά σε πολλά του συγγράμματα.
Νεανική ηλικία
Ήταν το τελευταίο και πέμπτο παιδί της οικογένειάς του με αρκετά μεγάλη διαφορά από τα αδέρφια του, δηλαδή 18 χρόνια από το πρώτο και 12 από το τέταρτο.
Μικρός ήταν, σχετικά άτακτος. Είχε πλαστογραφήσει την υπογραφή του πατέρα του σε σχολικό έλεγχο και ως τιμωρία ο πατέρας του, αφού το ανακάλυψε, τον έστειλε από τη Λάρισα στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από εκεί και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ, στη Γαλλία.
Για οικονομικούς λόγους, επέστρεψε στη Νομική Σχολή των Αθηνών μετά από ένα χρόνο, όπου είχε συμφοιτητές του κι άλλους λογοτέχνες: τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Άγγελο Τερζάκη και το Γεώργιο Θεοτοκά.
Εργασία
Ασχολήθηκε με την ποίηση, την οποία εγκατέλειψε, όμως, για την πεζογραφία. Παράλληλα εργαζόταν ως νομικός σύμβουλος. Το 1946 ανέλαβε τη θεατρική στήλη στην εφημερίδα Βραδινή. Το 1952 άρχισε να εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία. Το 1956 και το 1958 έθεσε υποψηφιότητα ως βουλευτής με το κόμμα των προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, αλλά απέτυχε και τις δύο φορές.
“Όλα κυλάν με την ακρίβεια του ρολογιού. Κι όλα έτσι θα κυλήσουν. Βέβαια, υπάρχει το απρόοπτο. Μα πόσες είναι οι πιθανότητές του;”
Βιβλία
• Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν, 1933
• Χίμαιρα, 1936. Αναθεωρημένο ως Η Μεγάλη Χίμαιρα, 1953
• Γιούγκερμαν, 1938
• Τα στερνά του Γιούγκερμαν, 1941 (προηγούμενη μορφή του έργου ήταν οι δύο νουβέλες Το βουνό των λύκων και Ο γυρισμός του Γιούγκερμαν)
• Λειτουργία σε λα ύφεσις, 1943
• Νυχτερινή ιστορία, 1943
• To χαμένο νησί , 1943
• Ο κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, 1944
• Ο μεγάλος ύπνος, 1946
• Ένας χαμένος κόσμος, 1946
• Αίμα χαμένο και κερδισμένο, 1947
• Τα στερνά του Μίχαλου, 1949
• Άμρι α Μούγκου (Στο χέρι του Θεού), 1954
• Ο θάνατος κι ο Θόδωρος, 1954
• Ο κίτρινος φάκελος (Α΄και Β΄), 1956
• Το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων, μαζί με τους Ηλ.Βενέζη, Αγγ. Τερζάκη, Στ. Μυριβήλη, 1958
• Σέργιος και Βάκχος (Α΄και Β΄), 1959
• Το 10 (ημιτελές), 1964
• Η θαυμαστή ιστορία των αγίων Σέργιου και Βάκχου, 1973
Το τέλος
Το 1958 έπαθε το πρώτο του σοβαρό έμφραγμα, με αποτέλεσμα να αποξενωθεί από τους φιλικούς του κύκλους. Τότε έγραφε «Το 10», το οποίο δεν ολοκλήρωσε, καθώς στις 13 Σεπτεμβρίου 1960 έπαθε έμφραγμα και μετά από λίγες ώρες, απεβίωσε.
Κριτική
Τον αποκαλούν «γεννημένο πεζογράφο». Οι περισσότεροι κριτικοί του έργου του αναγνωρίζουν την αφηγηματική ευχέρεια και δημιουργική φαντασία του. Μάλιστα, λέγεται ότι τα χειρόγραφά του έδειχναν ότι σπάνια έκανε αλλαγές στα έργα του, απόδειξη ότι διέθετε την αφηγηματική ευχέρεια που πολλοί συγγραφείς της γενιάς του δεν είχαν.
Το Frapress μεταξύ άλλων προτείνει το βιβλίο του Μ. Καραγάτση “Χίμαιρα” στα ιδανικά βιβλία για ανάγνωση στην παραλία. Δείτε τι άλλο προτείνουμε μ’ ένα κλικ: Τα καλύτερα βιβλία για την παραλία