Πόσο αστεία και ειλικρινής η ερώτηση των παιδικών μας χρόνων: «Θέλεις να γίνουμε φίλοι;». Το ίδιο ειλικρινής και γεμάτη ενθουσιασμό η θετική απάντηση. Και κάπως έτσι γινόμασταν φίλοι. Χωρίς να μας χωρίσουν διαφορετικές μουσικές, ρούχα, ταινίες, χρήματα και άλλα τέτοια που εφευρίσκουν οι ενήλικες για να μένουν μόνοι τους.
Η φιλία, λοιπόν. Θέμα πολυσυζητημένο, παλιό, και για κάποιους πληγωμένους, θέμα απαγορευμένο. Το χειρότερο είναι πως πλέον είναι και ένα θέμα ψεύτικο, που συνοψίζεται σε χαζοσυναισθηματικές φωτογραφίες στο facebook, με κοριτσάκια να χαμογελάνε δίπλα δίπλα και να ορκίζονται σε μια παντοτινή φιλία που ούτε οι ίδιες δεν πιστεύουν. Για μένα και για κάποιους άλλους τυχερούς, η φιλία συνοψίζεται σε πράγματα και εικόνες πιο απλές (αλλά και περίπλοκες γι αυτούς που ξέρουν). Σε ένα σχολικό θρανίο χιλιογραμμένο, σε έναν βαθύ ύπνο με καλοκαιρινή βροχή, σε ένα «σ’αγαπώ» με τη δήθεν αδιάφορη απάντηση «καλά κάνεις».
«Θέλεις να γίνουμε φίλοι;»
Τόσο απλά. Ίσως ο κόσμος μας ήταν καλύτερος αν οι άνθρωποι είχαν το θάρρος να κάνουν αυτή την ερώτηση. Ίσως να μην χάνονταν οι φίλοι στη διαδρομή κάπου ανάμεσα στο «θέλω» και το «υποχωρώ». Υποχωρώ για σένα, γιατί ήσουν ώρες δίπλα μου στο πρώτο μου μεθύσι, γιατί έστησες μόνος σου τη σκηνή στο κάμπινγκ με εμένα πάνω από το κεφάλι σου να γκρινιάζω, γιατί είσαι ο πρώτος άνθρωπος που παίρνω τηλέφωνο όταν ξυπνάω, ακόμα κι αν δεν έχω τίποτα να σου πω. Και θα έρθουν κι άλλοι, αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω τα βράδια που κοιμόμασταν σπίτι σου, το βλέμμα σου γεμάτο περηφάνια την πρώτη φορά που μιλούσα σε κοινό, τα m&m’s που τρώγαμε ξεκαρδισμένες στα γέλια. Γι αυτά λοιπόν, υποχωρώ, κι άσε τους άλλους να λένε πως η υποχώρηση είναι μια πράξη αδυναμίας, άφησέ τους να υποκρίνονται τους δυνατούς, μέσα στη μοναξιά τους.
Όταν νιώθω μόνη, κάθομαι και διαβάζω εκείνα τα γράμματα που ανταλλάσσαμε στο γυμνάσιο. Αστεία, μελαγχολικά. Κάτι εφηβικοί έρωτες μας στοίχειωναν και βγάζαμε την επιθυμία μας στα γράμματα. Πάντα ήσουν καλύτερη από εμένα στα αρχαία και μου ψιθύριζες τις απαντήσεις, πριν καν σε ρωτήσω. Πριν δεκατέσσερα χρόνια πιαστήκαμε χέρι χέρι και ψάχναμε την τάξη μας στο σχολείο, αν ήμουν μόνη μου, θα είχα χαθεί. Ήσουν ο λόγος που ερχόμουν κατασκήνωση τα καλοκαίρια. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη ταινία που είδαμε μαζί. Και όλα αυτά ξεκίνησαν κάπως έτσι..
«Θέλεις να γίνουμε φίλοι; »
Μου έχει λείψει αυτή η ερώτηση… έχω χρόνια να την ακούσω. Δεν ξέρω καν αν τα παιδιά στις μέρες μας την χρησιμοποιούν. Δεν ξέρω καν αν τα παιδιά στις μέρες μας έχουν φίλους. Δεν ξέρω αν είναι έτοιμα να θυσιάσουν πράγματα, να μοιραστούν τα κεκτημένα τους. Δεν ξέρω αν είναι έτοιμα να ξεγυμνώσουν την ψυχή τους κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, και λέγοντάς του: «Θέλεις να γίνουμε φίλοι;»