Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να δηλώσω πως αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου Μίμη, ο οποίος είναι βαμμένος ροχιμπλάνκος και τελευταία φορά που είδε πρωτάθλημα με την αγαπημένη του ομάδα στην Ισπανία, ήταν σε ηλικία 13 χρονών.
Πρωταθλήτρια Ισπανίας η Ατλέτικο Μαδρίτης αδέρφια! ”Πρωταθλήτρια Ισπανίας”!
Αν στην αρχή της χρονιάς μας έλεγε κανείς πως οι Ροχιμπλάνκος θα έπαιρναν τον τίτλο στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, θα γελάγανε και οι πέτρες, για να μην πω ότι θα τον παίρναμε και με τις πέτρες. Αν μας έλεγε κιόλας ότι η Μπάρτσα θα θέλει μόνο την νίκη, τελευταία αγωνιστική μέσα στο Κάμπ Νου, για να στεφτεί πρωταθλήτρια, απέναντι στην παρέα του Σιμεόνε θα λέγαμε ”ε κλάϊν μάϊν, 3 γκολάκια θα τους βάλει”…
Γιατί περί παρέας πρόκειται! Μια παρέα που κατάφερε να κάνει το ακατανόητο. Να εκθρονίσει τις Ρεάλ και Μπαρτσελόνα (μετά από 10 χρόνια διαρχίας), χωρίς να χρειαστεί να επενδύσει τα απίστευτα ποσά. Βασιζόμενη σε ποδοσφαιριστές ανερχόμενους (όχι ακόμα καταξιωμένους) έχοντας και παίχτες ονόματα όπως οι Βίγια, Γκοντίν, Γκάμπι, Ντεμικέλις και Τιάγκο με εμπειρία πρωταθλητισμού, οι οποίοι όμως βρίσκονται στο μεταίχμιο της καριέρας τους!
Και όμως το πέτυχαν. Απέδειξαν σε όλο τον πλανήτη, πως όταν έχεις καλό κλίμα στα αποδυτήρια και στον αγωνιστικό χώρο καταθέτεις την ψυχή σου, τότε είσαι ικανός να κάνεις θαύματα. Φυσικά όμως πάνω από όλα, θα πρέπει να έχεις και έναν καλό οδηγό. Έναν ηγέτη! Έναν πραγματικό αρχιτέκτονα! Και αυτός δεν είναι άλλος από τον παλιό αρχηγό της ομάδας και προπονητή της εδώ και μερικά χρόνια, Ντιέγκο Σιμεόνε. Ένας εκπληκτικός άνθρωπος, ταπεινός και χαμηλών τόνων, που το μόνο που προσπαθεί να παρουσιάσει στον κόσμο, είναι αποτελέσματα μιας πολύ σκληρής δουλειάς που γίνεται στο Βιθέλτε Καλντερόν.
Πραγματικά δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση του, βλέποντας στον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής του (μέχρι να πραγματοποιηθεί τουλάχιστον αυτός στις 24 Μαίου στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ), να περνάνε εκτός αγωνιστικού χώρου λόγω τραυματισμού ”βουρκωμένοι”, οι 2 σημαντικότεροι παίχτες της ομάδας του( Ντιέγκο Κόστα και Αρντά), στο πρώτο κιόλας 20λεπτό. Και αφού έχει γίνει όλο αυτό να βλέπεις και την απίστευτη γκολάρα του Σάντσες στο 33′; Κάπου εκεί αρχίσαμε όλοι να λέμε στην καφετέρια, ”κρίμα ρε φίλε”, ”άμα δεν σε θέλει”…
Δεν ξέρω τι έγινε στην ανάπαυλα του παιχνιδιού στα αποδυτήρια και τι είπε ο Αργεντινός προπονητής στους παίχτες του. Πάντως αυτό που είδαμε όλοι στο δεύτερο μέρος, είναι τα μάτια αυτών που φορούσαν τις κίτρινες φανέλες, να λάμπουν και να γυαλίζουν! Σε αντίθεση με την παρέα του Μέσσι, όπου σε όλη την διάρκεια του αγώνα, η αλήθεια είναι ότι δεν σε έπειθε.
Ο δε τεχνικός των μπλαουγκράνα Μαρτίνο, έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, για να αποδείξει ότι υπάρχει ακόμα χειρότερος προπονητής από τον Μόγες της Μάντσεστερ! Και τα κατάφερε. Πέταξε έξω στο 60′ (και ενώ το σκορ ήταν στο 1-1) τον δραστήριο και πιο επιθετικογενή Φαμπρέγκας, για να βάλει μέσα τον αμυντικογενή Σόνγκ. Λες και ήθελε να κρατήσει το αποτέλεσμα όπου έδινε τον τίτλο στους Μαδριλένους! Που πήγε και τον βρήκε η Μπαρτσελόνα αυτόν τον τύπο, ένας Θεός ξέρει.
Παίζει να του είπε του Σονγκ, την ώρα της αλλαγής στις τελευταίες οδηγίες, να πάει να παίξει ”5άρι κάτω από την ρακέτα για να παίρνει τα ριμπάουντ”!
Τέλος πάντων, τέλος καλό- όλα καλά! Νίκησε αυτός που θέλαμε. Και λέω θέλαμε γιατί ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι της Μπαρτσελόνα κατά βάθος δεν πρέπει να χαλάστηκαν ιδιαίτερα, με την κατάκτηση του τίτλου από την Ατλέτικο. Μία Ατλέτικο που έγινε η 3η ομάδα της Ισπανίας που έφτασε διψήφιο αριθμό σε πρωταθλήματα!
Μαντέψτε ποιες είναι οι άλλες δύο!
Και η αλήθεια είναι ότι το άξιζε! Έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο σε όλη την διάρκεια της σεζόν, έδειξε σταθερότητα και στόφα πρωταθλητή περνώντας από πολύ δύσκολες έδρες, που άλλες χρονιές δεν τα κατάφερνε.Άντεξε στα δύσκολα και στα Πολύ Δύσκολα! Έπαιξε 5 φορές φέτος με τους Μπλαουγκράνα και 2 με την Ρεάλ και δεν ηττήθηκε σε κανένα ματς. Και επιτέλους είδαμε και κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Που περιμέναμε όλη την χρονιά μόνο τα ελ κλάσσικο για να δούμε λίγο ανταγωνισμό.
Κλείνοντας θα ήθελα να σταθώ και να επισημάνω το χειροκρότημα Respect των ηττημένων οπαδών της Μπαρτσελόνα υπέρ της ομάδας του Σιμεόνε! Ανεπανάληπτη στιγμή! Να έχεις την ψυχική δύναμη να αναγνωρίσεις την καθαρή ήττα των παιχταράδων σου, από μια ομάδα που μόλις σου στέρησε τον τίτλο στο νήμα! Καλά στην Ελλάδα έτσι και είχε συμβεί κάτι τέτοιο, μάλλον είναι περιττό να περιγράψουμε τι θα γινόταν!