Αγαπητέ αναγνώστη,
Η Πελοπόννησος, γνωστή και ως Μωριάς, είναι η περιοχή εκείνη η κατακτηθείσα από τον μέγα ήρωα Πέλοπα, σπίτι των πρώτων σπουδαίων ανθρώπων (Μυκηναίων, Αχαιών, Δωριέων και Ιώνων) και βασίλισσα της Ελλάδας και των εννέα γεωγραφικών διαμερισμάτων της. Κάτι σαν τη Ρεαλ Μαδρίτης δηλαδή! (άσχετο, αλλά μια από τις φωνές που ακούω μέσα μου μού λέει: «γράψτο, γράψτο»)
Σε αφήνω να συγκινηθείς, να ανατριχιάσεις στην ιδέα των όσων μόλις διάβασες (ειδικά αν δεν είσαι καν Πελοποννήσιος), γιατί απ΄ο,τι κατάλαβες ήλθε η μεγάλη στιγμή να σε ξεναγήσω στα όμορφα μέρη της Πελοποννήσου! Φόρεσε τη φαντασία σου.
Στα ταξίδια μου στη μεγαλύτερη χερσόνησο της Ελλάδας, σε αυτά που έκανα από μικρός, μου έχουν μείνει φωτογραφίες χαραγμένες στη μνήμη που δύσκολα θα ξεχαστούν, οπότε μην περιμένεις να γράψω για την Πάτρα, τον Πύργο ή οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη που θυμίζει Αθήνα με την κακή έννοια, αλλά για περιοχές που πραγματικά αξίζει να τις επισκεφτείς.
Ξεκινώ βάζοντας πρώτα τις φωτογραφίες των περιοχών για τις οποίες θα μιλήσω και περιγράφοντας τες μετέπειτα.
Στρίβουμε προς τα κάτω, για το Ναύπλιο και την Επίδαυρο, δίπλα τους και η Αρχαία Ολυμπία. Η Επίδαυρος και η Ολυμπία έχουν τη δική της μοναδική ιστορία που δε χρειάζεστε εμένα για να τη μάθετε. Από την άλλη το Ναύπλιο είναι μαγευτικό. Τα στενά του σε μεταφέρουν στην ιστορία των πρώτων χρόνων μετά την απελευθέρωση μιας και παραμένουν αρκετά γραφικά. Θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί η ομορφότερη περιοχή της Πελοποννήσου, αν την μαγευτική θέα από το κάστρο δε τη χαλούσε το τεράστιο παραλιακό πάρκινγκ (ελπίζω να μην υπάρχει ακόμα).
Από την άλλη, ο δρόμος για τη Νεμέα είναι αρκετά ξεχωριστός. Είναι αρκετά τα σημεία της Πελοποννήσου, που καθώς κατευθύνεσαι προς μια περιοχή σου εμφανίζεται ένα οδικό μονοπάτι επιβλητικό. Θυμάμαι δάση με χιλιάδες περίεργα δέντρα που δεν έχω ξαναδεί. Εκείνες τις στιγμές νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ταινία του Ταραντίνο (με τη κακή έννοια, πάντα) ή ακόμα χειρότερα σα να σε κυνηγάει ο Μπαρδέμ απο το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» με εκείνο τον περίεργο πυροσβεστήρα (μπρρ).
Η ίδια η Νεμέα από την άλλη (γιατί ξεφύγαμε) είναι η μητέρα του κρασιού. Εκατοντάδες αμπελώνες και η όμορφη οσμή του μούστου σε συνοδεύουν προς το ταξίδι σου.
Αρκετά πιο δυτικά από τη Νεμέα βρίσκονται τα Καλάβρυτα. Θεωρώ πως η μικρή αυτή πόλη με τη τεράστια διδακτική ιστορία της, αλλοιώνει το χρώμα της εξαιτίας της μεγάλης ανάγκης για χειμερινό τουρισμό, κυρίως λόγω του χιονοδρομικού. Όπως και να χει η περιοχή είναι όμορφη και το καλοκαίρι.
Η παραλιακή ζώνη της Αχαϊας, που την χαϊδεύουν τα νερά του Κορινθιακόυ, θυμίζει τα νησιά του Αιγαίου, μιας και χιλιάδες εσωτερικοί τουρίστες, απο την Αθήνα, την προτιμούν για διακοπές το καλοκαίρι. Ειδική μνεία στη Λακκόπετρα (όχι, δεν είμαι από εκεί) που έχει καταφέρει να προσελκύσει τουρίστες από το εξωτερικό, κυρίως λόγω των ωραίων της ξενοδοχειακών μονάδων.
Τέρμα δυτικά τώρα, καθώς κατεβαίνουμε προς τα κάτω, αλλάζει τελείως το κλίμα του άρθρου. Καθώς κοιτούσα στο χάρτη για να θυμηθώ τις όμορφες περιοχές το μάτι πέφτει πάνω στη Ζαχάρω…
Νιώθω πως πρέπει κάτι να γράψω και για αυτήν. Στη Ζαχάρω που το καλοκαίρι του 2007 βίωσε πολύ άσχημες στιγμές εξαιτίας των πυρκαγιών. Η περιοχή, ακόμα και μετά τη μεγάλη καταστροφή που υπέστη, είναι ζωντανή και παραμένει όμορφη. Η λίμνη του Καΐάφα στολίζει την πόλη και τα γύρω χωριά. Οι άνθρωποι με την ελπίδα τους και το χαμόγελό τους, είναι τουλάχιστον συγκινητικοί αλλά και μεγάλοι μαχητές ζωής. Δεν έτυχε να ξαναπάω μετά το 2008 (πήγα αμέσως μετά τις πυρκαγιές) αλλά είμαι βέβαιος πως μέσα στα βουνά φύτρωσε σιγά σιγά ξανά το πράσινο της αναγέννησης.
Στο κέντρο της Πελοποννήσου η Βιτίνα που αν δεν κάνω λάθος συνορεύει με τη Δημητσάνα (που μάλλον έβγαλε φτερά και βγήκε από τον χάρτη). Οι περιοχές παρότι όμορφες δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Αλλά όσοι θέλουν να κάνουν διακοπές στο βουνό το καλοκαίρι (γιατί υπάρχουν και αυτοί) θα πρέπει να τις επισκεφτούν. Κρύβουν μέσα τους όλη την αίγλη του Μοριά.
Νότια της Βυτίνας, η Σπάρτη και κυρίως το δεσποτάτο του Μυστρά. Το ιστορικότερο κάστρο της Πελοποννήσου (οχι και πιο όμορφο βέβαια, γιατί η ΑκροΚόρινθος το ξεπερνάει), το κάστρο σε μια εκκλησία του οποίου στέφτηκε ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Απλά δέος.
Και για το τέλος οι 3 αγαπημένες μου περιοχές, αυτές που δε θα ξεχάσω.
Για αρχή, Νέα Κορώνη, Μεθώνη και βάζω μέσα και την Καλαμάτα. Περιοχές που ο,τι και να γράψεις για αυτές θα είναι λίγο. Το κάστρο της Μεθώνης είναι μαγευτικό το βράδυ με τον φωτισμό. Οι παραλίες της Καλαμάτας είναι ιδιαίτερες και καταγάλανες. Δίπλα σε αυτές και ο κόλπος του Ναυαρίνου, απο τους σηματοδότες του νέου Ελληνικού κράτους (υπάρχει μια φήμη ότι τελικά η ναυμαχία έγινε από λάθος, μιας και το γράμμα συμφωνίας των Μ. Δυνάμεων με τους Οθωμανούς άργησε να φθάσει στον προορισμό του).
Νούμερο δύο (γιατί αφήνω για το τέλος το καλύτερο) είναι το απίθανο Γύθειο. Στο δεύτερο πόδι της χερσονήσου απλώνεται μια τοποθεσία ειδυλλιακή. Οι άνθρωποι της έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια εξαιρετική πόλη της οποίας η επαγγελματική νοοτροπία των ανθρώπων που ζουν από τον τουρισμό σε κάνει να νομίζεις ότι δεν βρίσκεσαι στην Ελλάδα. Απλά να πάτε.
Και για το τέλος, το ποίημα της Πελοποννήσου (το ομορφότερο στη ζωή του Γιάννη Ρίτσου που καταγόταν από εκεί), το διαμάντι του τρίτου ποδιού της χερσονήσου, η πιο ιδιαίτερη περιοχή του Μοριά, η Μονεμβασιά. Η πόλη χτισμένη μέσα στο κάστρο, με τα απογεύματα που δύει ο ήλιος το μάτι σου να χάνετε στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Τα λόγια περισσεύουν. Η φωτογραφία τα λέει όλα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους και για πολλούς ακόμα, χαίρομαι που είμαι από την Πελοπόννησο.