Ποδήλατα.. Ποδήλατα παντού! Μαύρα ποδήλατα! Άσπρα ποδήλατα! Ποδήλατα μοντέρνα και καλογυαλισμένα. Κάποτε είχα κι εγώ ένα ποδήλατο.. δώρο του μπαμπά. Ανάθεμα κι αν το χρησιμοποίησα ποτέ.
Μια μέρα λοιπόν, περιμένοντας το πολυπόθητο πράσινο στο φανάρι των πεζών, κοιτάζοντας όλον αυτό τον κόσμο να περνάει καμαρωτός στο ποδήλατό του που θα φτάσει σπίτι του πιο γρήγορα από μένα, μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό.. «Μωρέ λες;»
Κάτι το 1,40 στα εισιτήρια, κάτι το αμάξι που δεν έχω, κάτι η γυμναστική που δεν κάνω την πήρα την απόφαση! Κατέβηκα στο υπόγειο να το βρω και πράγματι, κάπου εκεί ανάμεσα σε διάφορα πράγματα, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν πετάμε, στεκόταν μουτρωμένο το ποδήλατό μου! Το κοίταξα καλά καλά και σκέφτηκα «πού να σε κυκλοφορήσω έτσι όπως είσαι;» Και ποιανού ιδέα ήταν να το πάρουμε πορτοκαλί και μπλε; Το κοίταζα και το ξανακοίταζα.. σκέτη απελπισία!
Εκεί δίπλα ήταν μια κούτα με τα βιβλία του γυμνασίου. Πάνω πάνω, μπερδεμένα με το τετράδιο της έκθεσης, φαινόντουσαν μερικά σκονισμένα κόμικς. Οι λάτρεις και οι συλλέκτες των κόμικς ίσως με μισήσουν γι’αυτό που ακολούθησε.
Κάποιος μου είχε μιλήσει πρόσφατα για το decoupage. Μια τεχνική που περνάς κόλα atlakol πάνω από χαρτί κι όταν αυτή στεγνώσει γίνεται διάφανη και το χαρτί αδιαβροχοποιείται. Ναι… τα πετσόκοψα! Το αποτέλεσμα όμως νομίζω με δικαίωσε! Έψαξα στο ίντερνετ και δεν ήμουν η μόνη. Decoupage! Decoupageπαντού! Σε ποδήλατα, σε vespa, σε έπιπλα ακόμα και σε παπούτσια! Παντού το slogan “μην πετάτε τίποτα»! Τώρα το μόνο που μένει είναι να το πάρω απόφαση και να βγω στους δρόμους.. Πάνε και τόσα χρόνια! Αν και λένε πως αυτό και κάτι άλλο δεν τα ξεχνάς ποτέ. Ίδομεν!
