Ένα νέο κύμα έχει κατακλύσει την χώρα μας, πέρα από την φτώχεια και την ανέχεια. Ένα ανεξήγητο φαινόμενο κατά το οποίο δολοφόνοι και τρομοκράτες γίνονται συγγραφείς και μέσα από τα βιβλία τους λαμβάνουν τον ρόλου του καθοδηγητή για μια κοινωνία με διαύγεια και αποτελεσματικότητα. Μέτα, λοιπόν, την απρόσμενη έκδοση του βιβλίου του Κουφοντίνα , μας βρίσκει προ εκπλήξεως και η κυκλοφορία του βιβλίου του Σάββα Ξηρού. Δια χειρός παρακαλώ, με τίτλο «Πολιτική ευθύνη».
Ακολουθώντας τα χνάρια του Δημήτρη Κουφοντίνα , στο βιβλίο του, φυσικά αναφέρει την συμμετοχή του στην οργάνωση της 17Ν αλλά και εντείνει το ενδιαφέρον μας με αναφορές στον έγκλειστο βίο του στο σωφρονιστικό ίδρυμα μετά την καταδίκη του. Αν μη τι άλλο και τα δυο πρόσωπα δεν θεωρούν τους εαυτούς τους δολοφόνους αλλά σαν ανθρώπους που αυτοθυσιάστηκαν για το κοινωνικό καλό, όπως αναφέρουν στα βιβλία τους. Από ότι καταλαβαίνετε οι απλοί πολίτες που δολοφονήθηκαν από τους ίδιους ήταν παράπλευρες απώλειες για μια απώτερη θυσία. «[…] Το βασικό μου κίνητρο ήταν η αγάπη προς τους άλλους » δηλώνει σε απόσπασμα του βιβλίου του , κάνοντας μας να νιώθουμε ένοχοι που τον κακολογήσαμε άδικα και του χρέωσαν αδίκως τόσα χρόνια φυλάκισης. Απλά δεν είχαμε κατανοήσει τον βαθύτερο σκοπό των ενεργειών τους. Ωστόσο την ανικανότητα και τα μοιραία λάθη του σωφρονιστικού συστήματος τα αναγνωρίζει και ο ίδιος στο βιβλίο του και επιβεβαιώνονται σε εμάς μετά την απόδραση του αδελφού του.
Κοινό σημείο, σε μέρος της αφήγησής τους, ήταν επίσης η αναφορά στον στόχο που είχε η οργάνωση. Σκοπός τους ήταν να αναδείξουν και να αντισταθούν στην νωθρότητα και την αναποτελεσματικότητα της κοινωνίας μας, να μας απαλλάξουν από τους εγκληματίες –πολιτικούς και να μας βγάλουν από το λήθαργο. Συγκεκριμένα αναφέρει ο Ξηρός, «Περιέγραψα την πραγματική εικόνα του κράτους. Η ανικανότητα και ο ραγιαδισμός των πολιτικών, που επί δεκαετίες τώρα λυμαίνονται το δημόσιο, αφήνοντας πίσω τους, όπως φαίνεται καθαρά πλέον σήμερα, καμένη γη και στρατιές ανέργων και εξαθλιωμένων ανθρώπων. [..] Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου κάποιου είδους πρωτοπορία αλλά σαν μέλος μιας κοινωνίας που υφίσταται κάποιες αδικίες πιστεύω ότι έκανα κάτι το οποίο πολλοί επιθυμούσαν αλλά ελάχιστοι το τολμούσαν. » Εγώ προσωπικά θα ήθελα να αποποιηθώ την σύγκριση με έναν τέτοιο άνθρωπο σαν μέλος της κοινωνίας , αλλά το σημείο αυτό δείχνει για ποιον λόγο η αγανακτισμένη νεολαία επικροτεί τέτοιους ανθρώπους.
Σίγουρα ο καθένας έχει το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης, ακόμα και αυτός που έχει στερήσει το σημαντικότερο δικαίωμα σε άλλους, το δικαίωμα της ζωής. Εν ονόματι της δημοκρατίας τα άτομα αυτά είναι ελεύθερα να γράψουν ότι επιθυμούν, πολλά από τα οποία κρύβουν ένα βαθμό αλήθειας. Παρόλα αυτά , βάση του γεγονότος, ότι όταν τα λόγια τους έγιναν πράξη επικράτησε στην χώρα μια μορφή τρομοκρατίας, δεν θα έπρεπε να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.
Μαιρηλίνα Φρέρη