Γεια σας, κοπελούδια!
Καταρχάς, να σας συστηθώ μιας και είναι το πρώτο μου άρθρο. Είμαι ένα μικρό παιδάκι 24 χρονών που σιχαίνεται τα spoiler, είτε αυτά είναι για ταινία, σειρά, βιβλίο ή ακόμα και για μία καλή ιστορία σε κάποιο videogame.
«Γεια σου, Μπάμπη!»
«Γεια!» μου λέει εκείνος.
«Λέω να πάω να δω το ‘‘Τάδε’’ στο σινεμά… Έχεις ακούσεις αν αξίζει;»
«Α, αυτό που πεθαίνουν όλοι στο τέλος; Το έχω δει, πολύ καλό!»
… Screw you, Μπάμπη. Να βάλεις κραγιόν και να πας να κρεμαστείς από το φωτιστικό στο δημαρχείο. Κι αν δεν έχει φωτιστικό εκεί, να κρεμαστείς στου σπιτιού σου. Τώρα πείτε μου, γιατί να δω την ταινία, όταν ο κάθε Μπάμπης μου χαλάει τη χαρά της ανατροπής; Μπορεί η ταινία να έχει καλή σκηνοθεσία, να έχει απίστευτες ερμηνείες κτλ, κτλ… όμως δε γουστάρω να ξέρω το τέλος, γιατί πολύ απλά δεν την ευχαριστιέμαι το ίδιο.
Συγνώμη για την μεγάλη εισαγωγή, μα πρέπει να σας ξεκαθαρίσω ότι όταν θα γράφω για ταινίες, σειρές, βιβλία (κάτι που ευελπιστώ να κάνω μία φορά την εβδομάδα εδώ στο πάντα χαλαρό frapress.gr) δε θα λέω πολλά πράγματα για την υπόθεση. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα εκεί έξω και δεν πρόκειται να τους το χαλάσω.
Αρκετά, όμως… Εδώ σας έχω τα 5 Θρίλερ που, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι super τρομακτικούλια. Για πάμε!
Ε, λοιπόν, θα το πω: αυτήν την ταινία την είδα αρχικά με αρκετές επιφυλάξεις. Παίζει ο Daniel Radcliffe;; Το παιδάκι από το Χάρι (κα)Πότερ που δεν καταλάβαινες αν γελούσε, αν ήταν τρομαγμένο ή αν απλώς είχε στοματικούς σπασμούς;; Κι όμως, ο μικρός Χάρι μεγάλωσε και έχω να πω πως με εξέπληξε ο τρόπος που έπαιζε. Τώρα, ακόμα κι ένας πραγματικός φαν του Χάρι Πότερ, ο οποίος μπορεί να περιμένει ότι σε κάποια σκηνή της ταινίας θα πεταχτεί ο Ξέρεις-Ποιος, κάποια στιγμή θα απορροφηθεί από την ιστορία της «Γυναίκας με τα Μαύρα» και θα ξεχάσει τον άστοχο παραλληλισμό.
Εδώ μιλάμε για ένα θρίλερ ατμοσφαιρικό, με 2-3 σκηνές που σε πετάνε πραγματικά από τον καναπέ σου. Δείτε το βράδυ με έναν φίλο και θα με θυμηθείτε. Η ιστορία μού άρεσε, δεν έκανε κοιλιά και πιστεύω ότι αν το τέλος της ήταν πιο προσεγμένο θα βρισκόταν πιο ψηλά στη λίστα μου.
Όσον αφορά στην υπόθεση, ο πρωταγωνιστής θα βρεθεί λόγω δουλειάς σε ένα μακρινό χωριό στην Αγγλία, το οποίο τρομοκρατείται από κάτι… Όπως γίνεται συνήθως, ο πρωταγωνιστής θα σκαλίσει το θέμα παραπάνω και θα μπλεχτεί σε κάτι που μάλλον δε θα ήθελε κανείς να μπλεχτεί…
Αχ, αυτός ο Stephen King. Αδυναμία μου τα βιβλία του, αποτυχία πολλές ταινίες βασισμένες σε αυτά. Εξαίρεση στο τελευταίο αποτελούν το “The Shawshank Redemption”, το “Green Mile” και, φυσικά, το “The Shining” (και τα τρία ταινιάρες). “Η Λάμψη” είναι ίσως το μόνο βιβλίο που θα σας κάνει το βράδυ στο κρεβάτι να κοιτάτε ανήσυχοι το σκοτάδι γύρω σας, ξεροκαταπίνοντας. Η ταινία, από την άλλη, μπορεί να μην είναι και τόοοοσο τρομακτική, όμως είναι αναμφίβολο πως θα σας επηρεάσει.
Μη βλέπετε “1980” και προϊδεάζεστε. Σε ένα τέταρτο θα έχετε ξεχάσει ότι βλέπετε ταινία 33 ετών. Προσωπικά, πίστεψα ότι ο Jack Nicholson είναι στ’ αλήθεια ΤΡΕΛΟΣ. Κατά τη γνώμη μου, σε αυτήν την ταινία παίζει ακόμα καλύτερα κι από τη “Φωλιά του Κούκου”. Αν έβαζαν άλλον στη θέση του δεν ξέρω κατά πόσο θα με επηρέαζε τόσο η ταινία.
Η μουσική, από την άλλη μεριά, κάνει τη μισή δουλειά. Τα νεύρα σου είναι συνεχώς τσιτωμένα, ακόμα και στις πιο light σκηνές και γι’ αυτό ευθύνεται η έντονη μουσική. Το επιβλητικό ξενοδοχείο “Θέα”, όπου διαδραματίζονται τα ανατριχιαστικά γεγονότα, είναι επίσης ιδανικό για την ατμόσφαιρα.
Για την ιστορία, κλασικά δε θα αποκαλύψω και πολλά, απλά θα σας πω ότι μία τριμελής οικογένεια μένει μόνη της, αποκλεισμένη από το χιόνι, σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο για έναν χειμώνα. Δε θα πω άλλα, απλά σκεφτείτε ότι μιλάμε για τον Stephen King εδώ…
Πείτε ο,τι θέλετε για τη σειρά: είναι ανούσιες splaterιές, τραβήξανε την ιστορία από τα μαλλιά, όσο πάνε οι ταινίες και χειροτερεύουν. Και θα συμφωνήσω μαζί σας σε όλα. Όμως ό,τι και να λέμε, το πρώτο “Saw” είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ της εποχής μας. Αν κάποιος ευλογημένος κύριος ή κυρία δεν έχει δει τα “Saw”, τον προτρέπω να δει ΜΟΝΟ το πρώτο.
Το 2005 πήγα με τον ξάδερφό μου στο βιντεοκλάμπ, χωρίς να έχουμε αποφασίσει για το τι θα δούμε, και εκεί ο τύπος μας πρότεινε την ταινία “Saw”, λέγοντάς μας ότι είναι αγωνίας- αστυνομική. Το “αστυνομική” πετάξτε το, κρατήστε το “αγωνίας” και προσθέστε ένα “ψυχολογικός τρόμος” και “συνεχείς ανατροπές”. Η ένταση είναι σχεδόν ασταμάτητη και δε θα σταματήσετε να αναρωτιέστε “Ποιος άρρωστος είναι πίσω από όλα αυτά;;”… (Ποιος άρρωστος τα κάνει όλα αυτά στην ταινία, μα και ποιος άρρωστος έφτιαξε την ταινία. Ο JAMES WAN είναι ο σκηνοθέτης του “Saw”, καθώς και του “The Conjuring” που θα παιχτεί στις δικές μας αίθουσες 26 Σεπτεμβρίου και, σύμφωνα με τις ξένες κριτικές, είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων ετών.)
Δε θα πω άλλα… δείτε το και όσο και αν σας τρώει η περιέργεια να δείτε και τις συνέχειες θα σας πρότεινα να μην το κάνετε, διότι θα σας χαλάσει την εικόνα για την original ταινία. όσοι ενδιαφέρονται για την υπόθεση τρέξτε στο Imdb, εγώ δε λέω τίποτα για να μην τη χαλάσω στους καμένους. Αυτά.
Αυτήν τη γαλλική “ταινιούλα” την είδα φέτος το καλοκαίρι. Ήμασταν 8 ανυποψίαστοι, ανίδεοι φίλοι που είχαμε όρεξη να δούμε ένα απλό θριλεράκι για να πούμε τις καφρίλες μας και να διασκεδάσουμε. Έλα όμως που το “Martyrs” μας έκανε αρκετές φορές είτε να γουρλώσουμε είτε να κλείσουμε τα μάτια μας! Με λίγα λόγια, κλάσαμε πατάτες. Μιλάμε για σοκαριστικές σκηνές που δυστυχώς για εσάς δε θα ξεχάσετε ποτέ.
Λοιπόν, δείτε περιγραφή υπόθεσης από το Imdb: “Η αναζήτηση μιας νεαρής γυναίκας για να εκδικηθεί τους ανθρώπους που κάποτε την απήγαγαν και την βασάνισαν ως παιδί, οδηγεί την ίδια και μία φίλη, η οποία είναι επίσης θύμα κακοποίησης, σε ένα τρομακτικό ταξίδι… σε μια κόλαση διαφθοράς.”
Τι να καταλάβεις τώρα από αυτό; Ένα έχω να σας πω: η ταινία αλλάζει ύφος τουλάχιστον τρεις φορές – θα καταλάβετε τι εννοώ όταν τη δείτε – και φτάνει στην κορύφωση, όπως κανένα άλλο θρίλερ που έχω δει. Στο τέλος, αναπόφευκτα, θα τη συζητήσετε με τους φίλους σας… Θα υπάρχουν και θετικές και αρνητικές απόψεις, θα ισορροπούν οι κριτικές στα δύο άκρα. Όπως και να έχει, το έργο έχει ζουμί. Πολύ ΖΟΥΜΙ.
Δε θέλω να την ξαναδώ, παρότι μου άρεσε πολύ. Αρκετοί εφιάλτες πια.
! ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ORIGINAL ΕΡΓΟ, ΟΧΙ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ REMAKE-ΜΟΥΦΑ.
Αν υπάρχει μία ταινία που με έκανε να θέλω τη μαμά μου, να βλέπω εφιάλτες το βράδυ σαν παιδάκι δημοτικού που είδε το μπαμπούλα στον ύπνο του, να χάσω την αξιοπρέπειά μου ουρλιάζοντας σαν γκόμενα, ε, αυτή είναι το [Rec].
Μην τη δείτε ΠΟΤΕ βράδυ μόνοι σας αν έχετε αδύναμη καρδιά. Και αν δεν έχετε, θα αποκτήσετε.
Η ταινία είναι τραβηγμένη σε “πρώτο πρόσωπο” από την κάμερα ενός δημοσιογράφου. Μη σας προδιαθέτει αυτό αρνητικά. Το συνηθίζετε γρήγορα και η κάμερα δεν κουνάει πολύ όταν δεν είναι απαραίτητο, πχ στους διαλόγους, στις υποτιθέμενες συνεντεύξεις κτλ. Η σκηνοθεσία γενικά είναι πολύ προσεγμένη.
Από όταν αρχίσει το “γλέντι”, δεν υπάρχει γυρισμός. Μια ταινία γεμάτη αγωνία, jumpscares και υπόθεση που σε κρατάει σα αναμμένα κάρβουνα ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Υπάρχει και συνέχεια αν θέλετε να μπείτε πιο βαθιά στον εφιαλτικό κόσμο του [Rec] με περισσότερες εξηγήσεις (μα με λιγότερο τρόμο). Μα -προς Θεού- μη δείτε το [Rec]3, γιατί για άλλη μια φορά θα σας χαλάσει η εικόνα για τις άλλες δύο ταινίες. (Κάτι τελευταίο! Μόλις πρόσεξα ότι τα δύο τοπ θρίλερ μου δεν είναι αμερικάνικες ταινίες. Και βάζω στοίχημα ότι αν είχα δει περισσότερα Ιαπωνικά θρίλερ, ένα από αυτά θα βρισκόταν στην πεντάδα μου. Hollywood can suck our balls, at last!)
Του Σάββα Χρυσικόπουλου