Είναι μία καλλιτέχνης με απίστευτο ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Νέα και πολλά υποσχόμενη! Με αφορμή την παράσταση «Boston Marriage» όπου παρουσιάζεται στο Θέατρο Σταθμός η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη μου έδωσε μία ειλικρινή συνέντευξη. Απολαύστε την!
- Boston Marriage. Μιλήστε μου λίγο για την παράσταση και τον ρόλο σας σε αυτήν.
Είναι μία παράσταση που προέκυψε από την ανάγκη μας πρώτον να συνεισφέρουμε στην κοινότητα και δεύτερον να παίξουμε μία κωμωδία μετά από αρκετό καιρό αποχής από το θέατρο. Το Boston Marriage του David Mamet είναι ένα έργο που στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου γνωστό. Έχει ανέβει ξανά μία μοναδική φορά πριν 20 χρόνια. Θέλαμε να το αναδείξουμε και να το συστήσουμε στο ελληνικό κοινό, γιατί είναι ένα σπάνιο και ιδιαίτερο έργο. Αρκετά δύσκολο και προκλητικό για τους ηθοποιούς, που όμως στο τέλος τους ανταμείβει και με το παραπάνω. Θα θέλαμε πολύ να μαθευτεί να ταξιδέψει και να το δούμε αργότερα και από άλλους θιάσους σε διαφορετικά ανεβάσματα. Αυτό θα ήταν μεγάλο κέρδος. Υπάρχουν τρεις γυναίκες πρωταγωνίστριες. Αναλόγως την ανάγνωση μπορείς να δεις σε αυτές τρεις τελείως διαφορετικούς ανθρώπους ή τρεις διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου ανθρώπου. Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός της Άννας. Μία υπέροχη drama queen που όμως έχει κάθε δικαίωμα να ζει ένα δράμα δεδομένων των συνθηκών. Εγώ και η Άννα φαινομενικά δεν έχουμε καμία σχέση. Δεν εκφραζόμαστε και δεν υπάρχουμε με τον ίδιο τρόπο. Φαινομενικά πάντα… Γιατί κοίτα να δεις που κρυβόταν μέσα μου…
Συνέντευξη από καρδιάς με την ηθοποιό Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη
- Γιατί αξίζει κανείς να δει αυτή την παράσταση και σε ποια σημεία θα ταυτιστεί ο θεατής;
Αξίζει, για να θυμηθείς πόσο σπουδαίο είναι να ερωτεύεσαι και να αγαπάς ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς και πως η αγάπη είναι αιώνια όσο κι αν διαρκεί. Αξίζει γιατί δεν το έχεις ξαναδεί. Έχεις τόσα πολλά για να ταυτιστείς… Από την αρχή μέχρι το τέλος, τα φτιάχνουν, χωρίζουν, τσακώνονται, βρίζουν, αγωνίζονται, φιλιούνται, απελπίζονται, γελάνε, αγαπάνε. Μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Ποιος δεν το έχει περάσει αυτό; Να σηκώσει το χέρι του. Και ναι είναι φοβερό, αλλά αυτή η σχέση μεταξύ δύο γυναικών στη Βικτωριανή εποχή μοιάζει τόσο πολύ με τη δική σου σήμερα που είναι τρομακτικό.
- Ζούμε σε μία κοινωνία που τα αυτονόητα, δεν είναι αυτονόητα. Κατά πόσο θεωρείτε ότι η κοινωνία μας έχει κάνει βήματα απέναντι σε θέματα queer;
Ναι δεν είναι γιατί άλλο είναι το αυτονόητο για τον καθένα. Δεν είναι κοινό. Ζούμε σε έναν κόσμο δύο ταχυτήτων. Κάπου στη Σουηδία ένα ζευγάρι αντρών συζητάει ποια θα ήταν η καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος για την ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης της κόρης τους και την ίδια στιγμή στη Σαουδική Αραβία μία 12χρονη κόρη κάποιας βιασμένης γυναίκας λιθοβολείται γιατί βιάστηκε. Σε μικρότερη κλίμακα την ίδια διαφορά μπορεί να έχεις με τον διπλανό σου στο μετρό. Εσύ πας στο pride κι εκείνος σπίτι να δείρει τη γυναίκα του. Το χάσμα είναι τεράστιο. Σα να ζούμε ο καθένας σε άλλη χρονιά, σε άλλη εποχή. Βήματα χρειάζονται όχι απλώς σε θέματα queer, βήματα χρειάζονται στον αυτονόητο, ανθρώπινο σεβασμό των πάντων για τα πάντα. Και να ήταν κάτι δύσκολο, να πω οκ, χρειάζεται χρόνος. Είναι τόσο μα τόσο απλό να σέβεσαι τον διπλανό σου. Εν πάση περιπτώσει υπάρχουν πλέον ροζ φούσκες, μέρη, άνθρωποι, θεσμοί που αν είσαι queer μπορείς να ζήσεις όμορφα. Δεν είναι όμως η «μεγάλη εικόνα». Και μην ξεχνάμε φυσικά ότι όσο πιο προνομιούχος, τόσο πιο εύκολο η φούσκα να μην σπάσει.
Συνέντευξη από καρδιάς με την ηθοποιό Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη
- Ποια είναι η θέση της τέχνης στην Ελλάδα του 2022;
Πόσο θα ήθελα να απαντήσω αισιόδοξα και με χαρά αυτήν την ερώτηση. Και πόσο δεν γίνεται. Εγώ δεν βλέπω να έχει θέση, να αναγνωρίζεται, να προωθείται και να εμπλουτίζεται από θεσμούς, ανθρώπους σε κομβικές θέσεις σε σχέση με τον πολιτισμό και κρατικούς μηχανισμούς. Βλέπω μεμονωμένες προσπάθειες καλλιτεχνών με νύχια και με δόντια. Όμως ευτυχώς υπάρχουν κι αυτές. Πετάγονται ξαφνικά σαν το λουλουδάκι σε καμένο τόπο. Εγώ όπου τις διακρίνω τρέχω να μυρίσω.
- Τι σκέψεις κάνει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα σήμερα;
«Πως θα πληρώσω» και «αν θα έχω δουλειά σε τρεις μήνες από τώρα». Αυτές νομίζω είναι οι πρώτες σκέψεις. Επειδή όμως αυτό μία λύνεται μία όχι, μετά πάμε στο καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Πως θα το αφήσω; Θα το αφήσω; Να το αφήσω;
Έχω κάτι να αφήσω που κάθομαι κι αναρωτιέμαι κιόλας αν θα το αφήσω; Ή απλώς διαχέω την αυτοαναφορικότητά μου στον κόσμο; Και μετά ο καλλιτέχνης πέφτει για ύπνο και ξυπνάει για να αναρωτηθεί τα ίδια την επόμενη μέρα μέχρι το βράδυ, στην Ελλάδα του τώρα, του τότε και του όποτε. Τα ίδια όμως σκέφτεται και ο κύριος Γιώργος ο οικοδόμος. Περίεργο ε; Άρα ο κύριος Γιώργος είναι κι εκείνος καλλιτέχνης; Ή μήπως εγώ είμαι και οικοδόμος;
Συνέντευξη από καρδιάς με την ηθοποιό Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη
- Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σας;
Το πρώτο μου όνειρο ήταν να γίνω αθλήτρια. Αλλά είχα μία αθλήτρια για γυμνάστρια στο σχολείο που το πρώτο της όνειρο ήταν να γίνει ηθοποιός. Η κυρία αυτή μας έκανε και θέατρο εξωσχολικά. Κι έτσι εκείνη παρέμεινε το όνειρό μου κι εγώ έγινα το δικό της.
- Η αγάπη τελικά μπορεί να νικήσει τα πάντα;
Ναι ναι χωρίς δεύτερη συζήτηση.
- Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Έχω γράψει δύο τηλεοπτικές σειρές (η μία με τον συνάδελφο και φίλο Θάνο Τσακαλίδη) και οσονούπω το πρώτο μου θεατρικό, και όλα αυτά θα ξεκινήσουν να ταξιδεύουν του χρόνου αν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Ως ηθοποιός έπεται μελέτη, έρευνα και προετοιμασία για ένα μοναδικό θεατρικό θρίλερ. Το δεύτερο είδος που με ενδιαφέρει πολύ μετά την κωμωδία. Και τέλος, έχοντας αρχίσει τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, λέω να συνεχίσω με την πρώτη ευκαιρία, καθώς η συνθήκη γυρίσματος έχει φοβερό ενδιαφέρον.
- Ποιες προσωπικότητες έχουν λειτουργήσει ως πηγή έμπνευσής σας;
Η μητέρα μου ανεπιστρεπτί. Δεν είναι διάσημη προσωπικότητα, αλλά είναι Η προσωπικότητα. Οι υπόλοιπες: Charlie Chaplin, Jackie Chan, Δήμητρα Σύρου, Sarah Waters, Mozart, Elaine Cassidy, Καίτη Γαρμπή, Δ. Λιαντίνης, Super Mario, , Καβάφης, Πλάτωνας, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Ρομπέν των Δασών κ.ά.
Αναλυτικά οι παραστάσεις:
Δευτέρα και Τρίτη 4 και 5, 11 και 12, 18 και 19
Τετάρτη 27 και Πέμπτη 28 Απριλίου
Σκηνοθεσία: ομάδα D’ Art
Ερμηνεύουν: Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Θάνος Τσακαλίδης, Ανθούλα Χαιροπούλου
Μετάφραση: Φιόρη Στεφανάκου
Επιμέλεια Κειμένου: Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη
Κινησιολογική Επιμέλεια: Δανάη Παζιργιαννίδη, Ανθούλα Χαιροπούλου
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Φωτιστικός Σχεδιασμός: Ιωάννα Ζέρβα
Φωτογραφίες/Trailer/Art-work: Χρήστος Συμεωνίδης
Μουσική Παραγωγή: Ορέστης Πετράκης
Καλλιτεχνική Συνεργάτις: Ουίτσι
Επικοινωνία: Μαρίνα Σακελλαρίου
Παραγωγή: D’ Art – The Art Society