Ο βραβευμένος «Πατέρας» του Φλόριαν Ζέλερ αποτελεί μια γροθιά στο στομάχι για τη φθορά του μυαλού που φέρνει η άνοια των γηρατειών, με την ερμηνευτική υπογραφή του σπουδαίου Άντονι Χόπκινς.
Ο Άντονι είναι ένας ηλικιωμένος 80 χρόνων που αρνείται πεισματικά να φύγει από το διαμέρισμα του και να δεχτεί τη βοήθεια νοσηλευτριών που καλούνται να τον προσέχουν. Η κόρη του πρέπει να φύγει για το Παρίσι. Ή μήπως όχι; Ποια είναι αυτή που κάθεται στο σαλόνι; Του θυμίζει την κόρη του αλλά είναι η νοσοκόμα. Ή μήπως όχι; Και ο γαμπρός του τι κάνει εδώ; Έχει γαμπρό; Και τι κάνει στο διαμέρισμα του;
Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο, ο Φλόριαν Ζέρελ οικοδομεί ένα νοητικό σύμπαν που νοσεί από άνοια, διεισδύοντας στις ενδόμυχες σκέψεις ενός ηλικιωμένου που παλεύει να διατηρήσει τη μνήμη του ζωντανή.
Με εμφανείς τις σκηνοθετικές επιρροές της θεατρικής φύσης του έργου καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται σε ένα διαμέρισμα και τους πρωταγωνιστές να κινούνται στην ίδια σκηνή, ο «Πατέρας» αποτελεί μια απεικόνιση της σύγχυσης που δημιουργεί η εκφυλιστική ασθένεια.
Παρατηρούμε τα γεγονότα και τους ανθρώπους μέσα από τα μάτια του Άντονι που μεταπηδά από τη γοητεία στη δυστροπία και την απόγνωση, υποκινούμενος από την απειλητική απώλεια της συνείδησης του εαυτού του. Ένα ευφυές εύρημα που επιδιώκει να ενεργοποιήσει την ενσυναίσθηση του θεατή και να αποδώσει ένα φόρο ανθρωπιάς στην τρίτη ηλικία που έρχεται αντιμέτωπη με το φόβο της μοναξιάς.
Αυτό είναι και το κλειδί στην ιστορία του. Η θέαση του κόσμου από τη δική του θέση. Μια θέση ευάλωτη που προσιδιάζει την εύθραυστη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού που χρειάζεται φροντίδα και μας υπενθυμίζει τον κύκλο της ζωής. Η κόρη του πασχίζει να βοηθήσει αλλά βλέπει τη προσωπική της ζωή να επισκιάζεται από την ασθένεια του πατέρα της και εκείνον να βρίσκεται κάπου στη μέση μεταξύ της σκληρής αλήθειας και των θολών αναμνήσεων.
Ο Άντονι Χόπκινς ενσαρκώνει με απίστευτη φυσικότητα και αξιοθαύμαστη προσέγγιση ένα ρόλο απαιτητικό με πολλές ψυχικές διακυμάνσεις, κερδίζοντας δικαίως το όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου. Η ερμηνεία του είναι τόσο ισχυρή που δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο. Σε ανάλογους ρυθμούς κινείται και η εξαιρετική Ολίβια Κόλμαν, ως συμπονετική κόρη που υπομένει στωικά τις δυσκολίες που προκύπτουν από τη συμβίωση με τον πατέρα και την άνοια.
Στην αρμονική εναλλαγή των σκηνικών και των προσώπων που μπερδεύονται στον κόσμο του Άντονι συμβάλλει καθοριστικά το αξιέπαινο μοντάζ του Γιώργου Λαμπρινού, για το οποίο επιβραβεύτηκε από την Ακαδημία με την πρώτη του υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερου μοντάζ.
Ο «Πατέρας» αποτυπώνει υποδειγματικά το πρόσωπο της άνοιας , αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές και υπενθυμίζοντας μας με ένα σπαρακτικό φινάλε πόσο σημαντική είναι η θέση μας δίπλα στους ηλικιωμένους.
