Ένα αυγουστιάτικο βράδυ Σαββάτου, στο Hollywood, η έγκυος ηθοποιός Sharon Tate δολοφονήθηκε μαζί με τους φίλους της, από μέλη της συμμορίας του Charles Manson. Αυτό συνέβει στο δικό μας σύμπαν.
Η αγωνιώδης αναμονή και ο σιδηρόδρομος εικασιών και πρόωρων κριτικών που δημιουργήθηκαν στο άκουσμα της νέας ταινίας του Tarantino δεν οφείλεται μόνο στις επιτυχίες των προηγούμενων ετών (Kill Bill, Pulp Fiction, Django). Το δυναμικό ταλαντούχο και πανάκριβο τρίο των DiCaprio, Pitt και Robbie ήταν φυσικά ένας δυνατός παράγοντας αλλά το ίδιο το story της ταινίας θύμισε μία ιστορία όχι τόσο διαφημισμένη ως αστικός θρύλος αλλά γνωστή και ανατριχιαστική. Μία ιστορία πολυσυζητημένη μιας και αποτέλεσε κηλίδα για τη μαγική ακμάζουσα χολιγουντιανή καθημερινότητα. Μία ιστορία πρώτη φορά παιγμένη σε μια ταινία αποκλειστικά θέατρο εν θεάτρω.
Ένας αποτυχημένος -λόγω παρορμητικού χαρακτήρα και όχι ικανοτήτων- κασκαντέρ που περνά τη ζωή του περνώντας ήρεμος ανάμεσα στους αστέρες του Hollywood και ο χρόνιος συνοδοιπόρος του, αστέρας της λαϊκής μαζικής Western TV, αποκτούν καινούργιους γείτονες. Τον Πολάνσκι και την Τέιτ, το δίδυμο όχι μόνο των φώτων αλλά και της πηγαίας τέχνης, με την οποία οι δύο φίλοι ποτέ δεν ήρθαν σε πραγματική επαφή.
Οι ψυχικές μεταπτώσεις του ενός δεν τον αφήνουν να ανησυχήσει για την παράδοξη εμφάνιση νέων προσώπων, τα οποία παρατηρεί ο άλλος και σχεδόν ανησυχεί για την εισβολή τους στην ονειρική ζωή που λανσάρει το Hollywood. Μία ομάδα νέων hippies φαίνεται να ξεπερνά τα όρια του μαζικού κινήματος του Woodstock και τη γενιάς που ήθελε να αλλάξει ειρηνικά τον κόσμο. Φαίνεται να αγγίζουν τα όρια της αίρεσης, του αμερικάνικου ψευδοοικογενειακού cult.
Η ταινία διαρκώς χτίζει μία κορύφωση. Μία κορύφωση που με ένα απρόσμενο happy end που παραδόξως οδηγεί στη ματαίωση. Η αναμονή μαρτυρική αλλά και γεμάτη αδρεναλίνη. Στο τέλος το ξέσπασμα συμβαίνει, ο κλασικός αιματοβαμμένος ταραντινισμός μας ειρωνεύεται έντονα ακροβατώντας σε horror και κωμωδία και μέχρι να καταλάβουμε πως ουσιαστικά έχουν περάσει δυόμιση ώρες προετοιμασίας για ένα alternative σενάριο, έχουμε ξεχάσει το υποτιθέμενο main story και έχουμε παρασυρθεί σε μία ξεκαρδιστική παλιάς κοπής ιστορία.
Με μεγάλο χλευασμό και ταυτόχρονα θαυμασμό στο χώρο του θεάματος ο Tarantino μας αφήνει να πιστέψουμε πως θα δούμε ένα κακό ντοκιμαντέρ. Εν τέλει με τη βοήθεια τριών εξαιρετικών ερμηνειών που σπάνε την εικόνα τους και φαίνεται να έχουν αντιληφθεί πλήρως το συλλογισμό του δημιουργού, μας προσφέρεται μία γλυκόπικρη εναλλακτική.
Ίσως όμως αυτό να είναι περισσότερο οδυνηρό, μιας και η σφαγή των κακών, είναι μια κάθαρση η οποία δύσκολα χωνεύεται όταν η αλήθεια παραμένει στο νου επιβλητική και δίχως παραθυράκια.
Εν τέλει βλέπουμε μια μικρή κριτική στο κίνημα των hippies αλλά κάτι τέτοιο με δυσκολία μπορούμε να το γενικεύσουμε οπότε θα θεωρήσουμε προς το παρόν ότι προσάπτεται μόνο στη συγκεκριμένη αίρεση του Μάνσον.
Σίγουρα πάντως το Once Upon a Time in Hollywood δικαίωσε τη διαφήμισή του.