Χθες άκουσα πάλι άλλο ένα κλισέ: «Ακολούθησε την καρδιά», είπαν!
Μα, με το που το ξεστόμισαν, άρχισα να βαραίνω. Τι λένε; Ποια καρδιά, καλέ; Που να την ακολουθήσω; Κι αν με τραβήξει στο γκρεμό; Και άντε, έστω ότι την ακολούθησα, και αν αποδειχθεί ότι έχω κάνει λάθος; Πείτε μου, σε ποιο τραπέζι χρεώνεται ο λογαριασμός; Κι έπειτα είναι και η ρημαδοευθύνη για την οποία δε μιλά ποτέ κανείς. Ωραία λόγια, με ακόμα ωραιότερα περιτυλίγματα αλλά πονάει, ρε παιδιά, όταν τρως τα μούτρα σου και μάλιστα πολύ.
Ψηφίζω Ίκαρο…Εσύ;
Έλα, πες. Θες τα κουτάκια σου, έτσι; Θες κι εσύ τα μαθηματικά σου, τις λογικές σου αποδείξεις, έστω μια εξίσωση τρίτου βαθμού, κάτι να βασιστείς, γιατί όσα μου είπαν και σου λέω, τα θεωρείς κι εσύ λόγια του αέρα που εξανεμίζονται μαζί με όσους τα λένε. Μια ερώτηση, όμως, θα στην κάνω, το τόλμησες;. Να αρπάξεις τα χαλινάρια σου και να σου δώσεις ρυθμό; Να μπεις στη μάχη και να εξημερώσεις τα θεριά σου; Να πετάξεις με μια κίνηση όλα τα δικά μου ερωτήματα και πολλά ακόμα, τους δισταγμούς, τους φόβους και όλα εκείνα τα βαρίδια που σε κρατούν στον πάτο της θάλασσας, στερώντας σου αργά και βασανιστικά το οξυγόνο;
Αν ναι, λογικά, θα συμφωνήσεις με τα παρακάτω. Αν όχι, σήκωσε μανίκια, έχεις δουλίτσα. Να δω τη φανέλα να ιδρώνει, και τη δική σου και τη δική μου (Δε με εξαιρώ! Στην πρώτη γραμμή στέκομαι!). Νέα χρονιά, νέα ξεκινήματα, νέοι στόχοι και τα ρέστα αλλά αν έχεις ξεχάσει τον πρώτο και κύριο: «Να ακούω τη φωνή μου», μην μπεις στον κόπο να βάλεις άλλους, έχεις χάσει στη δική σου Μονόπολη και πρέπει να ξαναγυρίσεις στην αφετηρία. Ψάξε να βρεις ποιος είσαι, τοποθέτησε τα «θέλω» σου στο κέντρο. Προς θεού πέφτω στα πόδια σου, μη μαυρίσεις αυτή τη διαδικασία με τις ένοχες σκέψεις και τις αντιρρήσεις σου (το έχω κάνει και, πίστεψε με, δε βγάζει πουθενά). Μην προτρέξεις να σε πεις εγωιστή και αλαζόνα. Ναι!
Κανένας, μα κανένας μας, δεν είναι το κέντρο του κόσμου αλλά ο καθένας μας είναι το κέντρο του δικού του μοναδικού κόσμου. Και όπως και οι άλλοι, έτσι κι αυτός ο κόσμος θέλει πότισμα, όργωμα, χάιδεμα, κλάδεμα, φροντίδα.
Άλλωστε στο τέλος της κάθε μέρας, όταν τα φώτα σβήσουν, η αυλαία πέσει και οι θεατές απομακρυνθούν, μένετε μόνο εσύ και ο εαυτός σου στο κέντρο της σκηνής. Εκείνη την ώρα οι μάσκες, ορατές και αόρατες, σωριάζονται στο πάτωμα, σε κοιτάς κατάματα και κάνεις τον απολογισμό σου: Τι πήγε καλά; Τι όχι; Τι θα μπορούσε να πάει διαφορετικά; και άλλα τέτοια ωραία. Εκείνες τις ώρες η τελευταία παράλογη και θεότρελη φωνή σου παράγει έναν εκκωφαντικό θόρυβο, μπας και την προσέξεις. Κι εσύ; Θα τη βάλεις στο αθόρυβο; Μήπως να συγκεντρωθείς στον χτύπο της; Έτσι, γι΄ αλλαγή.
Έλα, γκρέμισε τα τερατώδη οχυρά που με ζήλο πρόλαβες να χτίσεις τούβλο-τούβλο αλλά δεν πρόσεξες ότι σου στερούν τη μαγευτική θέα, σε όσα μεγάλα και αδύνατα φαντάστηκες (ή και δε φαντάστηκες) ότι μπορείς να πετύχεις.
Ψηφίζω Ίκαρο…Εσύ;
Μη συμβιβάζεσαι! Όταν πρόκειται για τα θηράματα του κυνηγιού σου, μη συμβιβάζεσαι ποτέ! Μην αφήνεις άλλους να πετσοκόβουν τα φτερά σου.
Θυμήσου τον Ίκαρο με τα γοητευμένα μάτια από τη διαδρομή. Πάλευε να ανέβει πιο ψηλά και πιο ψηλά, ζητούσε να δει πέρα από όσα μπορούσε να καταλάβει και δεν άφησε κανέναν να τον εμποδίσει. Παρά τις προειδοποιήσεις του πατέρα του, Δαίδαλου, πέταξε ψηλά, πλησίασε τον ήλιο, έκαψε τα φτερά του και ξάπλωσε γλυκά στο πέλαγος κερδισμένος, ναι, κερδισμένος, γιατί πρόλαβε να δει πέρα απ΄ τα όρια, τα πλαίσια, τα «πρέπει» και τα «μη» και ανέλαβε την ευθύνη του.
Ε λοιπόν, εγώ τάσσομαι με τον Ίκαρο. Εσύ;