Η επιστροφή του Pennywise: Άξιζε η τόση αναμονή;

To IT τελειώνει!

Σκηνοθέτης: Άντι Μουσκιέτι

Σενάριο: Στίβεν Κινγκ, Γκάρι Ντόμπερμαν

Διάρκεια: 2ω και 50λ

Το πρώτο μέρος του It είχε ενθουσιάσει ένα τεράστιο μέρος του κοινού, κυρίως όχι λόγω της ιστορίας του αλλά εξαιτίας άλλων στοιχείων.

Λίγο πολύ η ιστορία ήταν γνωστή από όλους μέσω της ομώνυμης μίνι σειράς του 1990 αλλά και αρκετοί γνώριζαν το αντίστοιχο βιβλίο του μαιτρ της horror μυθοπλασίας, Στίβεν Κινγκ.

Κυρίως, μεγαλύτερη εντύπωση προκάλεσε το ίδιο το φιλμ, η εικόνα του, το πολύ καλά αποδιδόμενο στον φακό vintage στυλ αλλά πολύ περισσότερο ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ ως Pennywise.

Η όλη εμφάνισή του creepy και αρκετά διαβολική.

Επιπλέον, τονίστηκε στη διασκευή αυτή πως το “Αυτό” είναι μια ανώτερη δαιμονική δύναμη που ενυπάρχει σε πολλά στοιχεία ταυτόχρονα, με τον κλόουν να είναι η μήτρα του.

Ο βιρτουόζος σκηνοθέτης Άντι Μουσκιέτι συνεχίζει το 2ο κεφάλαιο του έργου τηρώντας όλα τα παραπάνω, τοποθετώντας μας 27 χρόνια μετά, στη φανταστική πόλη Ντέρι.

Κάθε 27 χρόνια το κακό επανέρχεται, όπως συμβαίνει και τώρα, έχοντας αρκετή δύναμη με αποτέλεσμα να γίνεται ολοένα και πιο ανίκητο.

Το παρεάκι των Losers σμίγει ξανά, επιστρέφοντας στην πόλη των παιδικών τους αναμνήσεων. Το It τους περιμένει εκεί και ο πόλεμος ξεκινάει.

Θετικά και αρνητικά στοιχεία

Αυτό που ήταν πολύ ωραίο στο δεύτερο μέρος ήταν πως πολύ ορθά καταδείχτηκε ότι η καταπολέμηση του It είναι κάτι βαθύτερο από έναν απλό πόλεμο εναντίον του Pennywise.

Είναι πολύ περισσότερο η προσπάθεια του καθενός να νικήσει και από έναν φόβο της παιδικής του ηλικίας.

Φόβος που συντροφεύει τον καθένα δημιουργώντας κενά, ψυχολογικά προβλήματα και δημιουργώντας και άλλους φόβους.

Σπάνε αυτά τα δεσμά, σκοτώνοντας ό,τι έμεινε ως νοσηρότητα εντός τους από την παιδική ηλικία.

Το αρνητικό στην όλη υπόθεση ήταν πως όλο αυτό κράτησε πολύ, αποδιοργανώνοντας λίγο την σκέψη μας αλλά και μπερδεύοντας μας, βάζοντας τους ήρωες να δρουν περισσότερο κατά μόνας παρά μαζί.

Ίσως, όμως, και πάλι αυτή να ήταν η ουσία της ταινίας πως πρώτα όλοι πρέπει μόνοι να πάρουμε την ώθηση και ύστερα να κινήσουμε ομαδικά.

Όσον αφορά τις horror τεχνικές ήταν οι κλασικές απότομες σκηνές οι οποίες ήταν κάπως εντονότερες σε αυτό το μέρος από ότι στο πρώτο και περισσότερο creepy.

Ήταν πολύ ωραίο το γεγονός πως στο φιλμ θίγονται περισσότερες πτυχές του “Αυτού”.

Ωστόσο, θεωρώ πως κι εδώ συνέβη κάτι αντίστοιχο με την τελευταία σεζόν του Game of Thrones. Περίμενα πολύ καιρό για κάτι το οποίο ήταν πραγματικά καλό, αλλά όχι εξαιρετικό για τόσο καιρό προετοιμασίας.

Υ.Γ.: Στο IMBD μέχρι στιγμής έχει 7,2/10 (26,816 ψήφοι).