Με ρώτησε τις προάλλες ένας μικρός φίλος: «Εγώ πότε θα γίνω μεγάλος;».
Αβίαστα και σε μία κατά κάποιον τρόπο στείρα αναπαραγωγή στερεοτυπικών φράσεων και απόψεων του απάντησα πως θα είναι μεγάλος όταν πλέον τελειώσει το σχολείο, όταν κλείσει τα 18. Όταν σε κάθε περίπτωση θα κάνει το μετέωρο βήμα της ενηλικίωσης, περνώντας πλέον στη μετά σχολείου φάση της ζωής του.
Ενηλικίωση σημαίνει ευθύνη και πως ενήλικας τελικά γίνεσαι όταν αποφασίζεις να την αναλάβεις και σταματάς να είσαι ευθυνόφοβος.
Αμέσως μετά όμως , σε μία μάλλον αμήχανη στιγμή αυτοαναίρεσης και αμφισβήτησης της απάντησης που του έδωσα , αναρωτήθηκα αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να είναι τελικά τόσο απλή και απόλυτη. Αν ένας αριθμός μπορεί να καθορίζει ποιος είναι μεγάλος ή μικρός, ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο ώριμος και αν σε τελική ανάλυση μπορεί να χαρακτηρίζει αβλεπεί και να κατηγοριοποιεί εμένα και τους ανθρώπους γύρω μου.
Ανασύροντας στο μυαλό μου πολλά παραδείγματα ανθρώπων που η ηλικία δεν ταιριάζει συχνά με τα «αναμενόμενα» ως προς τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, τις ασχολίες, τη στάση ζωής, κρύβοντας άλλοτε θετικές και άλλοτε αρνητικές εκπλήξεις, καταλήγω πως οι παράγοντες που είναι πραγματικά κρίσιμοι για να περάσει κανείς το κατώφλι της «ενηλικίωσης» και να πάψει να θεωρείται παιδί, είναι πολύ ανώτεροι και «επίπονοι» από έναν αριθμό.
Ανασύροντας στο μυαλό μου πολλά παραδείγματα ανθρώπων που η ηλικία δεν ταιριάζει συχνά με τα «αναμενόμενα» ως προς τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, τις ασχολίες, τη στάση ζωής..
Ενήλικας γίνεσαι την πρώτη φορά που θα χρειαστεί να υπερασπιστείς στον εαυτό σου χωρίς τη βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά. Την πρώτη φορά που θα βιώσεις την απόρριψη και θα πρέπει απλά να προχωρήσεις. Την πρώτη φορά που θα ερωτευτείς χωρίς ανταπόκριση εκείνον/η που στα μάτια σου φαντάζει το άπιαστο και θα πρέεπει να το διαχειριστείς. Την πρώτη φορά που θα προδοθείς από άτομα της απολύτου εμπιστοσύνης σου και θα τα βάλεις με τον εαυτό σου. Την πρώτη φορά που θα βιώσεις την απώλεια δίπλα σου. Την πρώτη φορά που θα χρειαστεί να θυσιάσεις κάτι για να πετύχεις τους στόχους σου. Την πρώτη φορά που θα στερηθείς εσύ για να κάνεις ένα δικό σου άνθρωπο χαρούμενο. Την πρώτη φορά που θα υπερασπιστείς κάποιον άγνωστο χωρίς να έχεις κανένα προσωπικό όφελος. Την πρώτη φορά που θα προδώσεις και θα δεις ότι είναι εξίσου εύκολο με το να προδοθείς. Την πρώτη φορά που θα ζητήσεις συγγνώμη και θα το εννοείς πραγματικά. Την πρώτη φορά που θα πάρεις μια δύσκολη απόφαση βάζοντας σε πρώτο ρόλο τη λογική και όχι την παρόρμηση του συναισθήματος. Την πρώτη φορά που θα κλάψεις για κάτι αλλά μέσα σου θα ξέρεις πως έκανες το σωστό για όλους. Την πρώτη φορά που θα αντιμετωπίσεις την αλήθεια κατάματα όσο και αν σε πονέσει. Την πρώτη φορά που θα παραδεχτείς τα λάθη σου και θα κάνεις ό, τι μπορείς για να τα διορθώσεις. Την πρώτη φορά που θα ζητήσεις βοήθεια χωρίς να φοβάσαι να φανείς αδύναμος. Την πρώτη φορά που θα σκεφτείς να διαπραγματευτείς την αξιοπρέπεια σου. Την πρώτη φορά που θα μετανιώσεις για κάτι που δεν έκανες.
Ενήλικας γίνεσαι την πρώτη φορά που θα χρειαστεί να υπερασπιστείς στον εαυτό σου χωρίς τη βοήθεια της μαμάς και του μπαμπά.
Ενήλικας γίνεσαι σε κάθε μία από τις παραπάνω στιγμές, μικρές ή μεγάλες. Με δύο λόγια, λοιπόν, κατέληξα ότι ενηλικίωση σημαίνει ευθύνη και πως ενήλικας τελικά γίνεσαι όταν αποφασίζεις να την αναλάβεις και σταματάς να είσαι ευθυνόφοβος.
Γι’ αυτό μικρέ μου φίλε μη βιαστείς να μεγαλώσεις και αν οι συνθήκες διαμορφωθούν κατά τέτοιο τρόπο που να στο επιβάλλουν, να ξέρεις πως θα βρεις τη δύναμη και θα κάνεις τη σωστή επιλογή.
Κώστας Μπουρνάζος