«Ο καλλιτέχνης τοποθετείται με τις ιστορίες του δίνοντας άλλες προοπτικές, ανοίγοντας τη φαντασία, ευαισθητοποιώντας. Αυτό είναι πολιτική στάση, είναι κατάφαση στις δυνατότητες της ζωής.»
Η Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι μια νέα ηθοποιός που αγαπάει το θέατρο και προσπαθεί να προσδώσει τη δική της ποιότητα σε αυτά που κάνει.
Μπορεί να έγινε γνωστή σε πολλούς ως «δασκάλα», παραμένει όμως, μια ηθοποιός με όρεξη που επιθυμεί να παλέψει για έναν καλύτερο κόσμο μέσα από τη τέχνη.
Συναντήσαμε την Νατάσα Εξηνταβελώνη στην παράσταση «Η Αρρώστια της Νιότης»-μια παράσταση του Φ. Μπρούκνερ που πραγματεύεται την αναπόφευκτη διάβρωση της ψυχοσύνθεσης των νέων που βίωσαν την περίοδο μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων- και αποφασίσαμε να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Νατάσα, πες μας δυο λόγια για το ρόλο σου στην «Αρρώστια της Νιότης».
Υποδύομαι την Ειρήνη. Όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, είναι φοιτήτρια ιατρικής. Ανήκει στην αφρόκρεμα της ιατρικής σχολής. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο άτομο, υψηλού διανοητικά επιπέδου που, όμως, προέρχεται από κατώτερη οικονομικά και κοινωνικά τάξη κι επικεντρώνεται στην προσωπική της ανέλιξη.
Τι κοινά σημεία εντοπίζεις με εσένα;
Η Ειρήνη στο έργο λέει, ότι «ένα νέο κορίτσι μπορεί να βρει λεφτά και με άλλους τρόπους», υπονοώντας, ότι τα πράγματα δε της έχουν χαριστεί. Αντίστοιχα, νιώθω, ότι, παρότι είμαι ένας τυχερός άνθρωπος, οι μικροεπιτυχίες και μικροευτυχίες μου είναι πράγματα για τα οποία έχω κοπιάσει.
Παρόλ’ αυτά όσα μας χωρίζουν με το χαρακτήρα είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Η Ειρήνη είναι ένα άτομο αδίστακτο που πιστεύει ότι όλα επιτρέπονται, όμως η Νατάσα δεν πιστεύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα σε κάθε περίπτωση.
Η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με το θέατρο, πότε ήταν;
Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν η Μήδεια του Παπαϊωάννου όταν ήμουν 2α Λυκείου. Το σύμπαν συνωμότησε, ώστε να δω πρώτη την αγαπημένη μου μέχρι και σήμερα παράσταση. Αυτή ήταν και η πρώτη επαφή. Πριν από αυτό ήμουν καλή μαθήτρια, μου άρεσαν τα καλλιτεχνικά, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπήρχε καμία υπόνοια ότι θα γινόμουν ηθοποιός.
Θέατρο ή τηλεόραση (υπό την προϋπόθεση της ποιότητας);
Γενικά προϋπόθεση είναι η ποιότητα ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Νομίζω ότι η τηλεόραση πολύ σπάνια αποδεικνύεται ότι είναι ποιοτική. Χρειάζεται ουσιαστική αλλαγή. Οι ηθοποιοί τρέχουν –και πρέπει να τρέχουν πολύ γρήγορα– οπότε δε δίνεται χώρος στον ηθοποιό να ανοιχτεί.
Και το λέω έχοντας δουλέψει στην τηλεόραση με ανθρώπους που εκτιμώ πολύ. Ελπίζω σε δουλειές που θα αφήνουν στους ηθοποιούς μεγαλύτερο καλλιτεχνικό άνοιγμα, κι αν αυτό μπορεί να συμβεί στη τηλεόραση, δεν το απορρίπτω.
Υπάρχει κάτι που θα σε έκανε να αφήσεις αυτό το χώρο;
Η προσωπική μου ευτυχία κι ηρεμία ή ο κλονισμός της πίστης μου ότι παίζουμε θέατρο για έναν καλύτερο κόσμο.
Η σκέψη ίσως της αδυναμίας να ανταποκριθείς καλλιτεχνικά στο επιθυμητό ύψος;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί ή κακοί. Ο καθένας μπορεί να κάνει θέατρο, αν το αγαπάει. Είναι ένα προσωπικό διακύβευμα που δεν έχει να κάνει με το αν είσαι τεχνικά ικανός. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι στους οποίους δεν πιστεύω.
Οι χαρακτήρες που επιλέγεις να υποδυθείς έχουν κοινά σημεία με εσένα;
Δεν κρίνω με βάση το ποιος είναι ο χαρακτήρας. Είμαι έξι χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Μέχρι στιγμής δεν έχω επιλέξει χαρακτήρες. Επιλέγω κυρίως τις ομάδες, τους ανθρώπους και το έργο. Το κριτήριο είναι οι άνθρωποι, ο καλλιτεχνικός στόχος που υπηρετούν και το αν νιώθω ότι μπορώ να συνεργαστώ. Το κίνητρο το αισθάνεσαι.
Ποιο ρόλο θα ήθελες να παίξεις και γιατί;
Τον Άμλετ. Με μάσκα ή χωρίς.
Βλέπουμε τα βιντεἀκια σου στο YouTube. Επιδιώκεις να περάσεις τα δικά σου μηνύματα; Ζούμε, άλλωστε και στην εποχή των social media και πολλοί βγαίνουν πια να μιλήσουν (χωρίς απαραίτητα να έχουν κάτι να πουν).
Η αφορμή δεν ήταν να κάνω σάτιρα. Ξεκίνησε ως παιχνίδι, συμβαίνει για πλάκα, αλλά φυσικά, πολλές αλήθειες λέγονται στην πλάκα. Το ότι τα social media έχουν τέτοια δύναμη είναι σημείο των καιρών και με φοβίζει κάπως. Αυτό, όμως, είναι και το κόστος της τεχνολογικής εξέλιξης, φαντάζομαι.
«Η αφορμή δεν ήταν να κάνω σάτιρα. Ξεκίνησε ως παιχνίδι, συμβαίνει για πλάκα, αλλά φυσικά, πολλές αλήθειες λέγονται στην πλάκα.» – Νατάσα Εξηνταβελώνη
Ως προς την κριτική;
Τα είπε ήδη πολύ ωραία ο Ντάνος (οι κακές κριτικές είναι το αντίθετο από τις καλές κριτικές) και έχει δίκιο. Όταν στις μέρες μας γράφονται τόσο εύκολα τόσες πολλές κριτικές για μένα είναι κάτι σαν το λάικ και το ντισλάικ. Δεν έχει καμία πραγματική αξία.
Η γέννηση αυτής της περσόνας συμπίπτει με το χρόνο των αναρτήσεων ή την είχες πλάσει μέσα σου χρόνια πριν;
Ακριβώς στο χρονικό σημείο στο οποίο πόσταρα γεννήθηκε. Καμιά παραπάνω επιμέλεια.
Αποφάσισες να συνεχίσεις ως «δασκάλα» μέσα από ένα τυχαίο γεγονός. Τι σε κάνει να συνεχίζεις;
Δε συνεχίζω πια τα βίντεο, τουλάχιστον δεν έχει προκύψει κάτι εδώ και καιρό. Νομίζω ότι έχει κάνει πια τον κύκλο του. Αυτό για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενη είναι ότι ο χαρακτήρας αυτός ανέβηκε στην σκηνή, έγινε η παράσταση «Ενισχυτική Διδασκαλία» και θα παίζεται για τρεις ακόμα παραστάσεις στο Six Dogs.
Ποια η σχέση της «δασκάλας» με το εμπορικό κομμάτι;
Μου έχουν γίνει προτάσεις να κάνω διαφημίσεις με αυτόν το χαρακτήρα. Δε βρίσκω το λόγο. Δε θα άρεσε στη δασκάλα. Μπορεί να έκλεινα εγώ το γύρισμα αλλά ο χαρακτήρας να μην πήγαινε.
Πόσο σημαντικό είναι οι άνθρωποι γύρω σου να σε στηρίζουν;
Νομίζω πως είμαστε όντα που έχουμε σημαντική ανάγκη για αγάπη. Προσπαθώ όμως, να θυμίζω στον εαυτό μου να παίρνει περισσότερο τη ζωή στο χαλαρό. Υποφέρουμε από άγχος γιατί είμαστε εγωκεντρικοί. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε λάθος επιλογές και κακούς χειρισμούς.
Πιστεύεις σ’ εσένα;
Πιστεύω στις αρετές μου. Σίγουρα πιστεύω ότι είμαι καλό παιδί. Είμαι εκπαιδευμένη στην ευτυχία.
«Υποφέρουμε από άγχος γιατί είμαστε εγωκεντρικοί. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε λάθος επιλογές και κακούς χειρισμούς.»
Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Οι δικές σου ποιες είναι;
Απογοητεύομαι εύκολα.
Φαίνεσαι θετικός άνθρωπος. Έτσι είσαι μέσα σου ή είναι ένας τρόπος να παλέψεις με τους δικούς σου δαίμονες;
Το ότι είμαι θετικός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω ότι η ζωή είναι δύσκολη και σκοτεινή. Σημαίνει ότι αγαπώ τη ζωή παρότι είναι δύσκολη και σκοτεινή.
Το πιο τρελό σου όνειρο.
Να ταξιδέψω πολύ. Θα ήθελα κάποια στιγμή για ένα-δυο χρόνια να πηγαίνω από μέρος σε μέρος.
Ανήκεις στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που τα πράγματα τους ήρθαν εύκολα;
Όχι. Έχω δουλέψει πολύ γι’ αυτά που έχω καταφέρει και μεταξύ μας δεν είναι και τόσα πολλά. Κι ακόμα δεν είμαι άνθρωπος με πολλές ευκολίες στο θέατρο. Δεν πολυχορεύω, δεν πολυτραγουδάω κι ούτε έχω αυτά τα τεχνικά γνωρίσματα που συνήθως απαιτούνται στη δουλειά.
«Γενικά προϋπόθεση είναι η ποιότητα ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα»
Νατάσα Εξηνταβελώνη
Ζούμε σε μια εποχή που το διαφορετικό επικροτείται. Ποια η άποψή σου και η σχέση σου με το διαφορετικό;
Πιστεύω στην ελευθερία. Δεν μπορώ να πω ότι μ’ αρέσει όταν τα πράγματα εμπορευματοποιούνται. Ζούμε σε μια εποχή που ακόμα και οι υψηλές αξίες έχουν τη τάση να εμπορευματοποιούνται. Δεν αντιλαμβάνομαι το διαφορετικό ως μόδα, αλλά ως δικαίωμα.
Η σχέση σου με τον έρωτα. Πώς φαντάζεσαι τον απόλυτο έρωτα; Έχει φύλο;
Δεν ερωτεύομαι καθόλου συχνά, οπότε απολαμβάνω να με συνεπαίρνει κάτι. Οραματίζομαι έναν έρωτα με μεγάλη διάρκεια. Όχι μια έκλαμψη.
Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να τοποθετείται;
Ο καλλιτέχνης τοποθετείται με τις ιστορίες του δίνοντας άλλες προοπτικές, ανοίγοντας τη φαντασία, ευαισθητοποιώντας. Αυτό είναι πολιτική στάση, είναι κατάφαση στις δυνατότητες της ζωής.
Ο παιδαγωγικός ρόλος του θεάτρου ποιος είναι;
Η δύναμη του θεάτρου είναι αποδεδειγμένη από πολύ παλιά. Είναι ένα λαϊκό θέαμα. Καθένας που έρχεται κάνει μια συνειδητή επιλογή, ότι θέλει να μετακινηθεί κάτι μέσα του. Ότι θέλει να αφεθεί σε αυτό το μικρό σύμπαν που ανοίγεται μπροστά του. Τότε είναι που πετυχαίνει.
Είναι μια αμφίδρομη σχέση. Σήμερα ίσως είναι πιο σημαντικό από ποτέ ο καλλιτέχνης να εκπαιδεύσει τους θεατές για το τι σημαίνει να πηγαίνεις στο θέατρο.
Να του θυμίσει δηλαδή πόσο ουσιώδες είναι το ξεβόλεμα: να σηκωθεί από τον καναπέ του, να ετοιμαστεί, να πάρει το λεωφορείο, να πληρώσει το εισιτήριό του, να μπει στην αίθουσα του θεάτρου και να ταξιδέψει.
Τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Τρεις παραστάσεις (6, 13 και 20/5) ακόμα για την «Ενισχυτική Διδασκαλία» στο Six Dogs σε σκηνοθεσία Χριστίνας Μαριάνου και κείμενο που γράψαμε μαζί με την Αθηνά Τσαγκαράκη. Το καλοκαίρι στις «Χοηφόρους» σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
«Αρρώστια της Νιότης» έως 8/5 στο Tempus Verum-Εν Αθήναις. Γιατί δεν πρέπει να το χάσουμε;
Είναι μια παράσταση που παίζουμε ξανά μετά από τρία χρόνια. Ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι, όμως, πολύ διαφορετικοί. Έτσι, ακόμα κι αν κάποιος έχει δει την παράσταση θα δει κάτι διαφορετικό. Είναι ένα σπουδαίο έργο του Μπρούκνερ. Η Ειρήνη μιλάει για «μια νεολαία χωρίς στόχο». Ένας διαχρονικός προβληματισμός.-
