Είτε μας αρέσει είτε όχι το “Όσα παίρνει ο άνεμος” είναι κλασική ταινία. Λίγο το drama, λίγο το ιστορικό πλαίσιο και φυσικά η γνωστή ατάκα (ξέρεις σε ποια αναφέρομαι), είναι συστατικά που την έχουν κατατάξει στις 10 καλύτερες αμερικάνικες ταινίες όλων των εποχών.
Άντε επειδή το περιμένετε.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι μία ταινία που προσπαθεί να προβάλει τη μία εκ των δύο πλευρών του Εμφυλίου, των Νοτίων. Παρ’όλα αυτά ο πόνος της Σκάρλετ όταν τρώει το λαχανικό από το χώμα και ορκίζεται να μην ξαναπεινάσει δε με συγκινεί ιδιαίτερα, μιας και πρόκειται για μία ξεπεσμένη αστή η οποία αντί να καταλάβει την ουσία του να είσαι φτωχός και να γίνει καλύτερος άνθρωπος, βιάζεται να γυρίσει στην παλιά της ζωή με κάθε κόστος. Γρήγορα γίνεται από κακομαθημένο κορίτσι, κακομαθημένη γυναίκα που βασίζεται στους γάμους της και πασχίζει να δημιουργήσει μία ψεύτικη αίγλη γύρω από το όνομά της. Η ζωή δε της έμαθε ούτε για μία στιγμή να αναγνωρίζει τους δίπλα της, είτε είναι ισάξιοι της είτε κατώτεροι. Οι φιλοδοξίες καθορίζουν κάθε σπιθαμή της ύπαρξής της. Της άξιζε το τέλος της; Φυσικά και της άξιζε! Στην ταινία βλέπουμε τους μαύρους υπηρέτες της Σκάρλετ να είναι πάντα στο πλάι της και εκείνη να θεωρεί κάτι τέτοιο δεδομένο. Ακόμα και στο τέλος όπου έχει πιάσει πάτο, η Σκάρλετ αποφασίζει να ορθοποδήσει με κίνητρο την πατρογονική της γη. Τις εκτάσεις και τις φυτείες… Και όχι, όλα αυτά δεν καυτηριάζονται. Απλώς παρουσιάζονται.
Αλλά πρέπει να παραμένουμε αντικειμενικοί. Γιατί άρεσε η ταινία; Γιατί ακόμα συγκινεί;
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί Top 10 αφιερωμένο στους απολιτίκ ρομαντικούς και στα δάκρυα της μάνας μου και των φιλενάδων της.
#1 Βίβιαν Λι
Όπως και να το κάνεις ήταν όμορφη και ταλαντούχα. Αν και την προτιμώ στο καθηλωτικό Λεωφορείο ο Πόθος με τον επίσης καθηλωτικό Μάρλον Μπράντο. Επίσης υπήρχε και αυτή η γοητεία γύρω από το πρόσωπό της αν σκεφτείς τη μανιοκατάθλιψη αλλά και τον τίτλο της Λαίδης από το γάμο της με τον Λόρενς Ολίβιε. Το βλέμμα της είχε αν μη τι άλλο ένα αφοπλιστικό sassiness.
#2 Είναι έγχρωμη
Τι να λέμε τώρα, ότι δε μέτρανε αυτά τα πράγματα; Ναι όλοι απολαύσαμε το ασπρόμαυρο ROMA του Κουαρόν αλλά αυτό λέγεται αισθητική και κακά τα ψέματα όταν η παραγωγή είναι ακριβή (πολύ ακριβή, είναι ταινία του ’39 παιδιά), το κοινό ενδιαφέρεται.
#3 Drama Drama Drama
Το κλασικό ακαταμάχητο μοτίβο του ήρωα που χάνει την ταυτότητα του και όσα τον διέπουν και προσπαθεί να τα ξαναβρήκε να ορίσει τη μοίρα του. Απ’τα ψηλά στα χαμηλά κι απ’τα πολλά στα λίγα, λέγεται και ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της Σκάρλετ. Χάνει την περιουσία της και τον έρωτα των εφηβικών της χρόνων, αποκτά δύναμη μέσω γάμου, μένει χήρα, παντρεύεται τον μεγάλο της έρωτα και αποκτά πλούτη και οικογένεια, χάνει τη μοναχοκόρη της και αποβάλλει και τέλος ο άνδρας της την εγκαταλείπει. Τα ups and downs εδώ είναι απανωτά και αλύπητα.
#4 Historical & Political Referrence
Η ζωή μίας γυναίκας από την ύστερη εφηβεία μέχρι την ύστερη ενηλικίωση εκτυλίσσεται με φόντο τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, τις επιπτώσεις του και τα πολιτικά συμφέροντα και τις αναταραχές που τον καθόρισαν αλλά και που ακολούθησαν μετά. Η πτώση των “φέουδων” και η άνοδος του εμπορίου αποτέλεσαν μέρος της εξέλιξης της ιστορίας των πρωταγωνιστών μιας και οι ίδιοι ενσωματώνονταν στις αλλαγές με στόχο όχι μόνο την απλή επιβίωση αλλά την κοινωνικοοικονομική ανέλιξη.
#5 Χαρακτήρες με πάθη
Η Σκάρλετ και ο Ρετ είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας και πρόκειται για δύο ανθρώπους, διεφθαρμένους, εγωκεντρικούς και συναισθηματικά παραγκωνισμένους. Το love story τους απέχει από το Χολιγουντιανό ρομάντζο. Θεωρείται επαναστατικό η γυναίκα της υπόθεσης να είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλον ακόμα και μετά το γάμο της, ενώ ο σύζυγος την εγκαταλείπει ύστερα από τον κοινό πόνο της απώλειας που υποτίθεται θα τους έφερνε κοντά. Κυνηγούν το χρήμα και τη δόξα και η σχέση τους φαίνεται να είναι ένα μείγμα έρωτα και επιπολαιότητας ή και απωθημένου. Ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους δε βλέπουν καθαρά αλλά λαμβάνουν τις λάθος αποφάσεις. Δεν είναι ούτε αντιήρωες, ούτε άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και τα πολλαπλά ατοπήματά τους γοητεύουν καθώς κινούνται προς την καταστροφή.
Βέβαια υπάρχει και ένα ευχάριστο fan fact: Η Hattie McDaniel έλαβε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για το ρόλο της Μάμι, ενώ ήταν αντιμέτωπη με τη συμπρωταγωνίστριά της Olivia de Havilland και υπήρξε η πρώτη αφροαμερικανίδα που έλαβε Όσκαρ!
Εν κατακλείδι το Gone with the wind πήρε και σήκωσε όσκαρ, κριτικές και δάκρυα βασισμένο στις γρήγορες δραματικές εναλλαγές καταστάσεων με φόντο το μοτίβο του ξεπεσμού και της παλινόρθωσης. Θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το δυναμισμό της Σκάρλετ Ο’ Χάρα ο οποίος πήγε αρκετά κόντρα στον παραδοσιακό ρόλο της αδύναμης γυναίκας αν η ίδια δεν κινούταν με βάση μία πληγωμένη περηφάνια που εν τέλει κουραστήκαμε να βλέπουμε να σέρνεται γεμάτη αίματα σε όλη την ταινία, και ας είμαστε ειλικρινείς, χωρίς μεγάλη επιτυχία να περπατήσει….