Καθώς πλησιάζουμε στην αλλαγή του χρόνου, έρχεται εκείνη η άβολη στιγμή που πρέπει να αναρωτηθείς ποιες είναι οι χειρότερες ταινίες της χρονιάς.
Ο ανταγωνισμός για τις χειρότερες ταινίες είναι σκληρός, όμως, παρακάτω θα δεις εκείνους τους δημιουργούς και τις ταινίες που κέρδιζαν τους haters με την αξία τους!
1 Death of a nation
Το ντοκιμαντέρ – δράμα του Dinesh D’Souza, που μπλέκει τον Λίνκολν, τον Τράμπ, τον φιλελευθερισμό και το φασισμό στο ίδιο καζάνι φαίνεται ότι κερδίζει με την αξία του την κορυφή της λίστας με τις χειρότερες βαθμολογίες στην ιστορία του δημοφιλούς κινηματογραφικού site Metacritic, μέχρι σήμερα. Όχι άδικα.
2 Gotti
Φίλοι μου αγαπημένοι γιατί τόσο μίσος; Αυτά θα ήταν τα λόγια του Τζον Τραβόλτα στους εκατομμύρια haters που τον απαρνήθηκαν ως έναν άλλο “Νονό“, τον διαβόητο κακοποιό Τζον Γκόττι της οικογένειας Γκαμπίνο της Νέας Υόρκης.
Η ταινία “Gotti” κατάφερε να πάρει μηδενική βαθμολογία στο Rotten Tomatoes, ενώ ένας γλυκούλης κριτικός της New York Post, δήλωσε ότι θα προτιμούσε να ξυπνήσει με ένα κεφάλι αλόγου δίπλα του παρά να τη ξαναδεί. Ακραίο. Μην ανησυχείς Τζον, θα υπάρξουν καλύτερες μέρες.
3 The Emoji movie
Η ταινία που κέρδισε το Χρυσό Βατόμουρο χειρότερης ταινίας για το 2018 είναι μια wanna be – αποτυχημένη εκδοχή του εξαιρετικού “Inside out”, που εφόσον μιλάμε για συναισθήματα κατάφερε να μας αφήσει τα emoji της απορίας, του γέλιου και της αγανάκτησης. Με λίγα λόγια, δεν περιγράφω άλλο.
4 Fifty shades Freed
Τα καλά νέα είναι ότι επιτέλους η τριλογία της E.L James, που αν και γνώρισε τεράστια εισπρακτική επιτυχία δεν κατάφερε να μας πείσει ούτε λεπτό, ολοκληρώθηκε. Τα κακά νέα είναι ότι ακόμη και λίγο πριν ρίξει αυλαία δεν υπήρξε καμία προσπάθεια για ένα καλύτερο σκηνοθετικό και σεναριακό αποτέλεσμα. Σημασία έχει ότι o κύριος Γκρέι το πήρε το κορίτσι και εμείς απελευθερωθήκαμε επιτέλους από μια κακή ταινία.
5 Fantastic Beasts: The crimes of Grindelwald
Η δεύτερη ταινία του πρίκουελ του Χάρυ Πότερ κέρδισε επάξια τη θέση της στη χρυσή χειρότερη πεντάδα. Κακά τα ψέματα, αλλά επειδή ήταν πολυαναμενόμενη και η απογοήτευση μεγάλη, την πλήρωσε λίγο παραπάνω.
Βαρετή και αδιάφορη σεναριακά, επαναπαύτηκε στα έμπειρα σκηνοθετικά χέρια του Γέιτς, και πνίγηκε από τα εντυπωσιακά εφέ. Μάλλον οι παραγωγοί πίστεψαν υπερβολικά στη μαγεία και θεώρησαν ότι ο Γέιτς μπορεί να κάνει θαύματα. Ελπίζω η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ να μην ρίξει κατάρα, χρονιάρες μέρες.
