Έχοντας πλαισιώσει τους Sigur Ros στο Release Festival το 2017 και μετρώντας πάνω από δύο εκατομμύρια views στα τραγούδια του, ο Theodore αποτελεί αναμφισβήτητα έναν από τους πιο καταξιωμένους συνθέτες και καλλιτέχνες στο μουσικό στερέωμα.
Επιμέλεια: Γεωργία Σιούπουλη και Ελενη Μαρόκου
Τα έργα του είναι σαν ομολογίες: ο ίδιος μοιάζει να εγκύπτει στον ανθρώπινο ψυχισμό και να αφουγκράζεται τη συνθετότητά του σ’ όλο της το μεγαλείο.
Με τη νέα του δουλειά, όντως περιέγραψε ενδελεχώς κι ολοκληρωμένα τις εσωτερικές δυνάμεις που προκαλούν ώθηση και συναισθηματική κίνηση.
Λίγα λόγια για το άλμπουμ
Αποτελείται από 10 διαφορετικά κομμάτια. Το καθένα στη σειρά του, περιγράφει αυτήν την ιστορία ολοκλήρωσης του καλλιτέχνη, μέσα από την οποία τελικά έρχεται η αποδοχή της ολότητάς του.
Δεν περιορίζει βέβαια αυτό το μουσικό ταξίδι. Παρουσιάζοντας το άλμπουμ του μοίρασε στο κοινό του αυτήν τη διαδρομή σε ένα ατμοσφαιρικό και εκρηκτικό, παράλληλα, βράδυ.
Η εμπειρία μετά την ανάμνηση
Inner Dynamics: μια νέα προοπτική σε ένα βράδυ που απαιτούνταν δυναμική αλληλεπίδραση για να παρακολουθήσει και όχι απλά ακούσει κάποιος.
Ο Theodore πλαισίωσε με τη σκηνική του παρουσία αυτήν τη δυναμική για την οποία έπαιξε μουσική και τραγούδησε. Έντονος, χορευτικός, μετέδωσε στο κοινό του αυτήν την ενέργεια, την οποία άλλωστε εγκωμίασε με τη νέα του δουλειά.
Η μουσική δεν είχε μια απλή επιφάνεια αλληλεπίδρασης, μα ένα βάθος χαοτικό και ταυτοχρόνως αποκαλυπτικό. Η ατμοσφαιρικότητα του ήχου σε πολλά σημεία μεταδίδει μια διάθεση ερωτική, σχεδόν μυστηριακή. Νιώθεις σα να εισάγεσαι για τα καλά στον κόσμο των αισθήσεων.
Ιδιαιτέρως το τελευταίο κομμάτι μέσα από πολλές δυναμικές εναλλαγές απογείωσε το concept και παράλληλα μας χάρισε ένα μουσικό στολίδι.
photo:petros poulopoulos
Οι αυθόρμητες κι απελευθερωμένες κινήσεις του Theodore, η πιο συγκρατημένη κινητικότητα των υπόλοιπων μελών και κάποιες μουσικές πινελιές σε λίγα σημεία, μας θύμισε ίσως λίγο κάτι από Doors.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στους υπόλοιπους μουσικούς που ενορχήστρωσαν αυτό το μουσικό ταξίδι. O Alessandro Giovanetto: κιθάρα και δεύτερη φωνή, ο Μάνος Κουρκούλης: κιθάρα, δεύτερη φωνή και συνθεσάιζερ, ο Νικόλας Παπαχρονόπουλος: μπάσο και ο Ashley Hallinan: ντραμς.
Επίσης, στο σχεδιασμό του ήχου ο Βαγγέλης Μόσχος, stage manager o Βαγγέλης Χασιώτης και στο σχεδιασμό των φώτων η Μελίνα Ζερβάκη. Και οι τρεις ενίσχυσαν θετικά το τελικό αποτέλεσμα με όλο το κλίμα που δημιούργησαν.
Λίγο πιο συγκεκριμένα ο φωτισμός, με τις εναλλαγές από κόκκινο σε μπλε και οι «καπνοί» που περικύκλωναν το σκηνικό, οδηγούσαν στην κατάλληλη συναισθηματική μεταφορά και μετάπτωση.
Ένας συνθέτης κι ένα μουσικό σχήμα που μας χαρίζουν ένα εσωτερικό ακουστικό ταξίδι.
Εμείς το ζήσαμε… εσείς;