Το Frapress.gr δεν μπορούσε να λείπει από την πρώτη μέρα της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα στην Τεχνόπολη!
Το ημερολόγιο έδειξε 10 Σεπτέμβρη. Το μαύρισμα έχει ήδη αρχίσει να φεύγει και όλοι μας θέλοντας και μη αρχίσαμε να μπαίνουμε και πάλι στους ρυθμούς αυτής της πόλης. Παρ’ όλα αυτά ο μήνας Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας γεμάτος συναυλίες και όπως όλοι γνωρίζετε και εγώ δεν μπορούσα παρά να πάω να ακούσω Θανάση Παπακωνσταντίνου και Σωκράτη Μάλαμα, εχτές, το βράδυ της Δευτέρας, στην Τεχνόπολη.
Το σύνθημα της συναυλίας είναι: “Με ένα στόμα που γελά” όπως και ο καινούριος δίσκος τους που βγήκε τον περασμένο χειμώνα. Ίσως τον ονόμασαν έτσι για να μας θυμίζουν ότι πρέπει να γελάμε περισσότερο.
Πλήθος κόσμου άρχισε να καταφτάνει στην Τεχνόπολη από νωρίς το απόγευμα και να γεμίζει τον χώρο, ασφυκτικά, θα μπορούσα να πω, αφού η συναυλία ήταν sold out. Εγώ έφτασα κατά τις 8:30 και πήρα θέση αναμένοντας με αγωνία.
Δες εδώ: Πόσο καλά ξέρεις τους στίχους του Θανάση;
Η αλήθεια είναι ότι μαζί δεν τους είχα ακούσει ξανά. Ο Μάλαμας πάντα με φόβιζε σε live γιατί έχει αρκετά βαρύ στίχο και μουσική και τον Θανάση τον είχα ακούσει πριν κάποια χρόνια πάλι στην Τεχνόπολη, αλλά δεν είχα φύγει και με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Εχτές τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά μπορώ να ομολογήσω. Θυμήθηκα τα εφηβικά μου χρόνια με τον Μάλαμα- ναι εγώ στην εφηβεία μου άκουγα Μάλαμα- και ένα βράδυ πριν χρόνια σε μια ταράτσα που με το ντοκιμαντερ “Στα κέρατα του ταύρου” ανακάλυψα τον Θανάση και τον αγάπησα για την μουσική του, για τους στίχους του και την μετριοφροσύνη του.
Βγήκαν στη σκηνή ακριβώς στην 21:00 και στους πρώτους κι όλας στίχους άρχισαν να ανοίγουν φωτοβολίδες και το κοινό να παθιάζεται. Ο κόσμος πήρε φωτιά με τις άναρχες μελωδίες τους, τα συνθήματα για έναν καλύτερο κόσμο έδιναν την σκυτάλη στα ολιγόλεπτα διαλείμματα μέχρι να αρχίσει το επόμενο τραγούδι.
Μην περιμένετε να σας πω την playlist δεν την θυμάμαι. Ούτε φωτογραφικό υλικό θα δείτε.
Χάθηκα μέσα στους στίχους, έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα για λίγο μέσα σε μια χίμαιρα από εικόνες, χρώματα και αρώματα. Με μια μπύρα στο χέρι και μια νικοτίνη στο άλλο πέρασαν οι ώρες και εσύ ήθελες να κάτσεις μακριά από τον πολύ κόσμο και να απολαμβάνεις την στιγμή…
Γιατί κάποιες φορές θες να ζήσεις σαν αερικό που ο νους σου είναι αληταριό κι όλο δραπετεύει. Αν και στην πραγματικότητα ήθελες να βρίσκεσαι σε έναν μικρό χώρο, να κάθεσαι μαζί με καλή παρέα, να πίνεις άφθονη ρακή με μεζέ, να τους ακούς να παίζουνε και να τραγουδάς μέχρι το πρωί.
Κάποιοι πιο πέρα είχαν στήσει χορό. Δυο κοπέλες είχαν ανέβει στους ώμους των αγοριών πίνανε και χορεύανε σαν να μην τους ενδιέφερε τίποτα.
Κάτι τέτοιες συναντήσεις είναι που μας κάνουν να γίνουμε όλοι μια παρέα, να πιούμε, να χορέψουμε και να διαδηλώσουμε και να απελευθερώσουμε από μέσα μας ότι μας καίει, ότι μας βασανίζει και που ξέρετε ίσως να ξημερώνει μια μέρα αλλιώτικη. Άλλωστε το λέει και ο στίχος: “γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο”.
‘Εχει και αύριο και μεθαύριο. Λες να ξαναπάμε;
“Καλή Αντάμωση, παιδιά.”
Ιουλία Καραπατάκη: τραγούδι
Γιάννης Αντωνιάδης: κλαρίνο
Αποστόλης Γιάγκος: πλήκτρα
Δημήτρης Λάππας: κιθάρες, τζουρά, μπουζούκι
Νίκος Μαγνήσαλης: τύμπανα
Κώστας Παντέλης: ηλεκτρική κιθάρα
Γιάννης Παπατριανταφύλλου: μπάσο
Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα, τραγούδι
Κυριάκος Ταπάκης: λάούτο, μπουζούκι
Τίτος Καργιωτάκης – Μάκης Πελοπίδας: ηχοληψία
Χρήστος Λαζαρίδης: σχεδιασμός φώτων Δημήτρης Κατέβας – Αλέξανδρος Κτιστάκης: τεχνικοί σκηνής