Στο πλαίσιο των δύο παραστάσεων στις 14 & 15 Σεπτεμβρίου, το θέατρο Rabbithole παρουσιάζει την παράσταση «The hour of the Mayfly» και ο Marco Aurelio di Giorgio μας μιλά για τα πάντα!
Το Hour of the Mayfly είναι η 1η “ώρα” ενός μακροπρόθεσμου παραστατικού project, του URBAN ANIMAL. Το project θα χτίζεται, ενότητα προς ενότητα, μέσα σε σειρά ετών, ώστε να εξελιχθεί τελικά σε μία ενιαία 8ωρη παράσταση μιας νύχτας. Εμείς, μιλήσαμε με το νεότερο μέλος την παράστασης, τον Marco Aurelio di Giorgio για το project, αλλά και για τη προσωπική του εμπειρία στο χώρο του θεάματος.
H επιλογή του Εφημερόπτερου (Mayfly) στο πρώτο «κεφάλαιο» της παράστασης είναι συμβολική για εσάς; Αν ναι, με ποιον τρόπο;
Νομίζω ότι το εφημερόπτερο (Mayfly) είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ζώο για να ερευνήσει κανείς μέσα από αυτό το πλαίσιο και τους στόχους του Urban Animal.
Για μένα είναι σημαντικό να εξερευνήσουμε το χώρο της αναγκαιότητας, της συνεκτικής δράσης χωρίς χρόνο. Ή την ανάγκη για αμφιβολία αλλάζοντας τη μορφή ολοκληρωτικά, περισσότερες από μία φορές, κατά τη διάρκεια της ζωής του εφημερόπτερου, η οποία είναι πολύ σύντομη. Θα ήταν αδιανόητο, φυσικά, να προσπαθούσαμε να εφαρμόσουμε το ίδιο στη ζωή μας, ως ανθρώπινα όντα.
Από μικρό παιδί η τέχνη σε περιτριγυρίζει. Ξεκίνησες ως μουσικός και τώρα κανείς μεγάλα και γρήγορα βήματα στο χώρο της υποκριτικής και του θεάματος. Θα άφηνες το παρόν για να επιστρέψεις στο δρόμο της μουσικής;
Δεν θα το ήθελα. Η επιλογή να αφήσω το μουσικό σενάριο ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αλλά ήταν μια επιλογή που έπρεπε να κάνω για τον εαυτό μου ως άτομο. Ταυτόχρονα, δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι, στο οποίο πρέπει να επιστρέψω, διότι αυτό που κάνω τώρα μου φαίνεται σαν συνέχιση όσων έχω κάνει πριν. Είναι η επεξεργασία ενός “εκφραστικού πεδίου”. Από το μυαλό σε ένα όργανο… Στη φωνή μου, στο σώμα μου. Στη συνέχεια τα στοιχεία όλα αναμειγνύονται ad libitum.
Πες μας λίγα λόγια για τους DUENDE και το όραμα σας.
Οι DUENDE είναι σαν μία ομάδα περιπλανητών. Για το “the Hour of the Mayfly” υπάρχουν 12 άνθρωποι που είναι μέρος των DUENDE, στον ίδιο τόπο και αυτό είναι κάτι που δεν έχει συμβεί εδώ και χρόνια (ή αυτό δεν συνέβη ποτέ). Τα μέλη, δηλαδή, είναι συνήθως διασπαρμένα σε όλο τον κόσμο και μόνο συναντιούνται μόνο περιστασιακά.
Κάθε μέλος έχει περάσει από έντονη ψυχοκινητική εκπαίδευση, που περιστρέφεται γύρω από ένα σύνολο βασικών αρχών. Έτσι, παρόλο που κάθε μέλος μας διαθέτει διαφορετικά σύνολα δεξιοτήτων, ενδιαφέροντα και background, όλοι μπορούμε να συναντηθούμε και να δημιουργήσουμε το έργο αυτό μαζί.
Η ομάδα DUENDE πιστεύει στη χαρά και το πάθος! Επιθυμεί να θυμόμαστε ότι όντας ένας performer πρέπει να έχουμε καλούς λόγους για να κλέψουμε λίγο από το χρόνο ενός θεατή.
Αισθάνομαι ότι χωρίς μια βαθιά εσωτερική χαρά, κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει σε εκείνα τα μέρη του που συχνά είναι σκοτεινά και από τα από προκύπτουν σημαντικά ερωτήματα. Νιώθω, επιπλέον, ότι από αυτές τις ερωτήσεις μπορεί ένας ερμηνευτής να δημιουργήσει κάτι, που αξίζει ένας θεατής να αφιερώσει χρόνο.
Οι DUENDE υποστηρίζουν ότι έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση και το φυσικό κόσμο γύρω μας. Πόσο σημαντική θεωρείς αυτή τη σύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον;
Αισθάνομαι ότι με κάποιο τρόπο το ερώτημα υπονοεί ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ ανθρώπου και φύσης και νομίζω ότι ένα από τα πραγματικά ζωτικά πράγματα για μας είναι να καταργήσουμε αυτή την άποψη.
Αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να ακούσουμε μόνο ότι βρίσκεται μέσα στο δικό μας κεφάλι. Πόσο πολλά πράγματα θα χάναμε από τον κόσμο μας και τη ζωή μας; Το μεγαλύτερο μέρος αυτής, σίγουρα!
Το σώμα μας είναι ένα τοπίο συναισθημάτων, αίσθησης και ρυθμών που είναι και οι πυρήνες της προέλευσης της ύπαρξής μας.
Αν το αγνοήσουμε, είμαστε σαν ένα δέντρο χωρίς ρίζες ή κορμό. Σαν λίγα κλαδιά με φύλλα, τα οποία βρίσκονται πεθαμένα στο έδαφος μετά από μια καταιγίδα. Θεωρώ ότι αυτό συνοψίζει το πόσο σημαντική είναι η σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του φυσικού περιβάλλοντος και νομίζω ότι το παραπάνω παράδειγμα είναι μια καλή μεταφορά για μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς μας.
Ειδικά, αν προσθέσουμε σε αυτή την εικόνα και ένα δέντρο που κόβει τον εαυτό του στην μέση. Είναι παράλογο, αυτό; Όχι;
Έχεις καταφέρει τόσα πολλά σε τόσο μικρή ηλικία. Φαντάζομαι πως δουλεύεις ασταμάτητα. Σου έχει λείψει κάτι εξαιτίας αυτού του μουσικοθεατρικού ταξιδιού της δουλειάς σου;
Θα έλεγα ότι, ως γενική παρατήρηση, είναι δύσκολο να χάσει κανείς πράγματα που δεν έχει ζήσει ποτέ, αν και συχνά αρκετοί άνθρωποι ξεγελιούνται με αυτή τη σκέψη. Όταν ήμουν παιδί πάντα εξερευνούσα και έψαχνα νέα πράγματα, πίστευα ότι ο ύπνος ήταν σπατάλη χρόνου. Μου άρεσαν πολλά διαφορετικά πράγματα. Ήμουν ένα τυχερό παιδί.
Έκανα λάθη και η οικογένειά μου έκανε λάθη, όταν με μεγάλωνε, όπως συμβαίνει με όλους τους γιους και όλες τις οικογένειες. Όταν ήμουν δεκαέξι, βρισκόμουν σε μια πόλη που δεν μου άρεσε, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που δεν ένιωθα ότι είχαμε κάποια σχέση. Έκανα κάτι που δεν μου άρεσε, αλλά είχα αναγκάσει τον εαυτό μου να είμαι καλός με αποτέλεσμα να κλαίω κάθε μέρα. Είχα ξεχάσει εντελώς τι ήταν η αγάπη και ήμουν εντελώς μόνος. Τότε, ήταν που έχασα πολλά πράγματα. Το μεγαλύτερο, απ’ όλα, ήταν το να ταξιδεύω.
Τώρα πια μερικές φορές μου λείπουν μέρη ή άνθρωποι. Ένα φλιτζάνι τσάι κάπου, ή μια συζήτηση με κάποιον. Είναι συνήθως πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να επικοινωνήσετε στο κοινό με την παράσταση «The hour of the Mayfly»;
Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλουμε να περάσουμε ακριβώς ένα μήνυμα με την παράσταση αυτή. Ωστόσο, όλοι οι καλλιτέχνες, που δουλεύουμε σε αυτή την παράσταση περνάμε μία συγκεκριμένη διαδικασία και θα θέλαμε να δείξουμε τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας.
Ίσως, αυτό είναι ένα μήνυμα που θα ήθελα να μεταφέρω. Εάν υπάρχει μία ανάγκη που νιώθετε σήμερα, πρέπει να την ακούσετε και να μιλήσετε σε αυτήν και γι’ αυτή. Αύριο θα υπάρχει κάποια άλλη και θα έρθει μία ημέρα που δεν θα υπάρχει αύριο. Και ίσως, επίσης, ότι υπάρχουν βαθύτερες φωνές από εκείνες με τις οποίες συζητούμε καθημερινά!
Ποιο είναι το στοιχείο που κάνει την παράσταση «The hour of the Mayfly» μοναδική;
Το στοιχείο που κάνει ξεχωριστή την παράσταση «Τhe Hour of the Mayfly» είναι η πίεση του χρόνου ή ίσως η σχέση του καθενός ξεχωριστά με τον χρόνο. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε ως ζώο το εφημερόπτερο (Mayfly) για να στηθεί πάνω του η παράσταση, επειδή πρόκειται για έναν οργανισμό με πολύ σύντομη διάρκεια ζωής.
Το ταξίδι, που κατασκευάσαμε για την παράσταση είναι δομημένο ακριβώς μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και υπάρχουν κάποιες κινήσεις που πρέπει να γίνουν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο και μόλις μία στιγμή για την κάθε μία.
Στον ελεύθερο σου χρόνο τι είδος μουσικής ακούς;
O Shostakovich είναι ο συνθέτης που έχω ξεχωρίσει και ακούσει πιο πολύ. Πέραν τούτου, μου αρέσουν πολλά είδη μουσικής, όπως Jazz, post-punk, minimalist, psychedelic, Italian renaissance music, σύγχρονη και κλασική μουσική, παραδοσιακή μουσική άλλων λαών (πχ της Μογγολίας), ambient…
Μου αρέσουν πολλά είδη. Βέβαια, δεν ακούω κλασική μουσική καθημερινά. Πιστεύω ότι είναι μια μουσική με ειδικό βάρος, που απαιτεί ελεύθερο χρόνο μέσα στην μέρα και στο μυαλό μου για να την απολαύσω, και αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να έχω συχνά.
Έχεις συμμετάσχει σε ποικίλα project. Υπάρχει κάποιο από αυτά που σε έχει με κάποιο τρόπο «στιγματίσει»;
Το project που με έχει στιγματίσει πιο πολύ ήταν το “Sulle orme del cantastorie”, μία σειρά θεατρικών σκηνών υπό τη διεύθυνση του ηθοποιού και σκηνοθέτη Mamadou Dioume. Ήταν και παραμένει μια προσωπικότητα που με εμπνέει ιδιαίτερα. Έμαθα πολλά από εκείνον.
Το να δουλεύω μαζί του ήταν για μένα ένα δώρο! Μπορεί να έχει πολλά χρόνια εμπειρίας, αλλά δεν τα κουβαλάει σαν βάρος. Ακόμα κινείται, όπως ένας 25χρονος, και το να δουλεύω και να αλληλεπιδρώ μαζί του είναι σαν να δουλεύω ταυτόχρονα με έναν συνομήλικο συνάδελφό μου και αλλά και με τον παππού και μέντορά μου.