Πόσες φορές δε σπάσαμε το κεφάλι μας για να ανακτήσουμε μια πολύ παλιά ανάμνηση, η οποία πάει πίσω; Πίσω στην κλασική ιστορία μιας χαμένης παιδικότητας!
Ναι, μιας χαμένης παιδικότητας, όχι της χαμένης παιδικότητας. Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί η παιδικότητα κάποιου ατόμου συγκεκριμένη και σαφής; Δε μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει κάποια απόδειξη πάνω σε αυτό. Οι ίδιες οι αναμνήσεις συνηγορούν στο ότι μαζεύαμε όλοι θραύσματα αλήθειας και πραγματικότητας, κάθε άλλο παρά αντικειμενικής. Τα θραύσματα αυτά προήλθαν από πολλά διαφορετικά άτομα. Επομένως, μιλούμε για θραύσματα υποκειμενικοτήτων και προσεγγίσεων, θραύσματα ασύνδετα!
Άρα ποιανού είναι η παιδικότητα; Ποιανού η εμπειρία και η ανάμνηση; Στο πώς σκεφτόμαστε και επεξεργαζόμαστε ή καταχωρούμε έχουν συμβάλει πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Ξαφνικά η λέξη ετεροκαθορίζομαι μήπως αποκτά ριζική αξία και σημασία;
Αυτές οι ερωτήσεις όμως μοιάζουν πιο πολύ φιλοσοφικές, ενώ η οποιαδήποτε θολή ανάμνηση μιας χαμένης παιδικότητας είναι κάθε άλλο παρά φιλοσοφικό ζήτημα. Όταν βαδίζουμε στις παρυφές μιας ανάμνησης, μα ένας άνεμος εριστικός μας πετά από αυτές είναι το σημείο που η ανάμνηση είναι εκεί, αλλά δεν τη βλέπουμε.
Μπορεί το αίσθημα να είναι αποπνικτικό, αλλά αυτό μπορεί να μετουσιωθεί και γίνει κινητήρια δύναμη αισθήματος και ζωής. Για τον καθένας μας πίσω από αυτήν τη θολερότητα υπάρχει ένα καλά κρυμμένο μοτίβο. Και μάλιστα ευτυχώς είναι πολύ καλά κρυμμένο και δημιουργεί μεν αισθήσεις και αισθήματα, μα δεν καταργεί ποτέ το μυστήριο και τη δύναμη της περιέργειας και δημιουργίας.
Το θέμα με τη μετουσίωση δεν έχει να κάνει με την απόλυτη λύση του μυστηρίου του ίδιου του εαυτού.
Ναι μεν στο ταξίδι της μετουσίωσης πολλές μικρές αλήθειες θα φανερωθούν για τις φαντασιώσεις και τους εγκλωβισμούς του εαυτού, οι οποίες μάλιστα έχουν ρίζες από τα «παλιά», μα το θέμα είναι η πράξη αυτή καθεαυτή! Ο λόγος είναι ότι με τη διαδικασία αυτή το φορτίο μετατίθεται. Επί της ουσίας λοιπόν, ξεφορτωνόμαστε αυτό που θέλουμε να κρύψουμε ή έστω αυτό που δε μπορούμε να αποκαλύψουμε.
Παράλληλα, όμως, δε χάνεται. Το μαγευτικό είναι ότι φεύγει από τα έγκατα μας, αλλά παραμένει υπό την κατοχή μας. Η λεπτή διαφορά είναι ότι πλέει, πλέον, στην επιφάνεια μας, φανερό σε όποιον ενδιαφέρεται να το δει.
Επομένως, το σπουδαιότερο με τις θολές αναμνήσεις μιας χαμένης παιδικότητας είναι ότι εκτός από το ότι υπαγορεύουν κάποιες συμπεριφορές και καθορίζουν κάποια τυπικά χαρακτηριστικά σε κάθε άτομο, είναι και το ότι μπορούν να οδηγήσουν σε σπουδαία δημιουργήματα! Και δεν είναι μονό η ομορφιά που αυτά μπορεί να έχουν, αλλά και τα ψήγματα γνώσης για τον εαυτό και τα διαβόητα μοτίβα του!
Μα τι ανακούφισις…
Δες επίσης: Το χρονικό μιας χαμένης παιδικότητας
Φωτογραφία εξωφύλλου: Ilona Flores